De Normandische kust nog steeds
verstrengeld met de oorlog
rakend, treffend.
Kerkhoven, die respekt, sereniteit
afdwingen,
om stil van te worden.
De Normandische kust.....
kuieren langs visserhaventjes,
lekkerbekken van een fruits de mer
met een glaasje witte wijn.…
Stil loop ik tussen
wit marmeren kruizen
van jongens die
hier zijn geland
achter mij de zee
het uitgestrekte
Normandische strand
onder elk van deze
symbolen van geven
ligt een mens
die vocht
voor ons leven
met een ziel
en een gezicht
denkend terwijl
ik daar loop
aan mijn leven
zijn dood
weet ik nog beter
waarom een kruis…
Veel koude ochtendnevel; adem van de zee
het zoute gras belooft weer goede boter
heuvels glooien nu nog tarwegeel
maar avond kleurt al afscheid van de zomer
Hij heeft de eend zijn nek gebroken
gevild versterft hij in de vliegenkast
niemand komt nu nog cider kopen
appels liggen in de schuur te drogen
Rook komt van brandend kreupelhout…
Het koren wilde wel wuiven
en de bloemen hadden het blauw
van de zee daar diep beneden
Je kon het zo gek niet bedenken
of het paste onder de zomerlucht
zelfs de schapen lachten
met de meeuwen mee
die onvermoeibaar telkens hoger
de zon tegemoet gingen
en enkel neerdoken
voor een snelle maaltijd
of een aai over de kinderbol
van hun…
Opgetrokken in Noordwijkse retrostijl die me
doet denken aan Normandische badplaatsen, aan ansichten
uit de negentiende eeuw.
Ik lees psalm 93 uit het Book of Common Prayer, Day 18.
The waves of the sea are mighty, and rage horribly: but yet the
Lord, who dwelleth on high, is mightier. Verouderd wereldbeeld,
bezweken denkmodel?…
1.664
Bezig met laden