Palatijn
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 
370
370Zacht geel zonlicht
in de ochtendmist,
kleurt de klimopstruiken
van de dromende,
stille Palatijn.
Slakkensporen glinsteren
langs verbrokkeld puin,
vertragen het verleden.
Heel ver in de verte,
hoor ik hoe Cicero,
fel en overtuigend
Catalina vernedert.…
Bezig met laden