parels
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 
144
144daar sta ik dan
in omaschap
onzeker plukt mijn hand
een grijze haar, ze werpt
een lok
weerbarstiger ter zijde
onvermijdelijk hou ik van
dat kleine ogenblik
en rood kleurt soezerig zijn
zachte lach
vanzelfsprekend wacht mijn hart
alweer op hem
nog vóór hij zelfs
vertrokken is…
Bezig met laden