de tijd die nog moet komen
lijkt achter mij te liggen
wellicht dat doelloos reizen
mijn eindbestemming is
hoe werkelijk zijn mijn dromen
hoe schijnbaar mijn ontwaken
ik voel mij de fantast
die windmolens zo mist…
Jij, jij doet me voelen, zo sterk als Jeanne d'Arc,
zo liefdevol als Elia,
zo wijs als de Dalai Lama,
als een moeder aller moeders
krankzinnig als Donquichot.
Tranen van schaterlijk lachen
en tranen van tomeloos verdriet,
gleden langs mijn wangen naar beneden
tot ik die ene bladzijde al lezende verliet.…
779
Bezig met laden