zestien jaar was jij
zo trouw en lief
het makkertje van
bazinnetje Manuela
je deelde lief en leed
met jouw hondensnoetje
dapper wandelde je met haar mee
kleine pootjes dribbelden
naast haar, jaren lang
tot je water kreeg
in jouw longskes
en je niet meer
eten of drinken kon
toen mocht je inslapen
en je trouwe oogjes sluiten
je kopje…
Met dikke krokodillentranen
weent hij tegen zijn beste maat
die hij dagelijks tweedubbel ziet
de enige die nog met hem praat
he makkertje zullen we samen
tot de bodem gaan dan maar
jij bent mijn enige echte houvast
het leven is zo eenzaam en zwaar
laveloos van drank en verdriet
zijn hoofd diepgestoken in zijn `kraag`
schuimt hij straten…
330
Bezig met laden