Hoe lieflijk zijn de voetjes
van de poetsvrouw
die tussen twee dweilen in
een lieflijk woordje brengt.
Hoe lieflijk zijn de handen
van de vroedvrouw die als
allereerste het kindje
in moeders handen legt.…
De poetsvrouw neemt het stof op
en zingt
een blauwe maan houdt haar staande
en alleen
er schuilt naast dit lied
een duidelijk perspectief in haar gebaar,
een bijna geruststellend ritueel
ze lucht de kamers,
weg alle geurtjes,
alle vlekjes gewoonte,
alle stof
tot nadenken
of buitenwaaien
gedoemd.…
De tafel staat voor ons tweeën gedekt
Hoewel jij al maanden verdwenen bent
Jou vergeten heeft geen enig effect
Elke mogelijke omkering went
Je foto’s hangen op dezelfde plek
als je ze laatst thuis hebt aangetroffen
De poetsvrouw gaat tekeer op elke vlek,
Maar alleen ik mag de kaders stoffen
Je kamer onaangetast gelaten
Alsof je hier al…