zondagstranen
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 
130
130in het wenen van september…
een zachte rustdag mag er zijn;
de klokken van de kerk gebeierd rond
het veld
ik had het haar toch hopelijk verteld
dacht ik
hopelijk mijn blinde oog gesloten voor
vandaag… ik had zo graag
zou zo graag
maar nu verlies ik me in klein
gevouwen bloemen
en ze noemen me jouw naam
zoeter, mooier… dichterbij…
Bezig met laden