Alle inzendingen van JAN FREDERIK HELMERS

Bij al 't plundren, bij 't vernielen, Bij het weiden van het zwaard, Bij de duizenden die vielen Door de dwingeland der aard', Wiens gevloekte vuist niets spaart — In dees hartverpletbre dagen, Waar geen bloempje bloost aan 't blad, En, in plaats der rozenvlagen, Weemlend langs het bruiloftspad, Merg en bloed de weg bespat — Voegen…

Het misdrijf doet Europa beven; ’t Verraad, alom ten troon verheven, Voert de oorlogsdonders brullende aan; Doet duizend duizendtallen sneven, En hof en stad in vlammen staan; De huisman moet zijn erf begeven, En op uitheemse grond schier van gebrek vergaan; De krijgsknecht wordt in ’t woên gesteven; De landman, vloekend voortgedreven, Wordt…

(fragment) Ik zweer! ’t zal eenmaal mij gelukken Itaalje! uw heilge grond te drukken, Ik daal van de Alpen af, in uw gezegend licht; ’k Zal in uw landouwen o Tiber! de eeuwge Stad aanschouwen, Op zeven heuvelen gesticht. o Wat, wat zal mijn hart gevoelen, Wat vuurstroom door mijne adren woelen, Als mij, o Rafaël! een geest, tot mij gedaald…

(fragment) o Mocht, zo zorgloos, zonder kommer, Na ’t doorgeworsteld oorlogswee, Europa, in schaduw van eikenlommer, Genieten ’t zalig zoet der vreê! Snel aan, verruk ons, blijde dagen! Gelijk na buldrende onweersvlagen De dartle Zefir ’t bloempje kust: Dat Nederland, aan ’t wee ontheven, Haar gouden eeuw weer zie herleven, Met vrijheid…

Eén graankorl, achteloos in een vruchtbre grond bedolven, Zien we, als een zwangre halm, ras op de luchtstroom golven, Hij schudt zijn vruchten af, rijpende in de grond, In halmen opslaan, waar eerst ruigte en heester stond: Dan duizendvoud herteeld en duizendvoud herboren, Doorgolft een gans gewest een gouden zee van koren: En 't land, eerst…

[fragment] Kom, Volken, nader! trots op uw voortreflijkheid! Beklim de rechterstoel! Beslist gij zelf het pleit! Durf vonnissen! en wij, bewust van onze waarde, Wij schromen 't vonnis niet, noch de uitspraak van heel de aarde. Neen Neêrland zwicht niet! In het rijk der Wetenschap Handhaaft zij hare roem, staat op de hoogste trap; Gij, die…

Haast dekt geen sluier meer de aardbol met zijn duister; De nacht vlugt voor de dag; ras schiet ge uw licht, uw luister, ô Wetenschappen! uit, tot aan des aardrijks end, Zo verr’ de Zonnegod zijn gouden rossen ment. ô Ja! ’t is mij vergund de toekomst in te dringen, Aan d’ongeboren tijd zijn diep geheim te ontwringen. Europa was te lang der…

[Uit de Tweede Zang van: De Hollandsche Natie] Op de eeuwige Alpen, dik met sneeuw en ijs omschorst, Ontwringt de schone Rijn zich aan der bergen korst. Eerst sluipt hij nietig voort, met ongewisse gangen, Als een versmade beek, nauw waard een naam te ontvangen. Allengskens aangegroeid, schiet hij langs breder boord Met jonglings vuur en kracht…

Neen! ’t mensdom is nog niet verloren! Nog zijn er sterren in deez’ nacht, Waar ’t ranke bootje hulp van wacht! Weldadigheid doet nog haar stem aan de aarde horen. Die bloem, geteeld uit godlijk zaad, Spreidt nog haar geur in Neêrlands luchten; En hoe het mensdom ook moet zuchten, Zij blijft ons hart ten toeverlaat. Verdelger! schiet vrij…