Alle inzendingen, jaar 2002, week 36

Gedachten dwalen af Je ziet het aan haar ogen De dromen zijn voorbij Nu angst zich heeft bewogen Liefde is aanwezig Hoop dwaalt in haar hart De wereld is gekleurd Maar haar ziel is zwart…

De voeten in het water Van de kabbelende beek Liggend op het groene gras Alleen aan de over van de kreek Starend naar de blauwe hemel Soms waait een wit wolkje voorbij Dan plots zie ik een roze En weet ik: die is voor mij Denkend aan je slanke lichaam Sportief, sterk, elegant Was jij nu hier maar bij me Maar ik heb slechts die lege hand…

In een opwelling van creativiteit Boetseer ik een realiteit Een duister, donker continent Waar iedereen me als een god erkent Drijvend op een heet lavaspoor Zwemmend tussen scholen witte haaien Rennend tussen horden tijgers Scherpe zee-egels aaiend Een zwart land, zonder zon, zonder maan Een land zonder vreugde, zonder vrede Geen hoop, veel…

Ik was in een stad waar liefde woont, een plekje zonder haat en nijd. Een land zonder blauw op straat, geen ommuurde gebouwen met een binnenplaats. Geen kogels die de rust verstoren en dood en verderf zaaien. Een continent vol vrede en verdraagzaamheid gebaseerd op wederzijds respect. Een planeet zo puur, waar vrienden…

Ze ligt het liefst aan de binnenkant van mijn linkerhand haar hoofd schuin omhoog kreunend zingt ze haar mooiste lied soms droomt ze weg of zoekt ze gouden stenen ach, altijd moet je blijven hou jou hou jou hou van jou.…

ik knikker met klinkers stuiter ze aan top ze rollen in klanken springen hoog op vallen in zakjes, gevuld met klinkend geluid stromen in overvloed van noord naar zuid spreken in woorden verzinnen een taal klink en klank klare zonder omhaal…

Zo’n stap zet je gewetensvol Je kiest voor liefde geven Ervaring heb je dan nog niet Maar samen weet je zeker Dat je een toekomst ziet Dat je een keuze hebt gemaakt Voor nieuw beginnend leven En als de ouders terugzien op de opgegroeide kinderen die zelf hun keuzes maken bedenken ze, hoop ik, laat ze hun gang maar gaan bemoei je er…

En weeral lijkt een oorlog onvermijdelijk, wordt wederzijds de nieuwe haat gekweekt. De rede zwijgt wanneer het wapen spreekt, al zegevierden wapens steeds maar tijdelijk. Waarom gaat het toch telkens weer verkeerd ? Na hoeveel doden wordt er iets geleerd ?…

Overal waar ik zal gaan zullen mijn woorden komen Ze duwen me naar voren en zachtjes leun ik terug Op woorden gedragen zijn mijn handen Die vlug schrijven een weg vooruit…

Slechts een handjevol woorden kan ik je geven Verhullend dat ik nog minder ben Lees mijn woorden en zie Ik ben het niet meer Pak mijn woorden Meer zal ik niet zijn Gebruik mijn woorden Aan mij heb je niets…

Zij heeft zo’n lief gezicht, zo’n slanke taille, zulk ragfijn haar, en borstjes nog zo pril. ‘k Ben vijftien jaar, en wat ik van haar wil staat op mijn hoofd in hormonale braille.…

Ik heb nog maar één vraag! Waarom liet jij mij gaan? Ik ben jarig vandaag. En jij weet niet eens van mijn bestaan. Je zag me niet groot worden Ik zei tegen de verkeerde, papa. Dat is toch te gek voor worden. En dat ik het dan ook nog moet horen via Anna. Ik voel me gekwetst en ben heel boos. Had jij daar een reden voor? Of was je gewoon…

Waarom kan ik niemand meer vertrouwen, waarom kan ik niet meer op de liefde op bouwen Telkens weer die verdomde pijn steeds maar weer zo eenzaam zijn De fout om jezelf totaal aan iemand geven De fout om compleet voor iemand anders te leven Na een flinke val probeer ik met open wonden weer op te staan, en doe ik mijn best weer vol vertrouwen…

waarom is afscheid zo moeilijk als je weet dat er een volgende keer komt als je weet dat we elkaar gaan zien onze zielen elkaar gaan ontmoeten en we weten dat we elkaar begrijpen waarom is elkaar zien zo makkelijk als je weet dat er een tot ziens komt en je weet dat we het gaan zeggen elkaar omhelzen, elkaars zielen gaan voelen en we elkaar…

Begrijp mij Snap mij niet Lees niet wat ik zeg Maar begrijp wat ik bedoel Lees langer dan mijn neus reikt En zie mijn ziel Van diep daarbinnen Zonder algemeen begrip Openstaand voor een ander Niet mezelf maar toch mij…

Sneller, sneller dan snel Ik wil door, door met mijn leven Door met wat komen gaat Hetgeen niet te begrijpen word Maar ik blijf steken in het hier en nu Wanneer kom ik vrij Om te blijven Wie ik word…

Als een mug Vlieg ik om je heen Jou nooit met rust latend Ik wil jou nooit kwijt Jij bent de bron van mijn leven Verlaat mij nooit Zoemend zweef ik om je heen Maar jij moet mij niet Jij slaat mij dood…

De rook die mijn zicht belemmert Mijn hersenen blokkeert En mijn ware gevoelens laat komen Onder het gedreun van muziek Onder invloed van de vragen Blijf ik in het leven voort Schrijvend over dingen Blijvend in het gister Gaat de wereld mij voorbij Want de rook belemmert mijn zicht En mijn hersenen Mijn gevoelens komen boven Maar niets te…

Terwijl brakende golven, bronzen plekken op de wanden van stenen, genialer dan de schuimende koppen hun te stevige handdruk achter laten. smeert het zout zich in oude kieren en mergt de zeegronden uit die de weg naar vaste dijken lijdt kotst de rots het zoete uit om wilde golven te doen breken.…

Eenzaam zit ik hier In een donkere kamer Verlicht door het wit Van mijn scherm Waarin met een snelheid Ongekend voor een mens Als een totale machine Zich in het pikzwart Tegen het wit afzettend Mijn emoties en gedachten Via de punten van mijn vingers Zich woorden vormen uit letters En zinnen uit woorden uit letters Ik typ, ik typ, ik…

Tot in mijn hoofd gekapt sta ik met mijn rug tegen de muur gedrukt, met mijn lichaam als in een strik geveterd krijg ik amper lucht en het voelt zo erg mis, mijn ogen kijken door een gordijn van water. Daarachter zie en voel ik voor het eerst weer een jeukend litteken dat om bloedend vlees gewonden is.…

Ik zou het willen noemen maar kan de woorden niet vormen die jij kennen zal. Een communicatie probleem dqt mijn zoveelzeggende stilzwijgen onderbreekt. Meningen en feiten uit mijn diepste worden uitgesproken vertellend over niks een hele boel. Als ik stil zou zijn en jij zou luisteren ik weet niet denk dat je alleen maar zou ervaren wat…

Ga niet denken dat ik nooit van je gehouden heb Alles wat ik voor je voelde of deed, niets was nep Mijn gevoelens voor jou waren oprecht De liefde die ik voor je had was echt Maar het wou gewoon niet meer lukken Het spijt me, ik brak jouw hart in stukken Ik heb gezegd dat ik niet meer van je hou Niet het “houden van” dat eigelijk moeten zou…

Oorlog, het kan je zomaar overkomen. Je kan er niks aan doen. Oorlog, het kan ineens beginnen. Het is nu en het was toen. Zij, zij zit er midden in. Zij, zit in levensnood. Zij, zij is in dat land geboren. En gaat er ook weer dood. Jij, jij ziet het op de televisie. Jij hebt iets te eten. Jij, jij denkt er dan wat over na. Maar bent het…

Woorden dringen zachtjes mijn gedachten binnen en wat als ze onverhoopt toch iets zouden vinden? Ik ben best erg jong nog.. en heb een kindje om voor te zorgen ..toch? Ach... het zal allemaal wel loslopen vast.. omdat een andere uitkomst gewoon niet in mijn leventje past. Tuurlijk denk ik er wel over na, maar pas als ik zou weten dat het niet…

diep, intens gelukkig zijn was haar laatste wens zwevend, levend op een wolk als een herboren mens vrij van schuld of schuldig zijn geen lasten op haar rug geen zonden, wonden op haar ziel omhoog en nooit meer terug geest en lichaam in harmonie geen onvolkomen woord verleden, heden smelten samen niets dat haar nog stoort diep, intens…

Ze ligt het liefst aan de binnenkant van mijn linkerhand haar hoofd schuin omhoog zacht kreunend haar mooiste lied soms droomt ze weg of zoekt ze gouden stenen ach,blijf maar hier hou mij hou mij hou van mij.…

Ga maar Ga maar gerust straks heb je rust Ik zal de ramen sluiten het licht is vergaan Ga maar Ga maar gerust straks heb je rust.…

Zie u zo nog zitten Op dat krukje bij de piano Lange, dunne vingers razend snel Glijden lenig over toetsen Spelen een vertederend mooi spel Bracht iedereen in ontroering De piano was uw thuis De stilte is beklemmend Nu u er niet meer bent De melodie werd onderbroken Maar in gedachten gaat ze door En deze melodie… klinkt even prachtig…

Het zijn de kleine dingen die soms binnendringen voor een helder zicht Het zijn de simpele gebaren die behoeden voor gevaren Het geweten verlicht Het is het opgroeiend leren wat de revue laat passeren naar dat gedenkwaardig moment Het is het nemen van stappen en opvangen van klappen In het geheugen geprent Het zijn de grote tegenslagen…