Alle inzendingen over harry

Het is 'n blauwe donderdagavond aan de straat staat mijn vuilniszak niet alleen Op m'n gemak kijk ik dezelfde straat in als de kraaien Zij zitten alleen enkele rangen hoger op de nok van ons dak Bespieden als ik de wandelaar met zijn hond die nieuwsgierig snuffelt aan de zak driemaal raaien wat de vogels zullen doen…

Bijna manshoog het gras hier Van watervogels hoorbaar vertier ´t roept en lokt Vragen stellen we uit aan de groengele oever van de trage rivier Wij nestelen ons wijken eerst aren en halmen leggen zich als bij wind neer Wij,gelieven weten van geen talmen geven ons blozend bloot En de vogels... - naar ik hoop - zijn met…

De populieren zijn van gisteren Vandaag zijn ze geveld met ´n ongekend geweld Gezaagd, geduwd en getrokken stam uit een stuk Takken te beginnen uit ´n herfstige kruin De populieren zijn van gisteren geworden hand in hand stonden mens en machine Wie is hier held?…

De molshopen zijn niet op ´n hand te tellen Een mol te vangen is ´n verhaal apart Je moet er boer voor zijn, van hoop vervuld Over z´n wei staren niets zien, wel voelen Riek in de eeltige knuist raakt hij aan blind vertrouwen Hij voelt ´m met z´n klompen aan.…

De stilte valt niet te beschrijven Zelfs ´t schrijven zelf maakt ´n krassend geluid Het scheuren van papier of een prop maken van ´n mislukt gedicht Aan den lijve maak je herrie mee luister naar je buik voor en na ´t avondmaal Eenmaal andermaal wordt aan de stilte getornd door zeggende dichters met hun taal Het lijkt me beter…

Staat ´n nieuwe dag op stapel zet zich op de kaart Beter te zeggen: de ochtend bloost of gloort Maan met nacht door ´t sluiplicht vermoord De wekker ben ik voor de stemmen van m´n kinderen Vervuld de kamers van ´n onbeschreven stilte niets kan me hinderen Zelfs niet ´t blaffen van ´n hond op straat.…

Voor de zoveelste maal is het weer oktober Verliezen vogels hun stem stoppen tijdelijk met zingen Valt het blad als goud uit de wijde jas van de berk in m´n achtertuin Doet de zon heimelijk en heeft regen plotse invallen Voor de zoveelste maal spreekt herfst ´n taal waarin afscheid, weemoed en herinneringen.…

Ik stelde voor 'n avondje "vleugels maken" leek me wel wat voor dichters eerst nog gevleugelde woorden opgezocht in de van Dale daarna papier,bamboe en bisonkit uit m'n lade lekker frobelen 't laat zich raden maar 'n ruzie en 'n twist 'n vuistslag hier, 'n muilpeer daar Snel ging ik op eigen vleug'len was voor ik…

Aan je lippen leg ik aan ga er voor anker Zeil heb ik gestreken hul er je borsten in Dit is nog maar 't begin fluister je Je zit met me opgescheept Loopt hier op m'n klippen.…

het publiek keek naar de bühne maar het podium bleef leeg de dichter deed wat hij het beste kon in alle talen hij zweeg de dichter dicht dit tot verwondering van de zaal die dacht dat een dichter stamelt ------------------------------- deel 2 van 'De Podiumdichter', uit: Parmentier, 13 2004.…

De plassen na 'n plotse plensbui De stroompjes in de gulpende goot Boomblad als gammel vaartuig De wind duwt en trekt trekt en duwt onverminderd, onvermoeibaar Herfst, bevaarbaar.…

Herfst ruist met wind rond 't ouderlijk huis Voorgoed ga ik 't huis verlaten Zal geen enk'le muis meer betrappen Van geen geluid -als 'r voetstap vertrouwd- meer weten En grappen... ze zullen geen echo meer vinden Verstomd de meezang met 'r draagbare radio Rond 't ouderlijk huis loopt wat verweesd 'n oud kind.…

Het kan niet anders je ligt hier stil te zwijgen sinds de laatste julidag De dodenakker minder doods vandaag dag van Allerzielen Een ster was je in woorden rijgen aan de rode draad van je bestaan Ik deed er vaak 't zwijgen toe zo boven thee en cake Wat onlangs bleek is dat ik je stem begin te missen.…

't is steeds 't zelfde liedje in de schemer van dit stukje leven : 't regent, 't zegent de pannen worden nat van mij mogen ze als ik maar droog blijf nu even geen droge draad meer aan m'n lijf want wind en regen hebben een verbond zo draait 't wiel van jaargetijden rond en zal na regen wel zonneschijn komen laat…

Berken... ze zijn m'n vrienden geworden spelenderwijs Ze weten van licht en schaduw schaduw en licht Ze spelen ermee ze zingen ervan als zijn ze op reis op vooral warme dagen Ik teken 't op in dit korte gedicht: 't zijn ware vrienden.…

't zal 'n stille Kerst worden zo zonder jou Zonder je tred in de gang Zonder je stem aan tafel Ik ben bang dat we wat ongemakkelijk Je zorgende handen op 't damast zullen zoeken 'n stille Kerst zal 't zonder twijfel worden Niet slechts de weerman voorspelt wat lichte neerslag en meer decemberkou.…

Schuchter wilde je vragen Om licht -om 't even zon of maan- Zelfs met kaarslicht zou je tevreden zijn Mist die je omhulde zo vreselijk zat Genoeg had je van regen die op je neerstreek Kortom: neerslag was ergenis alleen licht van betekenis Licht,licht al was 't maar kaarslicht in deez donk're dagen.…

Het oude jaar heb ik in doos en kist geborgen Lakens als sluiers verhullen 'r voor morgen Gaandeweg vergeelt tijd geurt naar oude kranten Het nieuwe jaar staat voor m'n deur Heeft nog geen vouw geen kreuk, geen geur geen botte of scherpe kanten Gaandeweg mag ik 'r onthullen begint te blozen? krijgt 'r kleur, misschien meer…

Vannacht liet je in je vertrek 'n lichtje branden Ik liep bij toeval langs 't was middernacht Of ik wellicht bij jou zou aanbelanden? Je huisdeursleutel zou steken in jouw slot? En op m'n tenen binnenkomen en fluisteren: slaap zacht, slaap zacht? Nee, want in mij was 't licht echt kapot En elk gesprek dat zou verzanden…

Zij heeft van geluk gesproken Het kleinkind op bezoek en ook logeren voor een nacht Aan de deur 'n collectant die met z'n bus geen enkele zieke laat creperen Zij heeft van geluk gesproken Ik schrijf over haar geluk.…

Je tuit je mond haalt adem om te spreken? te zingen? Er is 'n wachten op de loop der dingen Alles zou rond zijn als er woorden kwamen Alles zou rond zijn als er noten kwamen noten op je zang Ben bang dat er stiltes zullen vallen als kralen van 'n gebroken ketting.…

De ruiten tranen tranen met tuiten En buiten..? mens noch hond op straat Wind zwelt aan als 'n sirene weet van geen enkele maat Geen kraai weet zich staande te houden Bij dit hondeweer tak en nok verweesd Vliegen ho maar storm valt niet te stuiten Alleen de blauwe vuiniszak staat met mij op z'n gemak Hij buiten en ik binnen…

Lijnen ijzeren lijnen lijnen van ijzer langs Hollands liniaal In het landschap als neergelegd over weide,langs waterloop en 'n rug zand Al reizend word ik wijzer leg m'n oor te luisteren tegen de koude ruit Ik hoor hoop stem van pijnen 'n vraag die brandt niet wordt gesteld Pas op 't perron van aankomst blijkt de klok…

Het is een open eind -niet bijzonder- Als een man staat de rij voor me op Schaduwen op 't witte doek hoofdrolspelers tijdens de aftiteling Ze komen niet voor in 't boek maken 'n nieuw verhaal Waarin winterjassen en 't gevecht de armen in de mouwen te steken de stoelen die achterbleven op rij na rij Flesjes en glazen leeg…

Daar te zitten in de boom op 'n tak z'n veerkracht getest met m'n voet Daar te zitten in de boom op 'n tak naast jou,zonder 'n woord, zonder praten Je biedt me zonder tekst 'n appel aan 'k wil weigeren kan niet terug "Lieverd, een hapje dan" zet ik bijtgraag m'n tanden in 't vruchtvlees Naar ik bijna vrees…

Kortstondig de betovering Aangeraakt heeft hij haar Aan de oever van de Maas, aan de kade Gekust en gestreeld met 'n haarlok gespeeld Haar wimpers op echtheid getest Wat rest... laat zich raden De betovering... kortstondig.…

Winter heeft nauwelijks kleur bekend Schroomvallig groent het aan staken en stekken Lente laat zich als 'n sprookjesprinses wekken Toverhazelaar en 'n veel te vroege Blauwe Regen Komen bedeesd uit hun vergeethoek Vegen geel en blauw als op schilderdoek Slechts 'n noordoostenwind wakkert aan,stribbelt tegen Duwt en trekt…

Mijn moeder is geweest voltooid verleden tijd Zij was in haar uurwerk vrouw van de klok Zij was in haar breiwerk van vest tot en met sok Zij is in m'n hoofd soms in m'n handen Voert nog -onzichtbaar- met mij 'n strijd over tijd, over tijd.…

De zomeravond hangt als 'n hangmat boven de Maas Verbaas me over het geplette gras Dat over is gebleven Na ons wild geraas Wij, makkers hebben 't net gestaakt.…

Vergeten de vergezichten Maar ook de blik op heel nabij Het kleine maar zo zeldzaam Vergeten de kooswoorden Zei zij, m'n stiller moeder Vergeten m'n gedichten Zei ik wat meer eenzaam dan voorheen.…