Alle inzendingen over nadine

het grijze van de ochtend bleef de dag lang hangen in een onbestemd verlangen tot ik plots een maarts viooltje zag in het wit (waarschijnlijk wegens sneeuwgebrek) er verscheen een glimlach op mijn gezicht een grijze dag plots opgeklaard…

imagowisseling dom blondje wordt vurig ros de schoentjes blijven hooggehakt dit alles wegens hoog bezoek uit Nederland…

als kind van de zee golf ik mee met eb en vloed in een komen en gaan van verzinnen en bezinnen zoek ik nog steeds de echte zin misschien brengt dat verre schip wel een alternatief het leven kabbelt het geeft en steelt voortdurend door alleen ware liefde brengt rust en aanvaarding wanneer spoelt ze aan voor mij…

lief schrijf ik je letters die krullend op genegenheid drijven vanuit mijn kwetsbaar denken dans ik op blote voeten in het zand van het Noordzeestrand ik verstuur ze in de lege fles waarmee ik gisteren het gemis verdronk in de hoop dat je ze ooit eens zal ontvangen dat ik dan wat sterker ben…

bergen beroering in een helderblauwe hemel ontstijgen het hart van de aarde zuivere ruimte adembenemend uitzicht stenige bodem doorsneden met riviertjes leven omgeven door zeeën rust ik visualiseer de schoonheid…

Je stal mijn hart zonder waarschuwing mijn woorden zijn nu uitgehongerd in het streven naar perfecte zinnen maar als ik je aankijk vallen alle woorden op de grond moet ik ze gaan zoeken…

Mist hangt over zee sluiert mijn gezicht verbergt alweer de droevenis warme adem in koude lucht maakt alleen meer mist mijn gedachten aan jou brengen plots weer zonneschijn licht glinstert over water gedachten klaren op dofheid verdwijnt uit ogen wangen blozen frisse lucht…

Ik kijk met kleuren zon naar schuimende golven ik voel zand en zout niet genezen wonden warmte en zon verbloemen en helen alsof er niets gebroken is doch woorden winnen niet niet van mijn gevoelens ik wandel hoofd en schouders rechtop ik zoek een mens van mens gemaakt…

Zwevend tussen hoop en wanhoop in zeeën van emoties ben ik nog steeds op zoek naar het juiste pad maar moe als ik ben lijk ik geen meter vooruit te komen toch geeft het zicht op nieuwe paden me opnieuw de moed om verder te gaan ondanks de zeeën van emoties…

Vanaf nu Ik had vandaag een hele moeilijke dag maar kwam deze avond tot een uitzonderlijk besluit vanaf nu bouw ik met het leven van elke nieuwe dag een toren een toren met een vreugdesklok daar bovenop zet ik een wapperende vlag zodat elkeen in die vreugde delen mag…

Nog geen dag Nog geen dag hield hij stand mijn toren met vreugdesklok en daar bovenop een wapperende vlag de eerste avond al werd ze stukgeslagen de vlag werdt neergehaald de vreugdesklok verbrijzeld de toren afgebroken als een hoopje ellende lig ik tussen de brokken vandaag geraak ik niet meer rechtop maar morgen verzamel ik alle…

mijn hart heeft weer wat pijn doorstaan dus legde ik een wit en strak verbandje aan doch onbewust prutste ik wat letters uit de wonde nu stromen woorden bloed eruit wit verband wordt steeds weer rood…

Ik besta alleen nog uit woorden op dit witte blad papier verwonderd over mezelf langzaam lerend sprokkel ik alle beetjes bijeen woord voor woord stap voor stap zoekend naar een ander leven bouw ik aan een nieuwe ... ik ik probeer mezelf te herschrijven droom ervan dat ik op regenbogen genezen kan…

voel opnieuw de warmte van oplaaiend vuur maar verbrandt gevoelens niet het breekpunt van pijn zijn jullie al voorbij maar nu jullie op nul zitten vergeef lach zoet en teder naar elkaar doch pas op voor dit nieuw begin want voor je het weet heb je het bij het goede eind gelukkig maar…

tijd heelt niet alle wonden nee, niet allemaal de kleur van het leven is soms zoek daarom doe ik vaak mezelf tekort toch is het tijd voor verandering de cirkel moet gebroken worden nieuw geleerde dingen toegepast weg met overbodige ballast ik heb zoveel pijn doorstaan zoveel tranen en teleurstellingen soms kijk ik als op een afstand toe…

Dat ogen kruisen mijd ik zoveel mogelijk warme gloed bloost dan immers rode wangen als hand dan hand wil zoeken doch trillend afwacht harten blijven zwijgen zullen lippen dan ooit spreken met een kus…

Af en toe heb ik te veel gezien te veel gevoeld veel vaker nog te weinig breekbare woorden zwerven door mijn hoofd maar er zitten gaten in mijn denken nieuwe ideeën vallen daar vaak door voorgoed verloren als waren ze niet geboren maar toch kan ik niet anders dan erkennen dat jij het was die mij er toe bracht het leven opnieuw…

het waait weer in mijn hoofd woorden golven door elkaar heen sterk van buiten broos van binnen water zout of zoet waar haal ik de moed emoties die komen zorgen die gaan in schaduwen verbeelding droom ik vrijheid…

toon mij jouw dromen frank en vrij zodat ik jou geluk kan schenken ongebonden liefde geven want jij was er toch ook voor mij…

verdriet en zielenpijn zwaartekracht van 't leven huiveringen vertaalt het zijn geen lieflijke zinnen vroeger is razend stilte in weerloze ogen getekend voor 't leven maar wilskracht waakt de stilte van mijn ziel tracht gedachten te overmeesteren dagen zijn nu grauw en grijs maar straks op de grens van alle dromen worden ze…

Onderbewustzijn prikkelt gedachten hersenfunctie verstoord onzinnige bedenksels pijnigen mijn verwarde hoofd Ik had het mezelf toch beloofd Maar realiteit en dromen botsen eens te meer probleem oplossend denken hoe kom je aan zo'n antwoord Ik had het mezelf toch beloofd Gevoel en verstand het is nooit eens gelijkstand dus blijf…

ik zocht mezelf alleen, in de stilte maar het klikte niet zo goed vervreemd als ik was na jaren lang dwalen tot ik wat verder keek dan mijn eigen spiegelbeeld ging graven in de puinhopen van mijn verleden toen vond ik tussen mijn eerste rimpels wat restjes vreugde en vrolijkheid hoorde ik als een echo mijn spontane lach daarna kwamen…

Nooit had ik een betere minnaar dan de zee niemand kan mij zo volledig omarmen ieder plekje strelen ondertussen mijn innerlijke helen zelfs in de winterse kou als ik alleen maar kijken kan laat ze mij in zachte of in woeste golven weten ik wacht op jou…

hoe zij steeds weer woorden ongesproken achterliet hoe geen eind kwam aan wat nooit begon hoe weinig toch zo veel betekenen kan hoe woorden dromen beelden kunnen…

steeds meer woorden kleuren zwart geleden verdriet tot klatergoud in zilver gedroomde nachten dagen openen en dichten…

mijn hoofd zwanger van ongeboren dromen bezwaard mijn hart willoos, bang boei ik zinnen fluweel tot ik weer tot vrouw gestreeld wordt…

het warme rode bloed trekt weg het gezicht nu koud en wit de eens glanzende ogen dof en kil stil stil voor eeuwig stil straks onder het groene gras…

zeekleurige ogen plengen zoute tranen intriest verhaal grijze hemel kleeft op kleurloze aarde even ontdaan woorden zijn nu nutteloos maar ik ben er dat volstaat voor jou ik laat je uithuilen en blijf nog even…

Beschaamd om de onvoltooide dromen ben ik het kind dat geen schuld kent alleen de warmte van een hart…

terwijl ik sprak over diepte bracht jij me tot ongekende hoogte je liet me daar zwevend hangen in roze wolkjes ongetemd verlangen…