Alle inzendingen over sandra

Niemand is zo gelukkig, als zij die verblijven in het licht. Gestuurd door de liefde van deze of gene zijde. Kleuriger dan een regenboog. Helderder dan zonnestralen. Zij zijn en blijven bij ons. In ons hart en onze ziel. Kijken mee in onze dromen. wijzen ons de weg. Die ook wij ooit moeten gaan. Als we afscheid nemen van ons aardse bestaan…

jouw ogen zo donker en vol emoties jouw pijn jouw gedachtes zo belangrijk voor mij mijn gevoel zo diep zo intens doordrongen, van alles wat er omgaat in jou mijn liefde,mijn hele wezen het is voor altijd van jou…

Zag net in je ogen verdriet angst en pijn. Zag net in je ogen, dat je elders zou willen zijn. Jouw mooie groene ogen Nu omrand en rood doorlopen. Jouw mooie groene ogen, waar de glans is uitgeslopen. Zag je vechten en hopen. Voelde je moed. Zag je weer even lopen. Het voelde zo goed. Toch kun je dit niet winnen, De strijd is te zwaar…

Mijn hart kan niet meer Niet meer zonder jou Niet meer genieten, zweven in de wolken of houden van Ik moet stoppen met denken Herinneringen ophalen, aan jou.... Die mij teder kust, streelt en omarmt Mijn hart voelt leeg, alleen en verward Pas nu beseft het dat je niet meer hoort, hoort bij mij.... Mijn hart wil niet meer, niet…

lieve opa mag ik nog even op je schoot wie ik ben? ach, dat komt wel weer misschien volgende week tussen zeven en acht mag je weer bezoek en hoe is het hier nog leuke dames? misschien die vrouw van kamer vier krijg je nog wel je glaasje jonge ik smokkel je volgende keer wel wat mee heb je weer een nieuwe buurman? ik hang je zwarte pak wel…

Donkere, eindeloze nachten. Sombere angst bepaalt mijn gedachten. Het daalt neer in mijn hoofd, ik word van mijn vrijheid beroofd. We worden geregeerd door geweld. Een oorlog op commando besteld. Een seintje van de NAVO-top en de wereld pakt de wapens op. Onschuldige mensen worden gedood. Kinderen terug gevonden in de goot. Natuur en steden…

25 Jaar gaan niet zonder slag of stoot. Soms zijn vreugde of verdriet groot. Natuurrampen en aardbevingen doorstaan, steeds maar weer opnieuw samen verder gaan. Problemen groot of klein, konden voor jullie geen reden zijn..... Wonden heelden, barsten weer open, ondanks pijn toch maar weer verder lopen. Samen over het rulle zand, kris kras…

De blaadjes gaan weer vallen. Sterker wordt weer mijn gemis. Aan warmte en geborgenheid. Iets wat ver te zoeken is. Als ik even niet verder durf, wie pakt dan mijn hand. Als mijn gevoel me even verlaat en ik doelloos dwaal door levensland. Als alles triest en troosteloos. Omgeven door druppeltjes dauw, klaar ligt voor de winter. Gaan…

Dolend zoeken wij een weg door ons leven, ons bestaan. Soms hebben we de pech een verkeerde afslag in te gaan. Maar door overdenken en overzien en terug te keren naar het begin redden we het misschien en wandelen we de goede weg weer in.…

Ooit probeerde ik in gedachten te rijmen. Een wirwar van woorden in mijn hoofd. Trachtte zinnen aan elkaar te lijmen. Ik raakte alleen maar verdoofd. Toen vonden mijn handen pen en papier. Het duurde echter nog wel even. Maar nu staat het toch echt hier, voor mijn ogen opgeschreven.…

Zeg niet dat ik je moet vergeten, want dat kan ik nu nog niet. Zeg niet dat ik zonder je moet leren leven, want dat doet me veel verdriet. Zeg niet dat je niet meer van me houdt, want die woorden zijn zo koud. Zeg niet steeds het is voorbij, want dat is het niet voor mij.…

Een telefoontje, Een kaartje, Een arm om me heen, Het hoefde niet veel te zijn Als ik maar wist dat je even aan me dacht……

Liefst zou ik schuilen in een hoekje klein waar stilte kan leven zonder veel geluiden alleen maar jij mijn kleine Ster heel dicht bij mij…

jij, jij leeft als een luxe object en kijkt minachtend neer als een mens je voorbij gaat gekleed in doodsimpele gewaden je verbergt je schijn door te paraderen met veel te hoog gegrepen madammen terwijl diep in jezelf je geweten je verwart want ook jij leeft in de armoede van de maatschappij…

meeslepend moe verdwaal ik in de nachten van doelloos denken stromend met gedachten die zich in woorden schrijven van menig gedicht bladeren door letterwanden soms zinloos in elkaar gestrengeld zoekend naar één geheel…

sta heel even stil bij schrijvers die niet blijven omdat harde woorden pijn gingen doen zij schreven ook uit 't hartje net zoals jij en ik maar het mocht niet baten 't eindigde met een diepe snik…

ik kijk naar jou en jij naar mij een blik van sterren ontwaakt uit onze gedachten onze ogen parelen tranen wanneer een grijze wolken onze Ster onderdekt met hemelse dekens…

Stil verlangend kijk ik uit naar het weerzien naar de ogenblikken dat jij mijn droom mocht zijn een vriendin voor het leven ik sta nu naast je aan het ziekbed, haast iedere dag hopend dat ik nog één keer kan zeggen mama, geef me nog eens je lach…

't is zo stil onmenselijk stil wanneer alles lijkt te zwijgen zelfs de wind waait niet meer en het fluisterende woord wordt gezwegen uit hun monden het is stil ,te stil als de aarde zwijgen zal…

't is zo mooi als jij naar me kijkt en lachend de morgen groet je handen de weg doen vinden naar nieuw leven dat rust vindt in mijn moederschoot…

het voelt zo koud als tranen even vloeien en stilte leeft in jou…

wereld waar gaan we heen naar een kansloos bestaan dat schuilend om het hoekje staart terwijl jij wereld zo mooi kon zijn…

pijn omringt mijn hart als ik de woorden schrijf voel ik weer de stilte van een leeg, onbeschreven blad…

een zachte hand engelenwit strooit hemelse noten over het aardse gedonder…

de winterkoude bijt door de huid van de dakloze die op straat leeft en enkel een dun dekentje beschermt hem tegen de kou terwijl wij warm binnen zitten huil ik tranen om de kinderen wier leven de straat is…

kijk ik naar de tv dan zie ik zoveel kinderen leven op de straat zonder thuis ik zou ze allen bij me willen nemen zodat zij de warmte voelen van een echt tehuis…

waarom fluisteren bommen over de steden heen verwoesten zij levens van kinderen zo gemeen waarom steeds oorlog vechten met geweren kunnen de soldaten dan niet leven met vrede…

Zwart geblakerd is de ineengestorte moed Als de werkelijkheid onwerkelijk geworden is En grijze muizen weggejaagd door het stof alleen herkend als mens door traansporen Inelkaar stortend onteerd met luid protest Met gebonden blikken naar grote hoogte gegaan en leeg en verloren teruggekeerd naar het hier zien we voetstappen in het stof van een…

Je blote huid glanst Dauw van het gras Markeert het aardse Waar je lag Een lege plek Je raakt me aan Woorden kleden me uit Het maanlicht op mijn huid Glanzende stralen Slaan dof kapot op de aarde Ik verlang Hunker naar de middenweg Een lege plek op aarde Een vloeiende beweging van de maandag Samen verenigd…

Wanneer ik jou mijn kwetsbaarheid laat zien, geef ik jou gereedschap in handen om me te breken. Wanneer ik jou mijn kwetsbaarheid laat zien, geef ik jou gereedschap in handen om me lief te hebben.…