Alle inzendingen over sanne

Nu heb je mij En al je tranen die nog te huilen zijn vang ik zachtjes op nu ineens die pijn in de wortel verborgen boven komt en zichtbaar wordt en je ingedoken en verstomd zoveel laat voelen Samen leggen we de puzzel Ontbrekende stukjes komen er bij 'k help je veilig op te staan Zodat je verder kunt gaan Geborgen in mij…

Ik herinner me goed de zilte geur van de zee Min of meer droeg ik haar als een jas Vertrouwd gewoon net als de wind Ik keek vanaf de dijk over de Schelde, waar de zon zich aan 't einde van de dag onderdompelt Daar was mijn thuis Zag boten en schepen als levende schilderijen voorbij gaan, ook seizoenen in een oase van rust Wederom…

Ik zou nog zo graag met je samen willen zijn terug in de tijd genesteld in 't stro met schetsblok en krijt jouw geur in me opsnuivend en die van teer en leder je fluweel zachte neus warm in mijn handen En met mijn armen om je heen zou ik jou dan teder vaarwel zeggen mijn gezicht in je manen die mijn tranen zouden meenemen iets van…

Het bos nodigt uit Vogelzang haalt me binnen Ik geniet als de najaarszon warm tussen de bomen gluurt en kleuren van het herfstblad vurig op laat lichten Het is bijna of de lente wederom gaat beginnen Zo intens Honderden paddestoelen rijzen op uit mos en bomen En ik reis mee langs schat en zwam Een zompig stuk moeras met dam van…

Voorzichtig tree voor tree vooruit Soms even zitten Voel het maar voordat je verder gaat en de veilige haven verlaat Je hebt een zee van tijd…

Mijn ziel danst mee in een zee van kleuren door het holst van de nacht weg van zwaartekracht en in 'n vonk gehuld met de zonnewind..…

Ik voel jou warmte zo dichtbij sneller dan 't licht overdag en ook in late uren zelfs van verre uit het zicht En waar je ook bent of bij wie 'k hou ook van jou als ik je zie of op afstand dat is wat ik je zeggen wou…

Tranen glinsteren nog aan je wimpertjes Zoals je daar heel breekbaar en klein Verlangend en verlaten Alleen gelaten in eenzaamheid Zo voor me staat En ik voel Je kleine handje in de mijne Samen zijn we Eén Sla liefdevol mijn armen die troosten en verwarmen veilig om je heen Tot de dag is aangebroken en je dansend verder…

Waar, hoe.. Haar zoon en vele anderen Vermist Ze weet, gist Laveert Haar tranen tussen hoop en vrees Diep is de wanhoop die ik in haar gebroken ogen lees Verdriet om het wrede lot en angst is elke minuut wachten 't zwartste langst…

op de top van de berg waar de horizon me ruimte geeft klim ik verder naar de plek luisterend naar mijn innerlijke stem weet opeens wat me gelukkig maakt luisterend naar mijn innerlijke stem klim ik verder naar de plek waar de horizon me ruimte geeft op de top van de berg…

'k zou zo graag... Willen dat ik altijd jouw hand kon pakken, van tijd tot tijd Voor troost en bij gezelligheid Of, om de warmte van liefde dan te voelen stromen Zonder dat je haar afsnijdt Of je hoofd afwendt Mij niet echt ziet of horen wil En ik tevergeefs reik…

Soms een stapje terug Een pas op de plaats Of wellicht twee Om de tijd te nemen rustig in balans te komen Een herstelpunt op een kruising waar je straks zorgvuldig en bezield de koers weer vindt Op een nieuwe weg…

Lente is hier al lang niet meer zo licht en zonnig neergedaald zó vrij nu ontspannen speels lustig en vrolijk fladdert ze in 't rond jaagt warm de koude weg ver van oranje violen en zacht beroert ze snaren zo pril..…

De trossen gaan los en zilvermeeuwen verschijnen Met sierlijke bewegingen buitelen ze hier door de lucht Zo eindeloos bevlogen tussen land en wad En soms bijna roerloos zweven ze even op de thermiek naar hogere sferen Na een duik in zee glimt hun verenpak als gepoetst zilver in de zon Krijsend vliegen ze rakelings over zilt…

Daar fluistert de wind niet om de toppen eerder plaagt of jaagt ze onheilspellend ruik je bijna de oerzee lopend over oude bodem imponerend Dolomiet klauterend over smalle richels van gemineraliseerd koraal Dit imponerend landschap van onwerkelijke schoonheid vaak gestreeld door ragfijne flarden mist die vanuit het niets grillige…

Ik kan een wens doen Maar deze wordt al snel ingehaald door nuchter besef dat vertrouwdheid en het langzaam steeds meer onder bekoring raken van het timbre van je stem niet genoeg is... Maar dan zegt al 't gevoel in me vanuit mijn ziel dat het wel zo is, zó klopt Ik kan die rilling niet veinzen de brok in mijn keel en opwellende…

Verdwijnen in de mist van fantasie Ingebeelde, zorgvuldig geboetseerde werkelijkheid van wat zoet is Die zachtjes angst bedekt en verdriet versluierd Vaak is het daar zoveel beter vertoeven, boven de waas Overlevend in ontvluchten Wat je weerhoudt van leven, dat ongenadig wreed kan zijn..…

Zo zacht die streling De lichtste aanraking onuitgesproken teder en ik vlij me neder Ik heb je nooit maar steeds meer lief…

In vrijheid leven Ademen zonder de geur van explosieven en angst of het gruis in je keel van ingestorte huizen Een mantel van groen nu geurend om je heen Maar op je netvlies 't beeld van de buurman, waar je nog mee sprak amper een uur daarvoor Door onbekenden uit 't puin weggedragen, zonder benen Doorweekt met bloed Rood…

Nu loop je door het lege huis met vele herinneringen ouder en getekend je voetstappen nieuw de pot met verf die zwaar voelt in jouw hand Straks beweeg je de roller over muren die liefkozingen weerkaatsten, haar schaterlach en de pijnlijke ruzies je bedekt ze in stilte achter wit…

Het dwarrelt bladeren in bonte kleuren eindigend in zwarte tonen zwaar van regen stervend in modderpoelen onder blauwe lucht En neigend naar grijs kruipt dan schemer in een vreemde stilte dreigend door de straat naderbij koude meeslepend van alle kanten haasten mensen zich naar huis huiverend…

Aangespoeld lag daar deze broze schat aan liefde Tussen warme korrels waddenzand Vers uit zee Het was Oerol dat ik me weer één voelde met het mooie Schylge Omgeven door de golven en de eilanders, de zilte lucht…

Rust zacht Ik vang die woorden en strooi zachtjes andere uit Je bent nu vrij Je energie in beweging los van de aardse last Zonder verdriet en pijn Misschien wel verenigd met hen die je miste, ben je niet eenzaam meer Een beetje hoger nog dan de vogels Als ik omhoog tuur naar de hemel…

Soms wil ik omdraaien denk ik weemoedig aan omdraaien het roer om of een bladzijde terug halverwege in een onbestendig boek terug is bekend Gewoon mijn bed weer in de nacht door terug kruipen tot de avond ervoor een besneeuwde zondag inglijden Of juist een dinsdag over zonnestralen…

Kleine fladderaar zo gekoesterd in de warme armen van de zon je vleugeltjes steeds sterker daar ga je, dartelend vlinderlicht in je sprankelend geel kleedje dansend om me heen en dwalend van zoet naar zoeter nectar zo gul gegeven door de prille lentebloem…

Wat is juist een waarheid, en waar heb je zelf invloed op Vanuit verschillende hoeken of elke ronding van een cirkel jouw juiste midden vinden, is een deugd en vreugd…

Waar je gaat over stranden de schelpenpaden beukend tegen de wind turend naar de horizon soms over asfalt Bomen flitsen voorbij de tijd ook en woorden zoet, zilt en zacht begrijpend liefdevol mis ik je…

Zo pas nog stond je vredig voor de kramen Lichtjes versierden de avond en vaag klonk gezang, zoemend op de achtergrond De gevederde vleugeltjes van een kerstengel bewogen zachtjes in de wind Maar, jouw hand bleef hangen in de lucht Felle lichten verstierden de vrede die avond nog voor de kerst In Berlijn Donderend geraas…

De herinnering aan jou streelt nog immer zacht mijn huid Krult mijn lippen in een glimlach Warm en hemels zoet proeft nog je stem…

ik moet ik Moet ik moet Ik moet ik Moet ik moet ik zal ik moet ik zal ik moet en ik Zal Ik ben moe Heel moe…