Men mach den nuwen tijt Wel bekinnen overal: Die voghele hebben delijt, Die bloemen ontspringhen in berch en dal; Waer so si staen, Si sijn ontgaen Den wreden wintre diese qual. Ic ben ontdaen, Mij en troeste saen Die minne jeghen mijn ongheval. Nu hevet mijn ongheval Sine heervaert ghesticht op mi,…

Al droevet die tijt ende die vogheline, Dan darf niet doen die harte fine: Die dore minne wilt doghen pine Hi sal weten ende kinnen al -Suete ende wreet, Lief ende leet- Wat men ter minnen pleghen sal. Die fiere, die daer toe sijn ghedeghen Datsi onghecuster minnen pleghen, Si selen in allen weghen daer jeghen Stout…

          Men moet in allen tide      Der minnen wesen blide      Ende hare volghen in elke side, In allen weghen daer si gheleidt;      Men moet hare leven blide Ende den rouwe dan also na ghereidt. (Men moet ten allen tijde blij zijn om de liefde en haar overal volgen, langs alle wegen waarop ze voorgaat; men moet om haar blij zijn…

Al zijn het seizoen en de vogels triest, toch kan de echte minnaar zich wijden aan de liefde, gepaard met lijden: Hij weet maar al te goed -Zoet en wreed, lief en leed- wat de liefde met hem doet. De trotsen, die daartoe neigen om ongeremde liefde te bedrijven, zullen op elke wijze stout en moedig zijn, en gerede ontvangen…