Sonnet Vonkende God, of geest van Godes naaste neven Die hart aan hart met vuur gezuiverd innelijft, Waarin uw gouden grift gloeiende wetten schrijft, Daar niemands wil af schrikt, of tegens denkt te streven; Onttern mijn borst en bid de voedster van mijn leven, Die met een zoete wind mijn teedre zinnen drijft, Zo lang tot op mijn hart haar…

Nijdige Tijd, waarom is 't dat gij u versnelt Meer dan gij zijt gewoon? Laat gij het u verdrieten Dat ik de Hemel van Liefs bijzijn mag genieten? Wat schaadt u mijn geluk dat gij u daar in kwelt? Een grijsaard zijt gij, Tijd, en proefde nooit 't geweld, Van 'tgene, dat ze Liefde en zoete Weerliefd' hieten. Helaas, de tranen blank over mijn…

Amaril, had ik haar uit uw tuitje, ‘k Wed, ik vleugelde het goodje, het guitje, Dat met zijn brand, met zijn boog, met zijn flitsen, Land tegen land overeinde kan hitsen En beroofde de listige stoker Van zijn trots, zijn geschut en zijn koker. Of en had ik maar een van die vonken Die daar laatst in uw kijkertjes blonken, ‘k Plantte ze boven…

In de bladen van een roosje Vindt gij, o mijn zoete Troosje, Kleene gift. Waar' zij zo groot Als de gunst, te kleen een doosje Waar' de ganse wereldkloot.…

Schoon nimfelijn, ach kindje mijn, wat zoude ik al versieren* om naar mijn wensdeez’ ledentjenszo welgemaakt, te sieren. Met blinkend goud of paarlen zoudt gij voelen ras belasten uw halsje zoet, zo kraal als bloed* daarom niet beter paste. Ik zoude u kleên* met keursjes reen* van lichte verwen* blijtjes, die zouden staan geschilderd aan uw breedachtige…

Zo scherp van smaak, zo zoet van name! Spraak-vormers, eij, hoe gaat dat samen? 'K weet niet hoe 't anderen verstaan, Ik proef er niets most-aardigs aan.…

Als de Zonnegod slaat met zijn gulden teugels Komt zijn hand, schitterend omhoog uit de zee Zijn uitgespreide haardos van levend goud, waarmee Hij nare angst, en slaap, en onware dromen Van mensen hun lichaam wegstrijkt, en berg, en bos, en bomen En steden vol mensen, en velden met het vee In duisternis verdwaald, op hun plaats terug…

Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uiter zee Zijn uitgespreide pruik van levend goud, waarme Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar…

minnaar: Galathea, zie de dag komt aan. Galathea: Neen mijn lief, wil nog wat marren, 't Zijn de starren, Neen mijn lief, wil nog wat marren, 't is de maan. minnaar: Galathea, 't is geen maneschijn. Galathea: Hoe, 't is nog geen één geslagen, Wat zou 't dagen? Hoe? 't Is nog geen één, 't en kan de dag niet zijn. minnaar:…

Ik schouw de wereld aan, En naar gewoonte gaan Zie ik vast alle dingen, Zij zijn dan groot of kleen; Maar ik helaas! alleen Blijf vol veranderingen. De dag die voert de nacht, Het windje wispelt zacht, Over de groene dallen, Het woud de bergen siert; Maar ik ben heel verkiert, En blijf verkiert in allen. De zon, naar d'oude sleur,…

Rozemond, hoor je spelen noch zingen? Zie de dageraad aan komen dringen, Dartele duiven en zwanen en mussen Zouden de vaak uit uw ogen wel kussen, Zo ‘t u lustte de dode te ruimen Om de lust van de levende pluimen. Alle weiden, alle duinen en dalen, Hunne aêm met verheugen ophalen, 't Heugelijk jaar met zijn vrolijke tijen, Is rechtevoort…

‘Mijn lief, mijn lief, mijn lief,’ zo sprak mijn lief mij toe, Terwijl mijn lippen op haar lieve lipjes weidden. De woordjes alle drie, wel klaar en wel bescheiden Vloeiden mijn oren in, en roerden ('k weet niet hoe) Al mijn gedachten om, staag malend nimmer moe; Die 't oor mistrouwden en de woordjes wederleiden. Dies ik mijn vrouwe bad mij…

Op de wijs: Si c’est pour mon pucellage Als Jan Sijbrech zou belezen en haar sprak van liefde an, zei ze: ‘Ja, maar Janneman, zou het Reine Liefde wezen, die gij mij geeft te verstaan? die…verstaan: Reine Liefd’ kan niet vergaan!’ ‘Reine Liefd’ van d’allerreinste’, zeid’ hij, ‘Sijbrech, bolle meid!’ ‘Wel’, zei zij, ‘dat’s goed bescheid,…

Wanneer door 's werelds Licht de blindgeboren jongen Gezicht verkreeg, hij stond verwonderd en bedeesd. Beweging, verwe, stal van plant, van mens, van beest, Verbluften zijn gedacht' en liefelijk besprongen. Voorts sloten, torens, schier ten hemel hoog gesprongen, Het tijd-verdrijf van 's mensen onderwind-al-geest; Maar de zienlijke…

Zo 't u, met diamant, lust op een glas te stippen: 't Is in de vlinderteelt. Het geestige gedrocht Ziet of het lavenis aan sap van druiven zocht En zit zo kuin, men zou het van de roemer knippen. Neemt gij penseel of naald: daar worden kuil en klippen Geschapen, bos en berg; en 't vochte veld bedocht Met groene grassen, waar 't welvarend vee…

Gelukkig die d' oorzaken van de dingen Verstaat: en hoe zij vast zijn onderlingen Geschakeld zulks dat gene levendheên, (God uitgezegd) ooit iets van zelven deên Of leen, maar al door ander oorzaaks dringen. Door oorzaaks kracht men al wat schiedt ziet drijven. Waar’ die te flauw, geen werking zou beklijven, En oorzaak zijn geen oorzaak. Wat…

O jongen, verse vrucht, die uit het slaaprig leven, In moeders schoot geleefd, door sporen van de tijd, Die niet in stilte laat, tot ouders vreugde zijt In der zinnen gewoel en 't wakend licht gedreven, Nu heeft u de geboort aan 't Luk overgegeven Dat school van wissel houdt; de droevige verblijdt, De blijde droevig maakt; verheft, en nedersmijt…

Al troont geleerde hand, met vingren wis en snel, Vloeizoete wijzen uit het zangrig snarenspel; Al lokt uw sneêge zang, met strelend lief geluid, De vlotte ziele tot het zwijmend lichaam uit: In strikjes van uw haar mijn geest niet is verward. Uw blinkend aangezicht sticht mij geen brand in 't hart. Van 't schittren uwes oogs en word ik niet…

Leonoor, mijn lieve licht, Voor uw oog de zonne zwicht Met haar blonde stralen, Die gans niet, in mijn gezicht, Bij zijn glorie halen. Vonken folie aan die git, Gitten met uw gouden pit, Bliksemt niet zo fellijk Dat het hart, dat u aanbidt, T' ene maal verwellek. Lieve Leonoor, gij moordt 't Harte dat u toebehoort Met uw lieve lonken…

Leidsterren van mijn hoop, planeten van mijn jeugd, Vermogen ogen schoon, in hemels vuur ontsteken, Als gij uw vensters luikt, zo ziet men mij ontbreken Mijns levens onderhoud, een teder-zoete vreugd. Want gij besluit daarin een zaligende deugd, Vriend’lijke vrolijkheid. De Min met al zijn treken, Jok, lach, bevalligheid daarinne zijn geweken…