't Was blauw, niet het blauw van vergeet-mij-niet, Bescheiden, zwijgend en bleek; Ook niet het blauw van lobelia's, Aan d' oever der rustige beek. 't Was ook niet het blauw van de zomerlucht, Schoon dit van de hemel vertelt, Zelfs niet van de lucht in het meer weerkaatst, Waar 't zacht in de golven versmelt. 't Was vreemder…

Zij zongen te samen duetten In 't naderend schemeruur, Zij, grilligste der brunetten, Hij, vol van poëtisch vuur. Zij zongen: ‘Ich wollt' meine Liebe’; Zij zongen van liefde's verdriet, Van liefde's vreugden en weelden, Zij zongen ook Fauré's lied: ‘Saluez! c'est l'amour qui passe! Saluez, saluez! c'est l'amour!’…

Daar ligt, zo klinkt een sage van weleer, Een rijke, trotse stad in zee verdronken. En waar de gouden torenspitsen blonken, Daar kabbelt rustig thans het blauwe meer. Des avonds zit de visser mijm'rend neer. 't Is als werd van het goud, daar lang verzonken, In golf op golf een scheem'ring hem geschonken... Maar niets geeft van de schat de…