Alle inzendingen van Abel Staring

zij gaat aan land zonder hartstocht zonder omslag de zee vandaag…

zondagsrust als alle stappers slapen begint het licht…

zo vrolijk die crocussen wit en blauw in het kale gras…

zag ik maar meisjes buiten weer de bal opgooien… wanneer pluk ik weer een bloem zie ik meer dan één zwaluw? Toelichting: Deze tanka is gemaakt in de marge van een beroemd gedicht van Walther von der Vogelweide. Voor tekst en vertaling zie: http://www.potsdam.de/cms/beitrag/10061554/26696/…

in de droom een school donkere ruggen onbenoembaar springvloedbestendig paviljoen in badplaatsstijl geweldig toch? ijzige dag over de wetering wandelt een ral verstijfd van de kou wil die iele narcis zon en nog eens zon dor eikenblad het blijft maar hangen net als de winter om en om worden wilgen hier geknot het oog wil ook…

in de koelkast groeit zelfs de venkelknol door waarom nog somber? stelpend: om mij wattige wolken zon op mijn huid bij de stille sloot steekt hij zelf de loftrompet narcissus dat verre duin in de zon op haar rug een lome vrouw kijk nou die meerkoet met plastic overschoenen pvd!…

bij de voordeur vind ik uitgeplozen mos de lente begint…

met zeven slagen helpt de klok mij uit de droom op het droge…

twee duinkonijntjes koesteren zich in de zon - ik knoop mijn jas dicht…

het strand nog onbetreden na het sneeuwen is melk en grijs van mist en stille meeuwen hoe steels belijdt het licht aanwezigheid het soevereine licht uit licht der eeuwen…

wervelend tussen steunbeer en kerkmuur dorre bladeren…

De dwaas, hij schreef wat over was aan liefde in een waas op glas. De zon ging prompt een poosje schijnen en loosde toen wat niemand las.…

guur weer en in nevelen gehuld de ministeries o thalassa een straaltje zon kietelt je wiegende huid…

de lege netjes van vetbollen voor vogels het enige groen…

als alle auto’s zwijgen loop ik de velden in en schrik: een hoge sprinkhaanvogel van ver van over de rivier gekomen waadt mijn dode hoeken in en uit doorlopend knikken hij en ik: wij staan op iemands rode lijst wij gaan de weg van alle vlees…

dag en nacht die vlam die namen en dat vragen: bewaar me berg me muren hier murmureren niemand snoert nog Job de mond 27 januari Holocaust Remembrance Day…

in de zinken goot klinkt de kraaienroffel net als vorig jaar melkwit in de mist op doorbreken de zon - epifaniën onze kraai schrokt alle kokosnoten leeg super zo’n bonus die tortelduif daar traag trippelend in de sneeuw zoekt ie Egidius? roerloos op een tak wachten kraaien in de tuin toch niet op mij? in zijn element: de…

Maak pas op de plaats en voedsel steekt de kop op: zie de kokmeeuw Wel honderd meeuwen mijmerend in het gras - moe getrappeld Luidruchtig wordt de bladerenhoop bij windkracht 8 Als een vogel zonder kilometerheffing naar huis dwarrelen…

De wind mindert maar de zee is nog vol woede…

Zij hebben wèl alle tijd van de wereld: de zon en de zee…

[Tanka proza] Melly wil wel weer, maar ik kijk wel uit. Ze is nu in Limmen met haar derde cursus bezig en iedereen zegt, zegt ze, dat ze sterk aan het veranderen is, 'aan het deprogrammeren'. Door de telefoon roept ze continu 'Yes, we can'. Zou het? Ik kan niet goed tegen dat nieuwe positivisme van haar. Ik zie dat binnen de kortste keren in het…

dat drijvend dons met die gestreken halzen die twee zwanen daar slapend dobberen ze de oktoberdag door…

zijn als de zee: razend te keer gaan of zwijgend het licht uiteen zien vallen in schitterende visjes…

de kerken prijzen zich beierend uit de markt balletdansend snoepen de groenlingen van ons plantsoen de oude man schoont de randen van de sloot ruisend valt het riet ik hoor de zeis langs de provinciale weg een brullend monster kastanjes roffelen de jaguar op zijn kop onder mijn ogen sterft het gebladerte in schoonheid ik…

in de luwte een koppeltje ouderen soms valt een woord na de storm de welving van een duin op mijn pad tussen het wier balken op het strand ongeborgen…

genade is een kersenboom langs de weg als de dag heet wordt…

Grolsch in Groenlo een ommetje om de kerk en ik vind een kies: midden in het leven zijn we door de dood omgeven…

een witje vlindert opgewekt mijn blikveld uit wie gelooft het wel?…

bomvol de zee het strand de zonnelucht de laatste zin: 'niet te opereren nu' de golven gaan te keer…

roekeloos roffel ik op het lege petroleumblik tot buurvrouw een schreeuw geeft en al mijn stokken breken…