Alle inzendingen van Abel Staring

juli jubelend breekt bij mij in merel en licht & congo die ogen van dat meisje nog altijd droef…

in het oosten onverstoorbaar vol en rond de maanmeloen…

het is zo ver na vijftig jaar zegt ze: ik ken u niet…

ik hoor niet meer die krolse jammerklachten zomer is het nu…

geen spoor van wolf heel uw schaapskleed wonderschoon met peroxide…

echt aan de grond genageld staan een nachtmerrie Hij had ze nog zo gewaarschuwd: niet een hol graven in de wal van de geweldige kuil. En nu zaten ze daar toch in hun holletje naar hem te grijnzen. Duifjes in hun columbarium. Hoofdschuddend sprong meneer Jeronimus de kuil in en de wal bezweek. Nog even bewogen jongensmondjes in het zand.…

stiefelend de daken over naar de vorst het kauwtje…

langs de heerenweg overheerst de hele dag seringengeur…

de kaarsen van de jonge kastanje ze doven al…

tussen duin en zee buitelt de hond en sjokt de opruimplicht…

laatste afgang blootvoets groet ik de zon het is te weinig…

kardinalen steeds meer spinrag op die mutsen…

zichtbaar in het roosvenster een duif ik hoor hem koeren…

op het wandelpad wiegelend in de ruimte roomwit fluitenkruid…

de tulpen onthoofd rode blaadjes langs de weg verwarrende wind…

elk jaar steel ik wat takken van de sering zij dankt met meer groei…

Hij ontwijkt op de Staphorster Gemeenteweg razendsnel fietsende meisjes van zes. In een flits neemt hij waar één starende moeder in somberbonte bollende dracht. Het verleden sterft geleidelijk. Thuis staart een voormoeder hem dagelijks aan op een overbevolkte foto anno 1900. Als enige draagt zij nog de Alphense muts. Verkwikkend dat wit temidden…

Het merelnest van vorig jaar is niet meer te vinden in de groenende bruidssluier. Een winterstorm nam het mee. Ik mis het. Ik mis de bedrijvigheid, de stille schrik van moeder merel, haar ogen die mij volgen als ik haar te na kom. een dichter durfde de lucht een duif te heten op het aardenest toen werd nog niet geweven de wade alverstikkend…

hij begint op de rand van de nacht de merel zonder partituur het concert des levens…

wielrenners roepen altijd achtereenvolgens 'tegen ' tegen mij Fietsen door de duinen naar Haarlem of Den Haag is een groot genoegen voor mij behalve op zondagmorgen. Dan kan om elke hoek een sliert wielrijders te voorschijn schieten die aan hun hoge snelheid het recht ontlenen om ruim baan te eisen. Dat doet me denken aan de 'ordeloze democratie…

afgezette wilg de stompen priemen ten hemel…

Ik heb een kleurloze metgezel. Meestal houdt hij op zijn schouwplaats het kopje in de wind. Vanaf de hoge boog van walvisbeen kan hij het wad zien en soms twittert hij iets onverstaanbaars. Hij zoekt mij om den brode als ik wat ga eten en verrast mij van nabij met die grijze kap, wat vleugjes wit en veren die mahonie glanzen. sober met het…

kriskras maken ze de hemel vol die condensstrepen eventjes schermen ze de huid van moeder af…

elke dag is de zee anders zegt ze nu al weet ze de hemel heeft meer dan één kleur in petto…

bijna dansend gaan ze hand in hand de straten door vreugde en velerhande tegenspoed tegemoet…

stille zaterdag kil en koud en grommerig ook de zee…

de rij schrijdt met de doodsklok in de rug pratend naar het graf vertrapt op het pad één populierenkatje bloedig als een worm…

in het oog springend het geel van forsythia schot in de lente…

bollenvelden blauw en geel en blatend 'Mondriaan'…

uitgelaten de duinen door banjeren mijn weidegang…