Alle inzendingen van Alexander Peters

Ik ben een afgebroken twijg. Ik ben die kale boom, die in geen enkel park meer hoort. Ik ben de stilte. Ik ben de ijzige kilte. Ik ben dat gedicht, dat alles verloor woord voor woord.…

Ik heb in mijn droom vannacht de hemel een bezoek gebracht. Ik zocht tussen de wel duizenden zielen de mensen die mij levend bevielen. Geen van hen heb ik mogen vinden en plotseling wakker geworden keek ik snel naar buiten naar de linden: mijn geliefden waren zacht opgenomen tussen de zielenhorden.…

Als het zoete avondlicht valt en overgaat in de harde avondschaduw dan valt bij mij een traan uit iedere brandende ooghoek omdat geen lachende zon mij meer verwarmen kan. Wie weet hoe lang ik dan moet wachten voordat ik weer lachen kan.…

Als kleine vliegjes die dansen rond een kampvuur in een zwoele zomeravond, zo spelen woorden in mijn hoofd. Te veel om zinnen te vormen, laat staan een gedicht in het licht van het vuur nog wel. Het stemt me tot droefenis, dat alles zo mooi lijkt en in werkelijkheid niet zo is. Vliegjes dansen nou eenmaal om het vuur mensen aanschouwen slechts…

Ik dacht maar heel even aan jou en de kou van al die jaren die ik in mij zou bewaren sprong open in mijn hart. Als ijsbloemen op de ramen kwamen herinneringen samen. Ik heb een traantje geplengd, het is, als was het in het droge zand, samen met alles van toen verzengd.…

Een wat oudere man wandelt met zijn kleinkind, dat zelf nauwelijks lopen kan over knisperend grind. De man loopt ietwat gebogen. Het kind, een meisje, speelt langzaam met wat steentjes. De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen. Opa is…

Ik schreef lange tijd geen gedichten meer. De muze met haar woorden ging aan mij voorbij en ook in mijn dromen bood zij mij niets aan. Dus bleef ik daar in een ongekleed lichaam en lege geest. Het leek of alles wat ik tevoren had geschreven voor niets was geweest. Echter, nu geen plaats voor tranen: Een gedicht, een nieuw gezicht.…

Mijn laatste gedachten vandaag: mijn huis is nog niet opgeruimd, mijn papieren zijn nog niet geordend, ik ben weer niet begonnen met geld te sparen. Ik ben wel een illusie rijker: jij hebt mij vandaag verlaten, en dat terwijl ons leven samen sterker zou zijn dan de Nederlandse dijken.…

Troosteloos zijn is iets anders dan niet getroost te kunnen worden, een arm om je heen voelt niet als warmte, het is slechts een arm om je heen. Een zoen op je wang voelt niet als liefde, het zijn slechts twee lippen op je wang. Troosteloos zijn is intens verdriet en zo diep reikt een buitenstaander niet.…

Ik moet wel veel aan je denken de laatste dagen. Het is weliswaar al jaren geleden, maar soms dan lijkt het wel het heden. Zo kom jij in mijn hoofd dan opdagen, zoals we samen in het gras lagen wonderbaarlijk mooi. Ik moet wel veel aan je denken de laatste dagen. Mijn hart springt weer open en ik denk aan de tijd dat ik nog kon lopen…

Vogel hoog in de lucht is het waar dat jij vlucht voor al het misbaar, daar ver vanwaar je nu vliegt? Is het je instinct, dat je ertoe dwingt weg te gaan van alles om je heen op zoek naar rust, een moment alleen? Kon ik vliegen zou ik je volgen, maar mijn instinct dwingt mij te blijven, misschien een beetje verbolgen. Ik ben een mens…

Onder de lakens gedoken voel ik mij vrij en pijnloos, alsof ik onder een stapel sneeuw lig, alsof de tijd stilstaat en sneeuw het rimpelen van het lichaam tegen gaat. Ik voel me even vrij van alle pijn die mijn lichaam dagelijks voelt. Als de sneeuw weer smelt ben ik weer een mens tegen de wereld en het is Hij, die mijn menselijk lichaam langzaam…

Hij ligt op je te wachten en kruipt langzaam naar je toe. Je merkt er meestal weinig van. Hij ligt op je te wachten tot op de dag dat hij toeslaat dan is het veelal te laat. Hij ligt op je te wachten stil en schaduwloos. Hij wacht totdat hij stilaan je lichaam verkracht.…

Zo ligt soms het gedicht al klaar geen gezeur, geen maar. Zo liggen woorden voor je neus, soms wordt het gedicht klein, dan weer een reus, vrolijk in zijn aard of treurig en onbedaard. Zo groeit het uit zijn eigen wezen om één keer te lezen of meerdere keren om te zien hoe het groeit of dat het nog verder boeit. Hoe mooi een gedicht uit…

Ik loop door hol klinkende gangen zoekend naar de deken van ons verlangen. Daar blijft een echo van iedere stap telkens achter bij het bestijgen van de trap naar de slaapkamer van zoete uren, naar het bed waar liefkozen eeuwig zou kunnen duren. Die kamer blijkt leeg en ik staar naar de hier en daar oud beschilderde muren.…

Sommige bomen kleuren nog rood van de oude herfst. Het weinige groen geeft aan dat de lente wel zal komen. Zo staat het met mijn dromen. Wat gedroomd is wordt langzaamaan vergeten. Welke kleur de nieuwe dag brengt kom ik wel te weten zolang die lengt.…

Iedere morgen bejegen ik jou juichend en jubelend, met één zin betover ik je gezicht van duisternis tot stralend licht. Het is eigenlijk heel gewoon, tegelijkertijd wonderbaarlijk, dat die zin genoeg is: “zonder jou gaat alles mis.”…

Je kent een sterke hang naar het verleden omdat je denkt dat je het heden kan verbeteren met de herinneringen aan toen maar wat je vergeet is hoe dat verleden in het heden werkelijk heet.…

Ons eiland vol bloemen brokkelde langzaam af. We hadden het niet eens door. We bleven maar praten en wandelen, hand in hand, ook toen er weinig overbleef van het zand. Het kille water kwam steeds dichterbij en sloeg uiteindelijk een brede zee tussen jou en mij. We schreeuwden nog wat naar elkaar vanuit twee nieuwe kale eilandjes, ontstaan…

Je schrijft niet meer. Doet het te veel pijn en herinnert het je aan het oude zeer van lange dagen gekweld van uren vol geweld of ben je moe en geef je uiteindelijk toe: "ik wil niet meer."?…

De wilgen buiten treuren met een lied om de mensen binnen. De wind is als een fluit de begeleider. De regen, die tegen de ruiten aan striemt, is hun ritme. De wilgen treuren en de mensen zwijgen.…

Jij bent zo transparant. Kijk mijn lief: het licht valt door je heen. Ik pak maar eens je hand, voordat op een dag een dief met je woorden aan de haal gaat.…

Door de balzaal walsend gleden wij onze huiskamer binnen. Ik de beschermeling en wij weer even gelukkig met elkaar. Slechts af en toe wist je nog wie die kleine jongen was. Dat moment vannacht, zo was ik je bijna weer vergeten.…

Ik heb een tijdje stilgestaan bij zinnen om te zien of ze mij zouden bevallen, bij mij zouden horen of ik gekleed in hen nog steeds dezelfde man zou zijn. Maar wat bleek: ik had gewoon een tijdje door moeten gaan het heeft geen enkel nut bij oude zinnen stil te blijven staan. Gekleed in nieuwe zinnen zal ik als de bekende, neen zelfs betere…

Ik huiver bij de gedachte een zuiver gedicht te schrijven woorden, zinnen die altijd zullen blijven. Ik huiver en voel de rillingen over mijn lijf gaan, omdat ik door wil gaan geen moment stil wil blijven staan. Ik huiver en voel me een reclame “zuiver wit”, “zuiver schoon” de volmaakte schoonzoon. Ik huiver, maar dat is mijn straf geen…

Het is niet dat ik ontken dat jij mijn metgezel bent het is alleen dat ik soms zo moe ben van je snerpende stem, dat ik wou dat je soms even zwijgen zou dat als ik zou lopen ik kon wandelen zonder jou hierop wil ik hopen…

“We zien elkaar morgen, oké?” maar waarom niet vandaag? Je weet dat ik ongedurig ben, de kalme golven van de zee namen ooit mijn ongeduld met zich mee. “We zien elkaar morgen, oké?” Ik leg me er bij neer, ook al doet ieder woord zeer. Er is geen windkracht die mijn onrust kan beschrijven. Dat zal dan altijd wel zo blijven.…

Gaandeweg denk ik steeds meer aan jou of eigenlijk aan ons hoe we samen liepen in de kou hoe wij “plons” in de gracht vielen onze ogen waren teveel op die van elkaar gericht kletsnat waren we eenmaal op de kade wreef je rillend met je handen over je betoverend mooi gezicht maar dat was toen dingen die je nog eens over zou willen doen…

Het is midden in de nacht. Als fluweel zo zacht worden voorheen harde woorden rustig uitgesproken. Overdag hard en bijna onmenselijk, uitgescholden en belachelijk gemaakt. En je dacht “was ik met mijn zinnen maar ondergedoken.” Maar de nacht met zijn maan en sterren maakt alles weer goed en de zinnen zijn weer zoals het moet: als velours…

Ik sta stil geen woord dat fluistert spreekt of schreeuwt dat bij mij naar boven drijft zo zwijg ik en hoe ik ook probeer te denken wat blijft is een onbegrensde leegte een echoloze ruimte…