Alle inzendingen van Alexander Peters

Dit is een leeg veld het vraagt om gevuld te worden het corrigeert me als ik een woord verkeerd heb gespeld daar was voorheen de meester of juffrouw voor maar die zijn er nu samen vandoor.…

Ik gaf de dood een hand vannacht. Ik wilde mijn hand terug nemen, maar ik keek eens goed en in kwestie van een seconde lag er een dikke laag van beenderen en stof op mijn hele lichaam alsof het zo moest. Wie de dood een hand geeft is het nooit ter kennismaking alleen het is een eeuwige dans met hem.…

De ochtendmist trekt langzaam weg van de heide. Het zonlicht breekt door als een zachte hand die voelt als zijde. De nachtdieren kruipen weg, de dagdieren worden langzaam wakker en bevolken de heide. Het belooft een mooie dag te worden. Een soort dag zoals Shakespeare het eeuwen terug met zijn scherpe dichtersogen al zag. Dit soort dagen…

Ik hoor de bladeren aan de bomen groeien de letters zijn uit mijn boek gevallen mijn woorden liggen bij het afval de dag kruipt naar zijn einde. Morgen zijn de bladeren volgroeid.…

Ik heb mijn dag niet wat je ook ziet een gedicht is het niet.…

Waarheen gaat dit leven met zijn uitgestrekte weiden van gewassen kledingstukken aan de lijn in de felle zon doe je je ogen dicht en verdwijn je in de hoge wolken je bent er moeiteloos naar toe geklommen daar beneden zie je de drommen mensen van transparant glas.…

Je hebt me gevonden tussen het kreupelhout jij streelde mijn hoofd, mijn hand en ontwarde mij liet mij vrij ik ging op weg ik hoorde in de verte nog je lach zo mooi begon de dag.…

Ik ken alle kamers in dit huis ik ken de gordijnen die er hangen ken zelfs het stof dat op de vensterbanken ligt ik keer me naar jouw gezicht en ik ontwaar een vreemdeling de ogen, de huid, het haar ze zijn me onbekend terwijl ik weet dat ergens daar jij er moet zijn ik ken alle kamers in dit huis blindelings loop ik er door heen er…

Zij danste de wals dit keer alleen het orkest was voor haar gebleven dankbaar zei ze "nog maar even ik blijf hier, ik ga nergens anders heen" zij fladderde als een veelkleurige vlinder boven de lege dansvloer op het één, twee, drie, vier bewoog zij zich lichtvoetig hier haar zwaar gevoel voor dat even verdreven.…

Ik herken die geur daar staat mijn vader old spice s'ochtends jenever s'avonds samen met de KRO en dat zo elke dag natuurlijk de Gelderlander behalve zondag kerk en heimat films op de ZDF mijn vader lacht het voetbal wacht.…

Nog even hou ik je hand vast het voelt zo klein, zo breekbaar waar het eerst zo grof, zo krachtig was is het leven weggegleden ik zie je ogen niet je houdt ze dichtgeknepen zit daar achter nog macht de controle over het leven je hebt het nog niet helemaal opgegeven dan plots een kleine knipoog een laatste ademstoot ik zie nog even…

Door de balzaal walsend gleden wij onze huiskamer binnen. Ik de beschermeling en wij weer even gelukkig met elkaar. Slechts af en toe wist je nog wie die kleine jongen was. Dat moment vannacht, zo was ik je bijna weer vergeten.…

Hij ligt op je te wachten en kruipt langzaam naar je toe. Je merkt er meestal weinig van. Hij ligt op je te wachten tot op de dag dat hij toeslaat dan is het veelal te laat. Hij ligt op je te wachten stil en schaduwloos. Hij wacht totdat hij stilaan je lichaam verkracht.…

Ik leef in een steen de steen is blauw ik leef daar alleen het is een hemelse kleur maak je geen zorgen om mij zo zonder raam of deur ik leef lekker alleen en zie de sterren op de blauwe steen.…

Jouw gedicht maakt me klein nederig in jouw bijzijn je weeft de woorden zo fijn als de mooiste zijde moet zijn jouw gedicht is mijn voorbeeld het is jouw woord dat voorbij komt en mijn hart streelt een talent dat slechts weinigen is toebedeeld.…

Bij haar dodenmis geen gezang maar pure stilte zo was zij eenmaal over was het ook echt voorbij daar hoorden geen liederen of woorden bij misschien alleen een zacht gezoem door lippen stijf dicht op elkaar en tranen zonder gesnik.…

Ik ben voor de leeuwen geworpen in deze te luide stad ik heb het wel met hen gehad dan kom ik tot het besef al was ik thuis gebleven te durven leven vereist nu eenmaal lef.…

Ik droomde weer de droom vannacht jij wilde mij dwarsbomen ik had ook niets anders verwacht jij speelt deze rol in tal van mijn dromen eenmaal wakker rolden de tranen over mijn wang zelfs wakend ben ik bang dat het niet anders zal zijn elke gedachte aan jou doet immers pijn.…

Ik word niet vergeten een echo van mijn bestaan zit in jouw hoofd ik zit stilletjes in je hart daar ben ik geborgen. In jouw ogen besta ik en in je lach lach ik mee.…

Jij bent de zee, sprak zij nee, zei hij, ik ben het zoete water dat de aarde bevrucht de druivenranken doet groeien zowel rozen als gardenia's doet bloeien de mensen de drank geeft om te leven nee, zei ze weer, jij bent de zee jij golft, spoelt aan trekt je terug alsof het een spel is kijk maar, duinen verwachten je ieder moment zoals…

Zij keken elkaar aan betastten elkaar spraken geen woord liefde heeft zo weinig nodig een aanraking een glimlach zij vonden troost in een harde tijd ze konden een wereld en nog meer aan ze kropen in elkaars lichaam teder, zonder dwang en sloten zich voor buiten af.…

Als een fonkelende ster aan een donker firmament zo valt hij op tussen de uitgebluste mensen. Hij spreekt als was het een bloementaal. Met zijn woorden als kleuren, probeert hij zin te geven aan een anders saai en monotoon bestaan. Hij schildert een mozaïek op een doek dat anders, niet ingevuld, in een oneindigheid verdwijnt.…

Het was nul één voor de tegenstander mijn vader schreeuwde voor zijn club als geen ander het mocht niet baten zijn club had hem in de steek gelaten hij had niet zomaar een kaartje gekocht meer dan aan zijn familie, zo leek het, was hij aan zijn club verknocht thuis gekomen verscheurde hij dan zijn ticket dan was het weer als altijd hij…

Hier sluit ik dit hoofdstuk af een deel van mijn leven heb ik eraan gewijd dat wordt nu verleden tijd het is als de laatste dans op het feest nog één wals dan is het genoeg geweest.…

De last van leven  laveert tussen het huidige bestaan en de toekomst met het onbetwiste einde  dus is het soms moeilijk om door te gaan iedere stap vooruit lijkt nutteloos en toch vlieg je door de tijd soms lijk je bevrijd van alle zware gedachten je bent bij machte om een keer om alles te lachen je kijkt niet terug of vooruit je gooit…

De dag kruipt de kamer binnen de regen tikt met de regelmaat van een klok tegen de ramen hier in de kamer is het kermen van de wind te horen hij huilt als was het een kind de zon heeft zich verscholen achter zwarte wolken maar dit alles is slechts tijdelijk natuur en tijd zijn onafscheidelijk gaan door en volgen hun eigen spoor.…

De steen ligt daar al een eeuwigheid nooit kon hij zijn verhalen kwijt aan de reizigers die hem links lieten liggen het is ook maar een steen hier gekomen toen hier nog zeeën waren gebleven toen woestijnen het overnamen leg je oor eens te luister hoor hoe de wind golven van water en woestijnzand opjuinden de razernij van de natuur.…

Een wat oudere man wandelt met zijn kleinkind, dat zelf nauwelijks lopen kan over knisperend grind. De man loopt ietwat gebogen. Het kind, een meisje, speelt langzaam met wat steentjes. De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen. Opa is…

De trein vertrok en liet mij achter met een gat in mijn hart ik rende nog over het perron maar natuurlijk was ik trager jij snelde vooruit en ik bleef daar uiteindelijk stil.…

Taal heeft iets van stilte de rillingen gaan over je lijf van kilte uit het woordenboek springen zinloos de woorden. Pas als de schrijver er mee aan de slag gaat worden volle zinnen geschreven. Plots wordt taal dan leven. Het is aan de dichter een tweede laag aan de zinnen te geven. Het is dan denksport geworden: zinloos is dan zinvol…