Alle inzendingen van An Terlouw

M'n hond blafte de wereld aan elkaar, ging zo tekeer, gelukkig waren 't maar twee potten, stomdronken bij mij op de stoep, warempel wel wat anders, dan een berg hondenpoep. Gelukkig is mijn reu, zo heerlijk waaks, de potten schrokken zich lam en verhuisden van plaats. De rust was vrij snel weergekeerd, maar één ding heb ik wel geleerd…

Graven in de grijze hersencellen, hoeft bij menigeen toch niet. Boekdelen heb ik al geschreven, over wel en niet te weten. Verhalen uit m'n mouw geschud, waar gebeurd of helemaal niet, lieve dingen voor een ander geschreven, of als opsteker voor die ene met een groot of stil verdriet... Als er ergens maar papier ligt, ben 'k al helemaal…

Haar moeder stierf toen ze nog jong was, dus moederloos groeide ze op, nog zóveel had ze haar te vragen, van hoe het voelt een kind te dragen en honderd en één andere dingen... Nooit zal ze weten, wat het is te kunnen zeggen, ik bél haar even, ze weet niet werkelijk wat ze mist, maar het gevoél, dat is er... En dan is het bijna moederdag…

Een beetje meer gemoedelijkheid, een beetje minder nijd, een beetje meer verdraagzaamheid, een beetje minder spijt. Een beetje meer tolerantie, een beetje minder haat, kortom een beetje méér liefde da's toch heel wat meer waard. Een beetje meer tevredenheid, een beetje minder egoisme, een beetje meer geven dan en iets minder egocentrisch…

Het leven is te kort, om te lang boos te blijven, om alsmaar ruzie te maken, om oorlog te voeren. Het leven is te kort, voor onzin... Het leven kan te lang zijn, als je niet meer wilt, meer kan, meer moet, tegen elke dag opziet als was het een onbeklimbare berg. Neem het leven, zoals het komt, met leuke en vervelende dingen.…

Jawel, ik ben een streepjescode, de vernieuwing neemt verder toe, in de ziekenhuizen weten ze de patienten in te delen en hoé! Voortaan gaan bij onderzoeken, speciale lasers over je naam, net als in de supermarkt, je boodschappen de lopende band over gaan... Als patient ben ik nu een streepjescode, 't enige waar ik nu op wacht is,…

Liefde is uniek, geen houden van. Want ik hou van bloemkool, maar ben er niet verliéfd op. Liefde is raar, 't is geen houden van, want houden van, is geen liefde...…

Het is beslist abominadel, dacht hij, die verwant was aan adel. Failliet en wel, kocht ie zich een woonwagen, want daar achtervolgde de fiscus hem niet zo snel?!…

Het spoor bijster, als je niet meer begrijpt waarom sommige beslissingen genomen worden. In het water vallen, als een aardigheidje niet overkomt zoals het bedoeld was. Troebel vooruitzicht, wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet. Maar als je rózen, lángs de spoorlaan, vanuit je bóótje plukken kunt, zal de rest je toch…

Ik zie je, door mijn gekleurde bril. Ik ruik je, zoals ik alleen maar wil. Ik voel je, zoals ik alleen je maar voelen kan. Daarom ben je ook mijn maatje, mijn mopperkont, MIJN MAN!…

Geen ruggengraat, als je niet op je punten staat, geen doorzettingsvermogen, als je iets niet afmaakt, geen invoeling, als je de plank weer eens misslaat, geen geheugen, als iets weer eens langs je heen gaat. Maar dat je er bent, als men je nodig heeft, dat je de narigheid van de ander bijna meebeleeft, dat je luistert met heel je…

De waarheid verzwijgen, is soms een beetje liegen. Begrip tonen is de leugen wiegen. De waarheid vertellen en begrip tonen, is jezelf van alle blaam verschonen.…

Gedachten draaien in cirkels, de aarde in het rond, 'k wilde je één keer zeggen, wat ik werkelijk daarvan vond. Even gewoon tegen je aanleunen, praten zonder geluid te maken, begrijpen zonder woorden, één blik is genoeg, da's de aandacht die ik van je vroeg.…

Handen thuis, werd er vroeger geroepen, als je ergens aan zat, wat niet mocht. Afblijven, als je 't tóch niet laten kon. Kijken met je ógen, riep ik mijn koters altijd toe, als ze iets te gretig in de winkel liepen te grasduinen. Hánden op je rug, niet aankomen, láát dat, dat ál die kinderen er geen trauma aan hebben overgehouden is op…

Niets wekt haar interesse op, kan haar nog bekoren, álles gaat toch langs haar heen, ze zit daar zó verloren. Haar handen rusten in haar schoot, dan weer dwalen ze, handen die ooit, nooit stil konden liggen, ze weet nu niet, wáár ze te laten. Net als haar hoofd, haar héle lijf, haar geest heeft dit leven al verlaten. 't Begin van…

Wandelen op het strand, schoenen vol met zand, lopen in het bos, voeten vol met mos, glijden over water, zórgen zijn voor later...…

Er zit een engel op z'n schouder, want hij glipt steeds door het net, komt nog nét niet onder een auto. Er zit een engel op z'n schouder, want hij duvelde van de trap en behalve dat ie dizzy is, mankeert ie niks, 't is net een grap! Er zit niet één engel op z'n schouder, er hangt een heel peloton op z'n lijf, want met ál die 'ongelukjes…

Vandaag was ik in niemandsland raakte zó verloren in mezelf, liep van álles te doen, maar uiteindelijk kon niets me bekoren. Staren uit het raam, koffie koud laten worden, de telefoon als ie rinkelt, gewoon óver laten gaan. Dan komt manlief thuis en vraagt hoe was je dag vandaag, nog iets meegemaakt, nog iets gebeurd, was er nog telefoon…

Je lijf, nát van zweet, kletsnat, gloeiend heet, onstuimig, bonkend, hart en hoofd, je dacht nee eigenlijk geloofd dat het je hartstikke koud liet. Maar hij wou, je moest het onderspit delven, tegen zo'n grote meerderheid kon je niet op, geveld door nee, geen zinloos geweld, dat gelukkig niet, gewoon knock-out geslagen door jawel…

Ze was van ons, menselijk, lief, warm en vooral zo "gewoon". Ze was van ons allen, deed haar eigen zin, wars van protocol. Ze was van het volk, gewoon Koningin Juliana, we zullen je missen, zoals we álles missen, wat ooit van óns was?…

Onvermoeibaar, trok zij verder, met een grenzeloos vertrouwen, nooit van rusten nog gehoord, groeiende vechtlust zorgde ervoor dat zij het eindpunt haalde, op zichzelf.…

Aan de zijlijn kijkt ze toe, blijft daar ook het liefste staan. Niémand krijgt haar ervan weg, sleurt haar ervandaan. Haast onzichtbaar stelt ze zich op, bijna verdekt, zo lijkt het wel. Want in het middelpunt te staan is niks voor haar, nee zeg, stel,dat de aandacht eens op haar afkwam. Ze staat niet graag in de belangstelling, is…

De dichter vertelde niet 't ware gevoel wat hem bezighield. De dichter probeerde te verwoorden wat hem bezielde. Dat kan in een kort of lang verhaal, maar ach, who cares, de ziel vraagt niet naar taal!…

Ze had geen goeie voornemens, ze zei, 't is wel goed. Ze doet precies hetzelfde, als al die jaren ervoor. Ze rookt als een ketter, drinkt als een tierelier, vloekt als een bouwvakker en is gewoon zichzelf! Niks geen goeie voornemens, maar ze is een róts in de branding, een oáse waar je op bouwen kunt, niemand evenaart haar. Laat d…

Inspiratie...Eindeloos. Motivatie....Bodemloos. Onderwerpen..Roekeloos. Gedachten....Mateloos. Liefde voor schrijven.. Oeverloos. Háng naar méér... Grénzeloos. De lust naar méér is niet te stillen, maar vraag ik me af, zou 'k dat nog wel willen?…

Soms kan de waarheid, beter niet verteld, maar wanneer we moéten liegen, is 't bijzonder slecht gesteld. Wanneer liegen betekent, dat vriendschap in takt blijft, waar kies je dan voor? Ik verdraai dan de waarheid, een héél klein beetje want anders weet ik het ook niet meer hoor!…

Lach niet, als je die kerel ziet staan, je kunt er alleen maar om treuren. Giechel niet, als hij stopt bij de buren, het kan jou net zo goed gebeuren. Zo'n man met een map, ook wel deurwaarder genoemd, die man doet zijn vak, wordt ook vast niet beroemd, maar lach niet, als je die man voorbij komen ziet, voor jou mag het humor zijn, voor…

Eén traan, rolt langzaam langs haar gezicht omlaag, ze voelt zich, als in een draaikolk, wat is 't ook weer voor dág vandaag? Soms wetend, vaak ook niet, maar wanneer ze 't wél beseft, heeft ze, nét als nu immens verdriet. De dagen rijgen zich aaneen, worden weken, maanden, wie weet járen. Steeds verder gaat ze terug in de tijd,…

Als ik er ooit niet meer zou zijn, wanhoop dan niet. Laat ik niets meer van me horen, bén ik er dus niet meer, heb dan op gepaste wijze, verdriet. Natúúrlijk mag je óm me huilen, láchen mocht tenslotte ook. 't Zijn juist dié emoties, die horen bij leven én bij dood? Dus als ik er ooit niet meer zou zijn, mis me dan gewoon, huil en lách…

Het lícht, heb ik niet uitgevonden, evenmin de electriciteit, de wármte was ook al aanwezig, net zoals "de tijd". Een Willie Wortel, ben ik niet, een Edison evenmin, "gewoon" een mens ben ik, mét of zónder een beetje zin. De vóórpagina, haal ik niet, maar daarom niet getreurd, ik hoop da'k met dit "werkje" weer wat "collega's…