Alle inzendingen van An

Soms denkt een mens wel eens, kon ik het maar overdoen, soms denkt een mens wel eens, was ik maar wat ouder, nu wordt dat uit handen genomen, want we zijn zonder het te voelen, een uur opgeschoven!…

Of je nou 5, 10, 20 of 50 bent, pestgedrag is iets wat iedereen zo ontzettend goed herkent, er is geen wet, die de mens verbiedt, pesten: doe het maar liever niet! Jammer wel, want zonder pesten, zou de wereld er een stuk aangenamer uitzien!…

Japanners tonen geen emotie, zegt ‘t nieuws plompverloren, alsof die ellende zichtbaar en wel, er domweg bij is gaan horen. Huilen mag je daar alleen, achter je eigen voordeur maar er is er geen een, die nu nog een deur heeft. Men lacht, en is al blij dat familie de narigheid heeft overleefd en wij? Wij huilen voor hen!…

Telkens weer, liet ik de deur op een kier, een kleintje dan, maar toch, telkens weer dacht ik: niet helemaal dicht dat is zo definitief, telkens weer, dacht ik bij het sluiten, o nee, niet helemaal, zette mijn voet er even tussen, telkens weer, totdat, de klink afbrak, de sleutel niet meer paste de deur uit zijn voegen…

Kent u ze nog, de spelen van de straat, weet u nog, hoe buiten spelen gaat? Kent u nog het hoepelen, touwtje springen en meer van die genoeglijke buiten-dingen? Weet u nog van knikkeren en verstoppertje spelen Dan bent u met weinig want echt, er zijn er velen die niet meer weten wat buiten spelen is!…

Lieve heer ik wou eens vragen, hoeveel meer u voor me heeft, Hoeveel meer ik moet verdragen, en u voor me in petto heeft. Hoeveel mensen ik moet verliezen, voor het genoeg is en er niemand meer is Hoeveel krijg ik nog voor mijn kiezen, doe ik nou zoveel dingen mis? Eerst verlies ik mijn dierbaarste vriend, kan hem maar niet vergeten…

Japanners tonen geen emotie, zegt ‘t nieuws plompverloren, alsof die ellende zichtbaar en wel, er domweg bij is gaan horen. Huilen mag je daar alleen, achter je eigen voordeur maar er is er geen een, die nu nog een deur heeft. Men lacht, en is al blij dat familie de narigheid heeft overleefd en wij? Wij huilen voor hen!…

In het begin, was alles mooi, in het begin was alles prachtig, in het begin. Wat later, na het huwelijk, waren er strubbelingen, een schuldige is er eigenlijk niet, dat waren beiden, echter: er waren kinderen en die waren bedoeld of onbedoeld de dupe van de fouten van de ouders, die al vechtend door het leven gaan. Maar:…

Ik dacht, het overkomt gewoon een ander Ik dacht: het overkomt mij niet Ik dacht een soort verheven te zijn Maar dat dacht de ellendeling dus niet. Ik dacht: o ja, bij de buren Ik dacht: bij hen aan de overkant Ik dacht: ik laat me niet leggen in de luren Want dan kent dat kreng me niet Ik dacht wel zo vreselijk verkeerd Ik dacht, maar…

Een scenario wat je niet bedenkt, is nog niet bedacht, een voorstelling die je nog niet ziet, is nog niet op toneel geweest, een boek wat nog niet geschreven is, is niet uitgelezen, een kind wat niet geboren is, nog niet van deze aard, en toch: is van tevoren al uitgestippeld, heeft men bedacht, gelezen en gezien wat er geschreven…

Ik slaap, ik droom, een mooie droom, ik ontwaak en besef dat juist die droom ervoor zorgt dat ik met liefde vanavond weer in bed stap, voor het vervolg!…

Ik sla de spijker op zijn kop, dat is maar beter ook, want sla je er soms naast, heb je in al je haast ‘n behoorlijk zere vinger!…

Ze maskeert haar huilbuien, door het kleinsnijden van uien, wil geen mens laten zien, dat tranen van verdriet haar zwak maken misschien?…

Zag u ook die lantarenpaal, zo moe aan de zijkant staan, nou daar heeft een onverlaat iets aan gedaan, hij dacht: zie die moede paal daar staan; ik zaag hem lekker wel in twee neem het moede ding vervolgens wel met me mee. Verkoop hem aan de hoogste bieder zodat de paal het nu wel met moe- zijn, helemaal heeft gehad! De moraal van dit verhaal…

Mijn humeur is als het weer, druilerig en teneergeslagen, zodat ik me niet hoef af te vragen, hoe ik er aan toe zal zijn, bij een klein beetje zonneschijn…

Een slurf, een grijs lijf dikke poten, lomp en zwaar oren waar je zeg het maar: op weg zou kunnen vliegen! Toch is diezelfde olifant degeen die na het lezen als geen een: het verhaaltje uitblazen kan!…

Hij zit uit te buiken, heeft heerlijk gegeten, zegt ie, heeft een zitplaats veroverd naast Opa op de bank. De hond probeert verwoed om het stel te animeren met hem te spelen, maar ze zijn te moe van de maaltijd. Beide mannen, krijgen de rust die ze verdienen, omdat ze hun buiken vol hebben geduwd met de door mij geserveerde maaltijd. Ach ja, een…

Op straat glinsteren de plassen in het avondlicht, worden extra beschenen door de lantaarns die werpen ook hun licht, op die waterpartijen. Mensen spoedden zich naar huis, haard en centrale verwarming en natuurlijk naar gezin. Langzaamaan worden de straten stiller, steeds meer mensen zijn thuis, alleen op straat, beschijnen de straatlantaarns…

De beste wensen, krijg je nu niet meer, Gelukkig Nieuwjaar hoor je nu niet meer terwijl elke dag eigenlijk een nieuwe dag van het jaar is. Dan zijn wensen toch niet alleen van belang op die eerste dag van het nieuwe jaar? Ik bedoel maar!…

Er moet een tanker worden geborgen, hij maakte slagzij, ligt nu ondersteboven en de nimf van de Lorelei, die was erbij, immers: als je de verhalen moet geloven, stond zij op de rots te zingen daarboven men raakte in de ban, tja dat komt ervan, als vrouwelijk schoon je in de ban houdt.…

En alles maakt lawaai. Je denkt een puzzel, of een kleurboek, potloden dan misschien, ze zoeken het knopje van het batterijenlaatje heb jij dat soms gezien? Je denkt een pop, een gewoon geval, die niet van ellende uiteen vallen zal, een kale kop, zonder sluitende ogen, is dit misschien iets wat goed bevalt? Je denkt een trui, een pyjama een…

Wanneer men je maar vaak genoeg schopt, ga je de pijn al voelen, voordat de schoen, je scheen raakt.…

Er was haar niks vreemd, je kon over alles met haar praten, en toch kreeg men langzaamaan in de gaten, dat ze vreemd werd. Er was haar niks vreemd, maar ze is nu dermate vervreemd, dat men nergens meer met haar over kan praten, ondanks dat niets haar vreemd was!…

het is zo makkelijk om ja te zeggen, het is zo moeilijk om af te slaan, het is zo gezellig, als je een glaasje drinkt, je ‘doet’ niet mee als je nee zegt. Ach: je kunt vandaag toch wel snoepen, ik ben jarig, dat gebakje ‘ik heb op je gerekend’ joh, neem die sigaret en voor je het weet: ben je weer dat rokende, drinkende kanon van voorheen…

De politie van Rotterdam wil beter contact met de burger, vanwege ‘t onveilige gevoel, wat niet wegneemt, dat men altijd op zijn qui vive moet zijn!…

De beste wensen voor hen die me nog niet ontvielen! Dag oud, welkom nieuw, dag 2010- welkom 2011, dag oude dagen, welkom nieuw begin, dag geliefden die ik verloor, welkom nieuwe vrienden, afscheid doet vaak barstens zeer ’t went niet, geen enkele keer. Afscheid van het oude jaar bevestigd nu alleen nog maar: dat we ook dit jaar…

Ik dacht aan een slurf en zag een olifant, ik dacht een streep en zag een zebra, ik dacht aan kleuren en zag een stoplicht, ik dacht aan wit en zag witte sneeuw, ik dacht aan vleugels en zag een vogel, ik dacht aan slaap en zag mijn bed, ik dacht aan hem, en dacht aan: wordt vervolgd!…

We schoppen tegen de wereld, en toch blijft zij dezelfde ronding maken.…

Gek eigenlijk dat er een reden moet zijn, om vrede te voeren, gek eigenlijk dat er maar 2 dagen sprake is van vrede, en juist op die dag zijn er weer van die rare dingen, als ‘terreurverdachten in Rotterdam opgepakt’ zijn vast mensen die niks met ‘vrede’ hebben! Gek toch?…

Wanneer een burger de moeite neemt, een andere burger er op te wijzen, dat ie beter niet op het fietspad kan parkeren, mits ie geen bekeuring wil, zegt diezelfde fout- parkeerder: ach dan verscheur ik hem gewoon, ik ben tenslotte zelf bij de politie!…