Alle inzendingen van Anneke de Jong

intens verbonden met alles om mij heen de druppel die de wolk verlaat de boom die mij zijn adem geeft ben ik meer dan het lichaam waarin ik woon…

je vinger behoedzaam op de mond maakt de weg naar stilte vrij ik lees je gedachten nog voor het woorden zijn de kamer om ons heen vervaagt als het kloppen van het hart één ritme vindt om jou verbrak ik ooit de moederband en vond een andere vrijheid ik kan je voelen lief al ben je mijlen ver ik kan je voelen…

ontkleed van wat ik waarde gaf bevrijdt verlangen zich in vrije val terug naar waar de moeder mij mijn oorsprong gaf opnieuw geborgen in haar schoot hartslag in harmonie met ademweg laat ik los en geef me over tot ik voel dat zij mijn adem haalt…

toen jij niets meer wist te zeggen heb ik de leegte maar gedicht…

behoedzaam haalde men de aarde weg waarmee men mij had toegedekt handen tilden het deksel op even nog hield ik de ogen dicht ...even maar... verbaasd door al het licht, men zei nu ben jij geboren mijn botten eerst nog stram en stijf mijn lijf door pijn verteerd maar allengs sterker en door de jaren heen mijn tred veerkrachtig, men zei…

ik adem ik leef ik voel ik geef, meer dan ik ooit kan verliezen ik ontkleed waarde van hoe het hoort te zijn word meer dan het lichaam waarin ik woon, meer dan ik ooit kan verliezen wolk sluit om mij heen als warme deken vogel leent mij haar vleugel ik zweef boven bomen terwijl ik voorbij mijn wortels reik, verder dan ik ooit…

poëzie, zegt de dichter tegen mij is het licht dat het duister ontsluit is het vuur dat jaagt langs mijn huid is de vrouw die ik begeer is het kind waar ik van leer poëzie zegt de dichter in mij heeft geen woorden nodig verdraagt alleen het woord dat stilte spreekt…

ik proef de zoete geur van naderende herfst begroet de koe die met grazen stopt als ik voorbij haar ga een kort moment zie ik in haar lege ogen hoe het bos verzonken ligt…

vergeten bladzij uit een boek vergeeld na zoveel jaren droog de hand die mee de woorden leest dode ogen gevangen in voorbije verten mijn hand voorzichtig aan de schouder 'dag pap,hier ben ik weer' 'dag kind' het is mijn stem die antwoord geeft.…

rimpel in vijver vibreert en raakt voorzichtig mijn verwondering…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

ik zie haar gaan schielijk gebogen let niet op mij vergeef me dat ik uw moment verstoor ze kijkt vlug weg en in ons ogenblik vul ik haar ruimte…

zonder water zou ik dorstig dolen langs de uitgedroogde zee…

een kort moment deze morgen houdt wereld haar adem in, stroomt stilte in mij binnen. een kort moment deze morgen word ik boom, wolk, vleugel van wat vliegt een kort moment deze morgen…

he jij kan ik je vertrouwen? zijn je gedachten doordrenkt met haat? zie je vloeiend bloed als geruststelling voor de beelden in je hoofd of voel je -net als ik- woede omdat waar jij voor staat met bloed wordt weggevaagd he jij jouw haat mijn woede hoe moeten wij -in Gods of Allah's naam- hoe moeten wij samen verder gaan…