Alle inzendingen van Danny cant.

smachtend als hete zomerzon ervaar ik het gevoel van jouw verhelderende lach zwoel als een onweer nabij voelt jouw aanwezigheid druppelsgewijs verfrissend als zondvloedregen proef ik jouw kussen in zomersmaak aangenaam in rustende armen overvalt de nacht die blijvende dag…

wordt een dag nog steeds herboren als ik in jouw tranen de nacht verlies hoor ik een lied in verdwenen geluiden waar de nachtegaal stil jouw stem niet meer hoort vraag ik mijzelf wanneer het ontwaken de vreugde hervind naar morgen toe zoek ik nog steeds de juiste woorden die een afscheidskus vergezellen moet…

wazig mijn verlangen met oeverloze spijt als parelende tranen die jij voor mij ooit liet aanvaard mijn broze handen zacht troostend gestreel jou rakend als een veder teder als een lied in gefluister van woorden een kus naar jou toe na morgen is vandaag een dag zonder verdriet…

waar de dans van het licht jou omringt met leven het tastbare verdwijnt een hart zich sluit nachtelijk dwalen verglijdt in dansen duister en licht versmelten als één zullen handen gesloten langzaam ontvouwen ontvangt zij het leven dit liefdesduet en het eind van dromen wordt zacht gefluister tranen een lach nooit meer duister…

zij beheerst fluisterende woorden een stilte die voelbaar is verlangt naar zachte momenten waar tijd heel even vergeet dat ze toegeeft aan verlangen pijn ruilt voor een lach de openheid van dromen heel even omhelzen mag…

fluister één ster het ochtendgevoel laat de nacht vrij in ontwakend gelach vat in één glimp die avondrood blues waar dagengeween tot traan is vergaan…

zal ik zon wezen de schittering het verhelderend ontwaken dat dageraad smaakt een druppel regen welgevormd uit het mooiste van tranen in stil verdriet de herinnering het vervagen wat nevelslierten aan flarden scheurt het verlangen in beklemmende mist neergeslagen als sprankelende dauw…

zal ik gefluister wezen de tederheid in die alles onthullende zucht een liefdesverlangen dat zichtbaar verglijdt in een eeuwige wens naar samenzijn het onverstoorbare een rakende droom waar nachtenlang de illusie wacht verstrengelde handen elkaars houvast die eens gegeven samengaan…

schenk mij waarheden doorheen die lach laat geen masker markeren wat liefde vermag steel met jouw woorden geen ijdelheid meer een ego verloren hervindt zich wel weer in het aanvaarden dat wanhoop kwijnt soms in je vragen het antwoord verschijnt…

huilende kinderen tellen hun tranen niet verbergen keuzes in het stilste verdriet lachen als het mag oogstrelend zacht angstig in hun zijn die verscheurende kracht waarin zij dromend geluk steeds moeten delen hun lach naar jou zal ik morgen beleven…

waar goudenregen welig tiert dragon haar lentegeur de ochtend siert als zacht geelgroen ontloken blaadjes schuw verborgen in krokus wit overwoekeren blaadjes rozemarijn als dauw van de zee lavendelvelden…

ook in mooie dromen laten mijn tranen het tasbare toe aanvaardt mijn verdriet de hulpeloosheid van diep verholen duister gevoel zoeken mijn pijnen naar leefbaarheid waar nachten breken in het gelaat van de zon daagt mijn ontwaken dit leven uit de angst vervaagt waar hij ooit begon…

ben jij storm die wervelende dreiging waar wolken breken in het gelaat van de zon een druppel regen koeler dan ijs in het verstikkend gevoel dat passie heet dat ene zuchtje wind het gefluister van zoetgevooisde stemmen waar echte liefde de dreiging breekt ben jij mijn alles in beschermende armen waar niks meer kan raken als…

ontegensprekelijk in haar laatste wens verkoos zij een leven weldra vergaan lacht zij de eeuwigheid tranen toe verwelkomt haar hart een wederzien waarin zij samen de fluistering horen zijn roep almaar luider haar wensen vervaagt…

waar zilvergrijs in wit weerkaatst als schaduwverlangen verborgen blijft wacht een vrijheid dit ijzig gordijn in haar breekbaarheid de zonneschijn…

niet enkel woorden helpen armen van troost het stil beloven na smeken gehoord die beste bedoeling als reikende hand fluisterende daden raken niet dus toon een hart zonder woorden elke hulp laat zich horen…

beheers de sprong toekomstgericht in de ondenkbaarheid dat tijden vervagen beparel tranen met ochtenddauw in de wetenschap dat gisteren verdween herinner het verdriet die droefenis te dragen doorheen een leven dat er geen was beloof mij morgen dat tijden vervagen het licht van de zon mijn toekomst weerkaatst…

zij ademt de nacht haar schoonheid toe omgeven door sterren het lied in haar droom waar dansende tranen als sneeuwrefrein de duisternis zacht in herinnering breekt en hemelse tranen die fluisternacht als deken van hoop de morgen wacht…

in haar vleugje parfum neem ik wilde rozen waar het aroma van de wind haar onstuimigheid bedwelmend zacht in dat frêle bekoren duistert zij haar lach de verleiding nabij en sluit ik mijn ogen haar liefde toe raak ik die rozen elke nacht…

waar in gesloten handen het gelaat zich verbergt hoort men de stilte van het eenzaam zijn tranen de dagen haar bitterheid weg spreekt het verdriet fluisterend zacht raakt de toekomst haar verleden aan dezelfde dromen die steeds vergaan…

iedere lach verliest zichzelf in de weerspiegeling van zilte tranen reflecteert haar immens verdriet in de eigenheid van eenzaam zijn wacht als een schaduw getemperd verlangen in de begeestering van alle pijnen beheerst een leven dag na dag smeekt de toekomst mild te zijn…

weemoedig zacht fluistert zij vragen zoekt het waarom in het lied van de wind danst zij de regen haar droefenis toe in verlopen tranen breekt haar lach waar zij leven aanvaardt in vergane dagen smeekt zij de wind haar laatste lied…

in rakende handen breekt eenzaamheid zoeken haar ogen naar levenslust omhelst zij verlangen dat tranen vermag beheert een toekomst die onmogelijk blijkt drukt haar verleden het dromen naar morgen wentelt zij angst in herinnering huilt zij verborgen vergeven tijden haar lot ondergaan in verbetenheid…

waar de zwarte roos haar kleur onthult ingetogen niets verhult omhelst de dag haar nachtelijk duister het bekoorlijk verlangen die eigenheid wacht haar zijdezacht een vlinderkus als groet aan de morgen haar ontluiken…

iedere hoop verliest zichzelf in de weerspiegeling van zilte tranen reflecteert het immens verdriet in die eigenheid van eenzaam zijn zoekt als een schaduw getemperd verlangen de begeestering van alle pijnen overheerst de hopelozen aan hen behoort de eeuwigheid Die onmacht soms...…

vraag ik mij af waarom jouw kussen mij telkens weer de nacht beloven jouw lieflijkheid ontwaken straalt in dat ene moment waar de ochtend daagt waarom dit leven jou omhelzen wil in die innigheid van fluisterende woorden hoe ik de dagen aan jou beloofd telkens weer in liefde mag leven…

ik fluister de wind het ochtendgloren huil de regen bij invallende nacht voel hartsverlangen in mijn zoektocht naar dromen ademloos de eenzaamheid verdwaal steeds weer waar de fluistering daagt mij zachtjes vragend wat vandaag vermag…

een bloem komt te ontluiken liefdevol omringt schenkt haar mooiste kleuren waar een hart bemint breekbaar in zachte handen buigzaam naar liefde toe broos maar vol verlangen kleuren als jouw lach genieten telkens weer die verschijning zacht en teer één bloem kan mij bekoren die bloem gaat nooit verloren…

kind van het licht waar duister moet wijken bemind door de maan onthul jouw bestaan vervul onze droom met zeeën van wensen wees het verlangen verlicht ons hart heers over nachten ongrijpbaar zacht fonkel jouw pracht sterrenlicht fluistert het leven in nachten vol hoop schenk ons de liefde breek jouw val…

waar fluisterende wind hun kreten draagt het eeuwige lied der gevallen tranen siert de lelie hun laatste blazoen in haar kleuren wit het strijdtoneel aanvoelt de nacht die ijskoude rilling waar doden herleven diep in ons hart verloren zij samen hun laatste gevecht de lelie gesloten zij kleurt paars…