Alle inzendingen van Doortje

In schril contrast, zwalkend door straten, de fles half uit de zak, van'n jas vol gaten Lachend naar zichzelf,i n een etalage ruit, biggelende tranen, schreeuwen doet hij luid 'Kijk hoe ik verval in levenstrieste sleur' 't antwoord is altijd 'n dichtslaande deur De mensen kennen 'm wel, die dronken gek, zuipend, schreeuwend, en bevlekt…

Mijn arme hoofd.. vol van 'n dier met klauwen het zorgt onontkoombaar dat ik terug naar af ga Elke weerstand binnenin verzwakt door grommen, grauwen verhitte gedachten dringen in als substantie zonder massa Mezelf niet meer vinden is vreemd en abnormaal bezorgt me koude koorts en een ongrijpbaar gevoel Want dit virus zonder naam…

Maneschijn barmhartig zacht daalt opnieuw neer verspreidt al zijn pracht verbaast me telkens weer Een hemel zeer vereerd dit schouwspel te dragen wat mijn hart nu begeert straalt antwoord op mijn vragen…

Ik ben geen 'prooi'en je kunt me ook niet 'innen', Ik wil niet lekker naaien ik wil liever beminnen Je noemt me saai,slap en ouderwets, Ik noem 't dieper dan oppervlakkig gezwets Nee,je bent niet van mij noch ik van jou, Dringt 't tot je door dat ik alleen maar van je hou?…

Deze ogen kunnen doden kijk me niet meer aan De ijstijd in mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee een drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Doch dovemansoren horen vaak dieper dan bedoelen…

Tijd bestaat niet voor spelende kinderen,tijd kan helen maar ook hinderen Tijd verdeelt ons hele leven,je kunt 't geven moet 't nemen Tijd verdrijven,tijd voor liefde in tijden van haat Doch voor wie wacht komt alles steeds te laat...…

Rinkel de kinkel ! wat vrees ik dat geluid de zoveelste boerenkinkel dendert door mijn ruit... Ben ik te transparant? of glim ik juist te veel snel offensief geboden 't grijpt me naar de keel Ik zal matglas overwegen beplakt met grote vogels kijkt geen oog meer door weert alle woorden kogels Openheid trekt veel aan en poppetjes kijken…

Fragiel geaderde scheurtjes.. nauwelijks te zien fluisteren zachte dreiging doch worden overzien In gevorderde wording eisen ze prompt plaats zoals de brutale krassen van een botte schaats Een wolk van stof ontsnapt uit grotere scheuren als voorbode van 't verval, dat staat te gebeuren Opgemerkt maar ongemoeid voltrekt verder lot rammelend…

Eenzaam in een overvolle trein De doolhof met ontelbare gangen de lachwekkende parodie op rijm heet verlangen naar verlangen Zelfs in dit licht zien ze je niet zo ontastbaar onzichtbaar ruis je als de wind door het riet voor mij heel echt... zonneklaar Jij maakt geen hoofden dol alleen dat van mij mijn hart klinkt niet zo hol met jou…

Tijd tikt het laatste zonlicht weg de warme hand op 't koele zand verandert wat veranderen kan op mijn stille eenmansstrand De branding niet meer zo gerust deze wind blaast steeds kouder zwarte angst neemt zijn bezit met'n klauw op mijn schouder Nacht treedt in zijn macht begint een geseling die zal duren de kille hand op 't koude zand…

Zo scherp te zien,zo duidelijk te horen, hoeveel leed wordt er niet elke dag geboren? Gestorven mensen zullen vergaan tot stof, achterblijvers rouwend op elk kerkhof Was je nog maar hier,of als 't moet ik bij jou, daar staan ze,iemands Moeder,kind,vrouw Ontelbare tranen op al die gevallen scherven, wie deze dood wil overleven zal moeten sterven…

Titanen treiterende tiran aaien met links maaien met rechts alles mag want alles kan Zelfs nu nog lijkt je spel brutaal fataal toneel illusionist sadist te vaak te hard te veel Een nieuwe toekomst? dacht het niet effectief verwijderd zaai jij ouderwets een tumor met verdriet…

Het geweld ligt op straat de zinloze menigte joelt en gloeiend hete haat stroomt uit hun ogen Een grote ring om de kring waar bloed rijkelijk vloeit een mens geschopt tot ding op haar knieen gebogen Maar de menigte verdween en de winnaar geboeid kijkt vragend om zich heen wie heeft wie bedrogen..?…

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefdesgruis, schrobbend op muren, zwart van laatste vuren Mijn portie voor Fikkie, liefde spuugzat geworden, verhuis gewoon ver weg, naar God verlaten oorden niet te zien op elke heuvel, lokkend om iedere hoek, want altijd 'Kouwe Kermis' lijkt wel m'n levensvloek Geen molensteen om m'n nek, m'n hart zegt…