Alle inzendingen van Doortje

Maneschijn barmhartig zacht daalt opnieuw neer verspreidt al zijn pracht verbaast me telkens weer Een hemel zeer vereerd dit schouwspel te dragen wat mijn hart nu begeert straalt antwoord op mijn vragen…

Rinkel de kinkel ! wat vrees ik dat geluid de zoveelste boerenkinkel dendert door mijn ruit... Ben ik te transparant? of glim ik juist te veel snel offensief geboden 't grijpt me naar de keel Ik zal matglas overwegen beplakt met grote vogels kijkt geen oog meer door weert alle woorden kogels Openheid trekt veel aan en poppetjes kijken…

Zeg me.. ben jij wel eens bang nu 't langzaam zo anders wordt in vluchtig kussen op een wang de krant achter het ontbijtbord Waar is die realiteit gebleven van maagdelijke zekerheid van onze liefde deed leven in zuivere saamhorigheid Zoals geen adem zonder ons was er geen vuur zonder wij de ware liefde zonder frons bleek zo voelbaar…

Er gaat gevoel verloren te snel...te vroeg beroofd in de wetenschap van drenkeling voorbij de boeg Dragen het einde langzaam dichterbij ik dichter bij jou jij fluistert mij Krijg ook ik de tijd te zeggen…

Eenzaam in een overvolle trein De doolhof met ontelbare gangen de lachwekkende parodie op rijm heet verlangen naar verlangen Zelfs in dit licht zien ze je niet zo ontastbaar onzichtbaar ruis je als de wind door het riet voor mij heel echt... zonneklaar Jij maakt geen hoofden dol alleen dat van mij mijn hart klinkt niet zo hol met jou…

De imitatie met het laagje goud maskeert veel onderhuids verdriet want in jouw hoofd gaat zoveel fout je speelt jezelf, maar bent het niet Anoniem, in een harde maatschappij vol haast en onbereikbaarheid daar geldt alleen nog jullie of wij en valt gevoel niet onder werktijd Je geeft trouw wat wordt verwacht een plichtpleger tot het laatste…

Het late avondrood in de ogen mengt snelheid met felheid de tanden bloot..rug gebogen zeer bereid op elke strijd Zichtbaar spant nu elke plooi van de machtige roedel man want de neus vol nieuwe prooi vormt een jacht met duivels plan Verloren ogen..te ver van veilig alle gespitste oren sluiten in het ritueel oogt bijna heilig de snelle…

Zijn ogen, helder.. als blauwe diamanten ik was de planeet om een prachtige zon Winterwarm hand in hand, zonder wanten de liefdevolle evolutie van onze oorsprong Blauwe ogen.. omgesmolten, glanzend staal de stervende planeet draait om dode zon Mijn liefde gever blijkt 'n wrede kannibaal pijn zonder weerga, onverzettelijk als beton Blauwe…

Roerloos blijft ze zitten, in het oog van haar orkaan verdwaald in de verhullende mist die niet meer optrekt Ze blijft steeds schreeuwen maar niemand wil verstaan figuren, gestalten, woorden... zo verdraaid en verrekt En terwijl het gevoel verlamt en de herinnering dooft negeert ze onbekende bekenden, defensief agressief Soms spelen kinderliedjes…

Mijn arme hoofd.. vol van 'n dier met klauwen het zorgt onontkoombaar dat ik terug naar af ga Elke weerstand binnenin verzwakt door grommen, grauwen verhitte gedachten dringen in als substantie zonder massa Mezelf niet meer vinden is vreemd en abnormaal bezorgt me koude koorts en een ongrijpbaar gevoel Want dit virus zonder naam…

Het geweld ligt op straat de zinloze menigte joelt en gloeiend hete haat stroomt uit hun ogen Een grote ring om de kring waar bloed rijkelijk vloeit een mens geschopt tot ding op haar knieen gebogen Maar de menigte verdween en de winnaar geboeid kijkt vragend om zich heen wie heeft wie bedrogen..?…

Een bigamist in Bourtange, Zag de bui al vroeg hangen, Om het gevang te vermijden, Scheidde hij van beiden, Was zo niet voor één gat te vangen.…

In ons waterrijke vaderland, Met een groot tekort aan zand, Steken struisen netjes op een rij, Hun koppen in de vette klei, Ook dat werkt natuurlijk voor geen meter, Maar wat moet een struis bij gebrek aan beter? Een hele struise struis kwam toen voorbij, Bekeek die konten op een rij, Zij wilde hier geen tijd verliezen, Miste zuiver zand…

Hij verkocht zijn ziel aan de duivel om mij te laten werken in de schaduw van de nacht bracht dit hem die hopeloze macht Hij verkocht mijn ziel aan de duivel verkrachtte mijn ziel misbruikte mijn hart maar bovendien wist ik diep van binnen dat ik dit verdien Mijn naiviteit verkocht zichzelf en nooit zal ik vergeten dat deze mij nooit…