Alle inzendingen van Edwin van Rossen

onzekere nummers in een groeiende maatschappij wie is de volgende staat voor in de rij verzekeren is geen optie niemand gaat voor wie wacht er af mag er door garantie voor iedereen arm of rijk wie trekt het langste eind breekt door de dijk de lijst kent geen tijd vraag blijft: hoe en wanneer wie is de sterkste maakt de ommekeer…

geboren regenbogen aanschouwen het licht waar hemelszuiver langs de kaders schicht helderblauw onder rood geel vuur het prilste verschijnt op dit aller uur enkel schoonheid kent haar diepste rust aan de stilte van de kust…

schrijven om te blijven noemde hij zichzelf niet eenzaam tussen de regels in de woorden bij zinnen niet verloren in het gedicht van mijn bestaan…

in arendsogen nestelt een onrustige nacht een klauw voor leven eenzaam op wacht begeerte weerspiegelt als in glas overlevend instinct de overkant nabij en verras…

Ik zie een gele bron omringd door rode dromen een stralend middelpunt vol werelds groene tintenpracht het lieveheersbeestje in een zingend geheel ze lacht laat je gaan verlicht door kleuren stromen de zon voorbij en zweef voel je vrij en leef -------------------------------------------------------- Bij een schilderij van Sandra…

Door de lakens in het donker sluipen schaduwen in het rond een kluwenspel raad je waar ik ben zie je niet maar weet wel waar je bent je ligt op het puntje van mijn tong…

op de bühne in het groot voor de massa als de dood presenteer je eenzaam levenslied angst voor buiten niemand die je ziet in de schaduw van verlangen twijfels naar verloren tijd de wil blijft altijd hangen op zoek naar ziel en zaligheid…

als een oude boekenkast tegen de muur geleund grijs van verleden zwaar van geschiedenis draagt hij vele levens op z’n kromme rug maar lacht de schoonheid van een eerste lentedag elk jaar opnieuw…

op snelweg, ergens in zuid zwerven donkere uitlaatgassen lawaaien door groene velden zomaar de natuur misbruikt klinkt uit het niets, als opge- schrikt een verblindend zingen vleugel aan vleugel in schitterend samenspel waarna angstig geluid de stilte induikt…

voel een vlaag verhalen in het woud met zo’n diepe, donkere geur omringd met beelden van een oud verleden land en het is alsof knoestige stammen mee knikken in het zo wuivende gras hoor een hand- vol stemmen in de lucht emoties vormen als geblazen glas vlammen de eeuwen aan de horizon tijdgeesten zwerven aan het begin van een…

ik heb bemind in gebroken regen bloedend hart vol goud en pijn stekend zilver aan mijn degen veranderde hoop in zure wijn valse lach en valse blikken geladen met een portie vuur laat het wezen nu maar stikken want de klok slaat slechts een uur ik heb geen spijt van al mijn pogen tot een sprankje liefdeswerk maar die dagen zijn voorgoed…

al vanaf zijn kinderjaren kon hij troebel kijken als door wazig glas om niet te laten blijken dat hij verloren was te groot voor hemzelf zoals de wereld leek zonder kleur of iets vlogen de dagen bleek om en verder niets een machtige oceaan met hem als vis erin opgesloten in zijn vangst enkel verlangen naar begin verdronk z’n grootste…

Een wilde storm raast en blaast door woeste golven: en al wie tegen hem kraakt raakt op slag bedolven. Hout versplintert valt ten prooi aan waterzooi in ’t grote bad; laatste ding een rimpeling strijkt de plooien glad. Op bodem diep heel stil een enkele ril verraad het koude water: aan een enkeling herinnering gedachten zijn…

De muur is hard ik ben verdrietig en alleen hier sta ik aan de andere kant van leven achter een glazen deur gevangen maar weerspiegelt niet trek me door deze spiegel heen is al wat ik verlang dat je wakker wordt en ziet: mijn beeld is het mooiste dat je me kunt geven…

De hemel draait bedwelmend rond terwijl ik me vergaap aan stralend blauw en zomerroes verpakt in blond al fietsend door de morgendauw Haar lokken zweven in de wind overspoelt het landschap met een lach zo speels onschuldig als een kind tegelijkertijd betoverend compleet van slag Al slippend, verloren in een laatste bocht onbewust van noodlot…

Het zijn niet alleen dromen die het gebrokene helen in je gedachten gestrand: vlucht weg uit die nevels en reik me je hand Er is een binnenkomen in dit teder strelen een fluisterende wind: je bent weer thuis herinner een spelend kind Er is nog aarde in dit zwijgend dal dus luister nog even binnen is het warm hier huist nog leven…

Mijn bloem, ik verdiep me in je goddelijk blad en vloei verloren door je krachtige nerven hier wil ik gelukkig zijn wil ik sterven…

met haar onweerstaanbare kronkelingen op donker schrift mysterieuze fonkelende ogen priemend in verlegen harten een onbedwingbare lust naar prikkelende zinnen bevredigt doch meedogenloos gevangen in het web der verleiding maar ook bevrijdt van geketend leven zonder dromen en uiteindelijk verlost in het rijk van illusie…

Met een ragfijne sluier van tule opgegroeid in vertrouwen met de smaak van geschiedenis lijken ze het landschap te tillen naar een eigen wereld. Zegen de groene blaadjes die het leven verrijken met de magische geur van karakter en een filosofisch vloeibaar goud.…

ik letter de dagen zo gaan ze voorbij tussen de regels met pen rij voor rij dragen mijn woorden verdriet en plezier schrijven is leven op papier…

De dag begon met een stralende zomerzon aan mijn voeten, in het gras omringd door bloemig leven en twee maal twee in ganzenpas langs de waterkant onder dons met blauwe rand een zachte lach en pril gesnater spelend in de wind zo kleurig mooi het zomerkind.…

Ik voel zijn kracht door mijn aders stromen de hemel splijt open mijn adem ontnomen Een zilverkoor bestrijkt het glinsterend watertapijt over de rand naar beneden een eeuwige strijd Mijn beeldvermogen wordt gevoed daar waar de aarde zucht onder een diepe kleurengloed de spiegel huwt de lucht…

Met zwaar weer in ’t vooruitzicht; hel op aarde, je weet niet wat je ziet - handen in de zij, uit haar ogen schiet een bliksem en ik zie het licht (en heel veel sterren) voordat een pan mijn arme hersens klutst haar even aanstaar heel onthutst en me erbij neerleg (een uurtje of zes) - dan bid ik nog even tot mijn lieve heer: bewaar me,…

1 Er is een helder, overal een schijnen hier. O- ver de zee, lichtend pad zuiver zout in leven. 2 Er is geen ondergaan, enkel een warme hand over velden van muziek. Aan de oever, in het lied van dageraad. 3 Geluk groeit in het woord van zwijgen, stilte in kleuren op het doek van toekomstdromen. Nu is het tijd om haar te begroeten…

In het centrum van mijn ik leef ik hier en heb nog schik In het centrum van mijn zijn weg van zorgen blijf ik rein In het centrum van mijn leven ben ik mezelf zonder te zweven Hier is het vrede slaap ik zacht In dit centrum schuilt mijn kracht…

Ze dwalen door de kamer onze kleren, mijn gedachten een wild verhaal Je ogen vertellen zonder blozen dat het waard was, wachten op ons eerste maal Het voorgerecht, een teder villen dan een hapje, warm onthaal Maar het lekkerste van al, was jij mijn liefste kannibaal…

In beide kamers daverde je aanwezigheid sterker dan ik houden kon. Het maakte me dichter binnen ziel en zaligheid tot het fijne weefsel waarin jij me spon.…

zwervend langs de kloostermuren van de buitenwereld met gevouwen handen in afzondering heilig gezang onder kaarslicht met rozenkransen in sober samenzijn met open geloof tot de orde geroepen…

waar vindt zij de waarheid in gedachten die enkel haar geheimen omvatten beklemmend het gevoel van willen weten maar niet vinden plaatsen waar niemand ooit haar paden heeft betreden een stille stem van binnen ogen in de verte van haar reiken de waarheid veilig opgeborgen aan de oever van haar hart…

git steelt wit in betovering dwalen ogen bezeten naar oneindige verten die dromen verslinden en met trage stappen het beeld vertroebelen in een wankel evenwicht dat enkel kleurt met verborgen licht…