Alle inzendingen van Edwin

Kwetsbaar getroffen met een pijnlijke schoonheid valt ze voor mijn voeten neer. Ik durf niet te kijken, draal wat heen en weer. Toch is de reflectie te hard om niet te zien te dromen. Ik stotter nog voor ik spreek, geen fluister rekt mijn gedachten en val machteloos in stilte neer. Toch is er iets dat raakt, de mysterie in haar ogen, de…

Ik hou toch zo van meringen met van die fluppen aan elke kant Ze kruipen als gewone bleringen maar verslonsen ieder argeloos kwasant De vuurtoren aan scheepse kraven spuit zijn licht naar ’t grobuit wanneer het volmondig langs komt traven en hun wapkleppen ontsluit Dan is de welling in het slonder en de mering geeft half stok Ik neem mijn…

hink stap sprong de hoepel is te klein voor stel en klem geheim inheemse rondedans in kring vuur en vlam schaduw en as er was een berg te ver voor woorden te diep in klank gebaar verloren staal er is een vage beeltenis achter de horizon als glans verborgen door maan en zon…

Droomwolken van bestaan oneindig getij wanneer wij gaan op waterwieken voorbij Het schip in de nacht laat ons onbevangen zweven als een magische toverkracht door het eeuwige leven…

Twijfels komen soms op als een onverwachte golf niet bij machte je te verzetten of gewoon met daadkracht die onzekerheid te pletten. Ze kunnen ook werken als een zon niet zomaar een misschien maar om gewoon iets in een ander licht te zien.…

ik beschrijf je met mijn lippen verhaal je schoonheid met mijn stem groei maar groei maar ik teken je kleur met mijn ogen en noem je mooi groei maar groei maar vorm je leven ik dek je toe met aarde, met gevoel op de vensterbank in het licht ik geef je aandacht een gezicht…

Een klein insect door vloeibare hars omgeven tot in de kleinste details in zijn oorspronkelijkheid weergegeven. Door golfstromen verspreid uit verleden bewaard gebleven teneinde zich in barnsteen afgezet en ingebed. Ergens uit oertijd wacht een week skelet misschien in klei of zand op oog en hand; een teken van leven.…

Een aanstekelijk geluid gevoel dat overdraagt, behaagd. Het is prettig hier te zijn. Ik verstop me in je glimlach en de wereld lacht mij toe.…

Verstopt achter langgerekte vraagtekens aan de windstille rand je oren te ver maar mijn echo houdt stand. De allersnelste woorden ijlen je achterna zelfs in het donker op de tast vinden deze klanken het antwoord dat bij je zwijgen past.…

Wat schetst mijn herinnering telkens weer: Jouw schoonheid levensecht in mijn atelier. Ontelbare kleuren die mijn ogen blijven bewerken, haast uit lijken te breken door lagen verf; het zichtbare ontward. Er is geen begrensde ruimte meer alleen licht dat graag door vensters gluurt.…

Ik ken het gevoel, Van laat me met rust. Het gevoel van even tot mezelf zijn, Niemand nodig, die me liefdevol kust Even geen arm om me heen, Hoe goed ook bedoeld, Even geen praten, Alles is nu bekoeld. Ik bedoel het niet verkeerd, Waardeer de mensen om me heen, Maar nu even niet, Ik bedoel het echt niet gemeen. Ik hoop nu alleen,…

Een buiging in de mist, de kruin nog in herkenning begeleidt met een verkoelende geur van dauw, vluchtig verlangen. En zij, bedauwd en koud telt de ringen van het lot onder een beginnende regen de levenslijn van kringen zout en zoet.…

Ruimte, olie en een strenge wind zijn de eerste ingrediënten op weg naar niets. Ik waai verdwaasd mee vergeet het jaar de vangst van uitvaren met de boten van alle dag kijk in de spiegel die de middag knipoogt tot een hoger niveau. Op de voorplecht kleurt een droom het water naar een regenboog.…

Tot hoe laat zwerft de dag in heden? De beeldbuis kent geen rust, verhoort gebeden blijft bewust onbewust. Ik wimper even in het licht, sluit dan mijn slaapkamerogen en dicht een bleek gezicht uit mededogen.…

Sneeuwkristallen streken langs haar slaap naar beneden in een droom die droomde tussen hoofd en kussen Een nacht vol sterren dwaalden tussen handen vingers stilden de donkere trilling het naarstig weerzien De ochtendzon ontwaakte raakte betovering tussen nu en de lakens van verleden…

Starend in de nacht de luisteraar in zichzelf een uil de eerste wacht en daar een ster. Dichtbij en dan ver een dromerige blik vooruit vaag geritsel, opgeschrikt geluid. De stilte is lang niet altijd op haar plaats zo hier, sluipt natuur’s gang langs oor voorbij.…

Op heroïsche klanken fijn besnaard danste de dichtkunst met gezwinde vaart over het verzengende schuim de hunkerende zee eeuwig bezongen alle reizen mee tot in het hart van ’t gedroomde oord waar haar ziel nog altijd wordt gehoord…

Klemtoonwaardig struikel ik tussen neus en lippen door en spuit mijn binnenste uit tomeloze onvrede zijn gezichtveld in: gij weledele miezerige wurm - nu geplet tussen reuzentanden - geen uitstel meer beveelt door tong en riem uw gebeente wees gewaarschuwd ik spreeksel ijzeren woorden en mijn beurt is hier op staande voet gekomen wachtend…

Hoera, het is een... Nee, “het” is er nog niet niet gekomen, geboren geen nieuwe geluidjes spelen met mijn oren hijg, kreun, puf, steun hoelang nog? een week, een dag of twee vijf minuten? o wee o wee hijg, kreun, puf, steun ondersteboven op de bank massage, dansen, springen liedjes zingen? hijg, kreun, puf, steun schop maar…

Een nieuwe morgen zonder zin te gaan te staan ze rolt over naar de andere kant luistert naar vage echo’s maar spanning neemt de overhand en striemt de bolling naar een diepe zucht steun voor steun hand voor hand voelt ze de ongeduldigheid het willen – de strijdt - ontwakend levenslied waar blijft toch de tijd die verlossing…

heel even een tipje van de sluier licht gemorste dauw een verre loei nipt het oor verstrooit het zicht tot zingend blauw wakker springt het meiklokje uit haar winterslaap op tijd om weigeroes van bloem tot bloem een lentebries verspreidt…

geen woord verbeeld de schoonheid komt tot leven niet op papier: mijn paradijs blijft onbeschreven…

met weer een windvol blaast ze me onder onderzee, ondersteboven maar houd ik stand probeert ze mijn wil te buigen, stemming te roven zo wordt er altijd gestreden hand tegen hand om en om zo nemen de elementen ons samen en weerom…

mijn moeder zegt altijd dat kabouters niet bestaan maar toen ik vanmorgen wakker werd was mijn huiswerk plots gedaan ik was het echt vergeten maar ze wilde er niets van weten ach, ik laat haar maar begaan en laat vannacht het raam gewoon weer open staan…

Ik was jouw lente jij mijn zomer we waren zon je maakte me een dromer tot je verdween in een bel van sop; een lege hemel achterlatend, denk ik: jouw luchtkasteel gaat niet meer op.…

kom toch, treuzel niet krul je vingers om de mijne en gehoorzaam je voeten die allang de juiste plaatsen zien kom toch, verzet je zinnen proef de nieuwe stilte rond je vergeten naam de toekomst is nabij kom toch, stap uit die lege dromen die niets meer toevoegen aan je wereld kom toch en geef je leven lucht…

hun lippen zoeken woorden op plekken waar ze vloeiend overgaan ze ademen nieuwe taal met lichamen die elkaar begroeten en verstaan…

ze bouwt een muur rondom en breekt hem dan weer af onderdrukt het hongergevoel maar het blijft een wrede straf de weegschaal is een monster de eetlust een signaal dat genegeert wordt met de angst die haar volgt in een spiraal balancerend op een dunne lijn alsof ze zweeft, maar is ze vrij? de spiegel toont een mager beeld onbewust loopt…

Er is meer diepte dan zij laat zien en een fonkelende helderheid niet alleen onder de oppervlakte maar bij elke voorzichtige benadering een vage schijn in rimpelloze breekbaarheid In haar glanzend web onthaalt zij ieder nieuwsgierig oog een spiraal waarin ik vaag herken de lijn van schepping Een tedere aanraking maakt mij bewust van…

krampachtig nekt een strekken tot een panisch staken wat leidt tot lichaamshaken en een licht ontregeld bekken het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit…