Alle inzendingen van Edwin

Voedt mij met uw ochtenddauw verdrijf uit haat de kille kou om uit liefde de tocht te dichten meer en meer naar groeien richten dan blijf ik u graag natuurgetrouw Neem de flarden nevel mee kleur een wereldbloemenzee om met kracht te stromen door levenssterke dromen dan zing ik u toe voor twee…

Iets breekt de spanning uit mijn lijf. Ongewillige ribben vouwen, krullen zich onder herfstelijk gesnotter. Ik lig, nee huiver mezelf uit de kom.…

Mist trommelt op de banden van geluid hees gefluister knaagt aan het behang Met mijn gemoed lijken de velden te smelten volkomen rust begeleidt het lijdzaam vergaan De kras van de kraai staat in mijn ziel geschreven de roep van de uil is waarnaar ik verlang De avondzeis slaat wreed mijn ogen neer stilte schuilt in tastend wit ik…

Door het open venster zingt helder licht met vol enthousiasme, doorbreekt de stilte met woorden van tijd om de zomer in te luiden Een droom is geboren en zwemt uit de leegte van de nacht in open armen die de ochtend begroeten Het geluk smelt in de klanken der vogelslied dat uit de schaduw opnieuw van de zon geniet…

Al stijgende in het genoten vooruitzicht Met passie voor gevleugelde geheimen In het schijnsel der maan Waar de toekomst ligt Verlichtende antwoorden staan Een bol van liefde Waar soms duister in boort Het verborgene Wat het verleden verstoort Diepe paden verlicht Het geweten sust Dat echoot in gedachten Een verlegen glimlach Het…

mag ik deze stilte gebruiken om onze lijn te versterken twee armen te dromen die de spanning smelt gevoelens zien ontluiken onzichtbare krachten werken zodat liefde gaat stromen en afstand niet meer telt…

Ik wil de nacht beminnen maar zij is te koud voor mij alleen Hoe hartstochtelijk wil ik opnieuw beginnen maar zij gaat immer heen…

Ze leest de woorden uit haar hoofd als een groot boek met grote spanning die mijn kinderjaren weer doet blozen Ik pak ze op en verdwaal weer - met zichtbaar genoegen – in een magische wereld gecreëerd door verhalen uit een wijze mond Een stem klinkt ver … ik zweef nog net tussen hemel en aarde glimlach naar de stilte die me met…

haar spiegelbeeld gaat scheep ten onder aan verborgen ijs en mystiek gehavend oppervlak geeft enkel vragen prijs beweging voert haar dronken wat haar binnenste ontluikt en met hypnotiserende verhalen je wereld binnenduikt ze is als snijdend sap dat met stalen glimlach wraakt rots van leven, beschreven skelet wat nooit versleten raakt…

Door het verwaaide haar vergaat het stof, gedachten spoken steeds weer rond dagen stromen voorbij in onzeker weten waar het denken telkens stokt hier blijft de tijd staan in de schaduw van een lege plek, zonder naam of woorden en alleen hier speelt de wind een wrede troost…

zo willekeurig, en toch een simpel samenzijn de ontmoeting en daarna verder we kropen levens bij elkaar verloren geen tel uit het oog zo aangetrokken en nooit meer vertrokken onze dagen toen en nu en nooit meer…

Verrast door ontwakend bloot beken ik me schaamrood Het is de schoonheid die me raakt kleine geluidjes die de ochtend maakt de zon op je gezicht met lach van spelend licht Zo volkomen klaar ben ik voor dag en dauw Zo gelukkig wil ik zijn als nu, met jou…

Ik laat deze laatste woorden vallen in je handen Houd ze voor me vast mijn adem, vluchtig als ze door het duister ijlt Nu lijkt de nacht te zingen in dit eindeloze gebed, geeft de hemel glans, een glimlach stilte klinkt nog ver na…

onzekere nummers in een groeiende maatschappij wie is de volgende staat voor in de rij verzekeren is geen optie niemand gaat voor wie wacht er af mag er door garantie voor iedereen arm of rijk wie trekt het langste eind breekt door de dijk de lijst kent geen tijd vraag blijft: hoe en wanneer wie is de sterkste maakt de ommekeer…

geboren regenbogen aanschouwen het licht waar hemelszuiver langs de kaders schicht helderblauw onder rood geel vuur het prilste verschijnt op dit aller uur enkel schoonheid kent haar diepste rust aan de stilte van de kust…

schrijven om te blijven noemde hij zichzelf niet eenzaam tussen de regels in de woorden bij zinnen niet verloren in het gedicht van mijn bestaan…

in arendsogen nestelt een onrustige nacht een klauw voor leven eenzaam op wacht begeerte weerspiegelt als in glas overlevend instinct de overkant nabij en verras…

Ik zie een gele bron omringd door rode dromen een stralend middelpunt vol werelds groene tintenpracht het lieveheersbeestje in een zingend geheel ze lacht laat je gaan verlicht door kleuren stromen de zon voorbij en zweef voel je vrij en leef -------------------------------------------------------- Bij een schilderij van Sandra…

Door de lakens in het donker sluipen schaduwen in het rond een kluwenspel raad je waar ik ben zie je niet maar weet wel waar je bent je ligt op het puntje van mijn tong…

op de bühne in het groot voor de massa als de dood presenteer je eenzaam levenslied angst voor buiten niemand die je ziet in de schaduw van verlangen twijfels naar verloren tijd de wil blijft altijd hangen op zoek naar ziel en zaligheid…

als een oude boekenkast tegen de muur geleund grijs van verleden zwaar van geschiedenis draagt hij vele levens op z’n kromme rug maar lacht de schoonheid van een eerste lentedag elk jaar opnieuw…

op snelweg, ergens in zuid zwerven donkere uitlaatgassen lawaaien door groene velden zomaar de natuur misbruikt klinkt uit het niets, als opge- schrikt een verblindend zingen vleugel aan vleugel in schitterend samenspel waarna angstig geluid de stilte induikt…

voel een vlaag verhalen in het woud met zo’n diepe, donkere geur omringd met beelden van een oud verleden land en het is alsof knoestige stammen mee knikken in het zo wuivende gras hoor een hand- vol stemmen in de lucht emoties vormen als geblazen glas vlammen de eeuwen aan de horizon tijdgeesten zwerven aan het begin van een…

ik heb bemind in gebroken regen bloedend hart vol goud en pijn stekend zilver aan mijn degen veranderde hoop in zure wijn valse lach en valse blikken geladen met een portie vuur laat het wezen nu maar stikken want de klok slaat slechts een uur ik heb geen spijt van al mijn pogen tot een sprankje liefdeswerk maar die dagen zijn voorgoed…

al vanaf zijn kinderjaren kon hij troebel kijken als door wazig glas om niet te laten blijken dat hij verloren was te groot voor hemzelf zoals de wereld leek zonder kleur of iets vlogen de dagen bleek om en verder niets een machtige oceaan met hem als vis erin opgesloten in zijn vangst enkel verlangen naar begin verdronk z’n grootste…

Een wilde storm raast en blaast door woeste golven: en al wie tegen hem kraakt raakt op slag bedolven. Hout versplintert valt ten prooi aan waterzooi in ’t grote bad; laatste ding een rimpeling strijkt de plooien glad. Op bodem diep heel stil een enkele ril verraad het koude water: aan een enkeling herinnering gedachten zijn…

De muur is hard ik ben verdrietig en alleen hier sta ik aan de andere kant van leven achter een glazen deur gevangen maar weerspiegelt niet trek me door deze spiegel heen is al wat ik verlang dat je wakker wordt en ziet: mijn beeld is het mooiste dat je me kunt geven…

De hemel draait bedwelmend rond terwijl ik me vergaap aan stralend blauw en zomerroes verpakt in blond al fietsend door de morgendauw Haar lokken zweven in de wind overspoelt het landschap met een lach zo speels onschuldig als een kind tegelijkertijd betoverend compleet van slag Al slippend, verloren in een laatste bocht onbewust van noodlot…

Het zijn niet alleen dromen die het gebrokene helen in je gedachten gestrand: vlucht weg uit die nevels en reik me je hand Er is een binnenkomen in dit teder strelen een fluisterende wind: je bent weer thuis herinner een spelend kind Er is nog aarde in dit zwijgend dal dus luister nog even binnen is het warm hier huist nog leven…

Mijn bloem, ik verdiep me in je goddelijk blad en vloei verloren door je krachtige nerven hier wil ik gelukkig zijn wil ik sterven…