Alle inzendingen van Eva Gerlach

Daar loopt hij dus buiten, een vliegje zit op zijn tong en hij spuugt het uit, kijkt of het leeft, laat het drogen op zich, hij raakt met zijn stok al de gele bladeren van de moerbeiboom een voor een aan, ze vallen voor zijn voeten. En de kraai verlaat hem niet. Je wilt hem, hij is nooit meer die daar loopt, je hebt hem juist nog gezien maar…

Ze kwam bij me in de gedaante van een hond van onduidelijk ras, er was niemand thuis in dat dorp. Ze kwam zo sloom als honden eigenlijk niet kunnen naast me lopen, raakte me met geen haar aan, keek niet omhoog. Bij het korenveld zei ik ga weg en ze antwoordde niet maar liet haar tanden zien. Ik zal je niet zal je nooit verlaten. Bofkont…

Toen je die bloedneus had weet je nog wel, dat het niet meer ophield, je zat bij de wasbak, hoofd voorovergevouwen, 'loop ik nou helemaal leeg?' en ik zag je daar zitten, het was alsof ik je nooit meer zou durven aanraken, of je meteen zou op- lossen in de werkelijkheid als goud in koningswater als ik je ook maar het minste beetje zou aaien…

Toen zij instapte viel op haar been langs de zoom van haar rok een schaduw golvend doorschijnend als water getatoueerd in de loop der gebeurtenissen Denk je niet dat die terug dat zij hier weer en haar vader en moeder de auto neer kunnen zetten weer instappen weg kunnen rijden Dat die dan net zo terugkomt ----------------------------…

In de kist lag hij stil op zijn rug, zijn mond een klein beetje open juist zoals ze hem hadden gevonden, languit op de kade, hengel in groen foudraal naast zich, dobbers en snoer, emmertje leeg, het blikje met maden in zaagsel nog dicht, twee elastiekjes eromheen. Binnen zaten ze allemaal bij elkaar, een vroeg om zijn vissershoedje, een ander…

Mijn kind laat mij met buitenlucht alleen, zij blijft op afstand sinds zij uit mij viel. Plastic steekt uit haar afgewend profiel, met apparaten woont zij achter glas die haar weerspannig ademen bewaken. Als ik tot bloedens toe mijn handen was mag ik een ogenblik haar vel aanraken. Hoe steel ik haar, hoe krijg ik haar ontvreemd. --------…

Het is begonnen alles te vervangen, de dingen hebben hun gezichten anders- om op hun lichamen, telkens valt er iets en schepsels aan elastiekjes opgewonden schieten aldoor knallend los. Het laat zich door geen waarheid ontmoedigen kijk onze open monden krakelingen, wat wij bijna zeiden brokkelt langs onze wangen. Het is als een hoos in ons…