Alle inzendingen van Geeraardt

Honderd en nog blij Zo wordt iedereen toch graag een dagje ouder…

Een klein ding wordt groot misschien zelfs wel waardevol als het je blij maakt…

Grauwsluier voorbij begint het licht te dagen Meer ruimte voor blij…

Hoveniersbedrijf maakt groen van al uw tegels Vogels echt meer blij…

Mijn moeder is dood Soms hoor ik even haar stem Maakt me dan best blij…

Hoogtepunt nabij als twee smartphones rinkelen Hartstocht niet meer blij…

Denken maakt je blij zolang je de fantasie geen grenzen oplegt…

Het is de combi van bewegen en muziek Dansen maakt je blij…

10- Weer op nummer 1 Bohemian Rapsody niet iedereen blij 11- Even niet happy beluister een vette blues word je bluesy blij…

8- Minder of toch meer sprak de dichter en public .................................. dan krijgt u meer Blij* 9- Twitterpresident met veel te lange tenen wereld word je blij?…

Maakt taal je niet blij als je weet dat een lui paard toch geen luipaard is…

Slechts haar silhouet maar hij dagdroomde de rest zo werd hij toch blij…

Leende een glimlach zodat het bijna echt leek man wat was ik blij…

‘t Is een illusie maar zolang er geen speld dreigt blijf je gewoon blij…

Keek in de spiegel alweer een rimpel erbij was even iebel…

Vroeg om een half ei kreeg alleen een lege dop maar toch was ik blij…

Breng me naar de laatste halte vlakbij de grens van niemandsland ik ben reeds een vluchtige gestalte kom geef me nog een laatste hand sprak zij zacht maar gedecideerd ik aarzelde, voelde nog een band ook al lag zij daar nu uitgeteerd reeds op vleugellange afstand maar wie ben ik om te bepalen of het eindpunt al is gekomen dus kuste ik…

Als ik kon kiezen zou het vandaag weer happy zijn Als ik kon verliezen zou ik toch gokken op de winst Als ik het kon bepalen zou het zonnig zijn met een enkele wolk Als ik het kon halen zong ik dit keer de hoogste toon zonder valse noot…

Volg oude sporen terug naar wat voorbij zou moeten zijn maar niet losgelaten wil de kracht van zwaar het ver van verleden het dichtbij verlies geef en neem liefde in dit aards bestaan om de kramp te lossen hou ons op de grond zodat wij niet uit ons hoofd gaan op weg naar verdriet de kracht van zwaar het lief van liefde het dichtbij…

Het leven lijkt een dunne glazen vaas door een spiegelwaas af en toe leeg soms gevuld met bloemen vaak met alledaagsheden maar altijd breekbaar nu de dagen korter worden dromen zij van zomernachten vol met nachtvlinders die een voor een de glazen vaas verlaten beslagen handspiegels schoonfladderen zodat ze de schoonheid weer…

Het leven te vieren in je eentje met z’n tweeën tienen of z’n allen Er zijn honderden manieren maar soms weet je er niet één…

Dood met je wrede klauwen die ons weer achterlaat met twijfel, verdriet en gemis Je lijkt met willekeur te zoeken naar je doden zelfs met de jeugd heb je geen mededogen Met een steen in de maag moeten we toch verder denkend aan wat is geweest en nog had kunnen zijn…

Nu de dagen kleurrijk korten zwerft hij door halflege bossen groet de eik, buigt voor de beuk eet een overgebleven zoete bes verzamelt een berg met nootjes voor het wat luiere mededier Zwaait naar overtrekkende vogels met hun kompas richting zuiden kijkt naar een fladdervlinder die speurt naar een laatste bloem Mijmert languit in een varenbed…

Probeerde jou te vangen in die droom waarin je me verlangend aankeek maar je loste weer op als lucht alsof je er nooit geweest was Probeerde ze te vangen in de vlucht die dromen met een beetje geluk maar ze vielen broos uiteen zodra ik ze dacht te omvatten Nu de dagen kleurrijk korten hangt de ruimte vol met vangers al was het maar voor…

Maar voordat we verder gaan ken je ook mijn duist’re kanten die ik het liefst verborgen hou weet ik jouw verborgenheden die liever alleen het nachtlicht zien of moeten die geleidelijk verschijnen in een soort gewenproces waarin liefde hopelijk toch wint kom laten we eerst maar eens uit onze schaduwen stappen elkaar bekijken in het zonnelicht…

Elke ronding elke welving elke plooiing elk haartje al je bijzonderheden voelen als mijn eigen huid ik streel je landschap kus je verborgen parel mijn huid glijdt in de jouwe tot één wellustig lichaam op weg naar het genot…

hij sprak tegen de oude boom maar als antwoord slechts geruis fluisterde tegen de maan maar ving slechts druppels van een passerende wolk aaide zijn trouwe hond ach kon jij maar praten kreeg een lik als antwoord ging naar het aloude orakel hoe kan ik communiceren als ik niet weet hoe en wat ruis als de wind schijn als de maan voel…

Voorbij dat punt van niet meer terug is leven plots licht achterblijven zwaar blijkt de kaars uit zonder op te zijn drijven zielen uiteen elk op hun eigen golf is het gemis nog vers zonder door te dringen vecht verdriet nog met voorzichtige acceptatie maar reeds geuren bloemen klinkt de afscheidsmuziek lijkt het leven door te gaan…

De herinnering is als het ontwaken uit een dagdroom Fijn, verdrietig, mooi vaak alleen maar vaag De realiteit onze kooi de droom het verleden vrijheid soms relatief…

In korte nachten van lange twijfel waar de uren kleine cijfers tellen bij het verlangen naar de herinnering van de kleine dingen die het grote geheel van leven voorzien is daar weer een flard een zin die je sprak een blik van je ogen en dan het besef dit is er nog steeds ook al is het voorbij ik vang ze op papier de nacht…