Alle inzendingen van Geeraardt

Als droogbloemen hangen gedachten op betere tijden te wachten inspiratie voor zinnen en woorden lijkt iets voor verborgen oorden Als zoeken naar oases in een woestijn negeren helpt niet want leegheid doet pijn in afwachting van de geest in de pen dit rijmend breekijzer als broedhen…

Liet me meevoeren door het water en de wind stroomafwaarts met de rivier tot in de andere wereld waar geen grenzen zijn afstand niet bestaat tijd slechts een moment is die z’n adem even inhoudt daar zag ik jou weer jong en mooi als toen wind waaide ons samen de rivier werd ons bed de droom bracht het vuur waar de nacht ons verblijdde…

Op zijn betegelde vlakte ziet het Boeddhabeeldje aan de ene kant de poster met de bloemen en de boom aan de andere kant de walmende barbecue met kiloknallende plofkip het zet zijn blik op oneindig en droomt zichzelf het paradijs…

De wilg hangt en treurt terwijl om haar heen de lente volop geurt Weggevlucht in gedachten die tijdloos voortdwalen laat zij de wereld wachten Als zij de ogen opent -even- ziet zij wat zij al die tijd had kunnen meebeleven Schrikt zij van het licht de geurende geluiden klapt haar kruin weer dicht Want tot de conclusie dat zij…

Kunnen we niet doen alsof geluk voor het opscheppen ligt iedereen gelijke kansen heeft de underdog de winnaar wordt de wereld een paradijs is alle goden tegelijk bestaan IS toch niet islamitisch is de genocide niet bestond de waarheid toch overwint de volgende president geen gevaarlijke gek zal zijn het klimaat niet verandert vlees geen…

Soms in die tijd tussen ontwaken en weer opstaan niet te moeten niet te willen nog wat tijd dagdromen die komen alle kanten opgaan alles lijkt nog mogelijk ja, zelfs het niets…

terwijl gemiste zielen tranen doen ontspringen zoemt een mug koert een duif is de zomer waarin je kunt vergeten nog tranenver weg je drinkt de zon je eet de tijd maar het glas blijft halfleeg het bord slechts vol met kruimels…

Mijn hartendief, mijn suikerlief kan je niet meer innig beetpakken noch omhelzen om je warmte te voelen of met mijn tong naar je lippen zoeken want mijn handen doen pijn mijn lichaam trekt aan me mijn hoofd is bij de pijn in plaats van bij jou te zijn omdat ik denk dat je er altijd bent hoop ik dat je op me wacht als ik weer uit mezelf…

De zinnen schrappen steeds meer woorden waardoor het gedicht geen einde vindt dus maar weer terug naar het pril begin de inhoud zweeft naar alle kanten een titel is pas achteraf te geven of wellicht zelfs helemaal niet…

wachten op goudenregen verlangen naar blauweregen helaas, de lente brengt ons voorlopig alleen nog maar veel natte en koude regen maar ach…hoop doet leven we hebben het nog tegoed…

Heel langzaam verdwijnt een hoofd in de beslagen spiegel een tekening verschijnt een hart met een deur daarnaast een bordje -vrij entree- maar terwijl de nevel weer geleidelijk oplost blijft de deur gesloten ziet een bezweet hoofd weer alleen zichzelf…

In het dansende bomenbos loop ik gearmd met de ballerina die ter inspiratie wil kijken naar de ultieme slow motion Een oude grijze man omarmt een boom en fluistert wenkt me dichterbij Ga staan, wordt een boom en dans Ik spreid mijn wortels in de grond en plots voelt alles los Blij roep ik naar de grijze in een volgend leven wil ik…

Zij die niet meer ouder worden leven voort in tijdloze nachten het leven lijkt dan soms een dagdroom…

Soms komt het niet uit je hand omdat het eigenlijk al vast ligt in je achterhoofd Cirkel je rond die impasse zodat alleen een wonder uitkomst bieden kan Maar daar moet je eerst wel in geloven…

Terwijl de stille krachten het verleden laten smeulen houden wij elkaar gevangen in een negatieve spiraal van lusteloze klachten machteloze gevoelens onvervulbare wensen met ongetwijfeld twijfel als wederkerend hoogtepunt ooit waren we tijdloos deel van de tijdgeest nu eindeloos beperkt door onze eigen geest ons haperende lichaam…

Zo ploeg je voort in wind en regen door restanten van oude wervelstormen die zich willen laten horen en voelen zuigende modder waar doorheen je worstelt het vertraagt en houdt je steeds weer vast immer bang voor scherpe punten en de pijn die je met kwetsbare blote voeten riskeert zacht zand op een makkelijk pad onder een verwarmende zon…

Geraakt door de cello zweeg de contrabas: zo gevoelig als jij kan ik het nooit maken Weet je, sprak de cello ik besta bij de gratie van andere instrumenten want een lange solo gaat toch snel vervelen Dus laat me maar horen welke tonen ik nog mis dan maken we muziek…

Blik op oneindig soms is de wereld klein vier muren en een dak een raam met uitzicht op een blinde muur de buitendeur slechts van binnenuit te openen misschien nog te forceren een eigen cel gemaakt van angst vermengd met desillusie…

Het gebarsten eelt van hun te droge voeten leek op de diepe scheuren in de verdroogde grond de planten gingen dood bomen vielen al meer uit ze dansten in het stof voor een beetje regen dansend op hoop van zegen onder een blakerende zon dronken hun laatste druppels offerden hun vloeibare geest onder een genadeloze zon o El Niño waarom…

Van wie ik ooit hield in jeugdige dromen vol overmoed en energie Je woorden ademen vrijheid maar ook heden vol verleden nostalgie zonder toekomst Laat me maar dromen dromen zijn sterker dan elke dood…

Meestal denk je er niet aan besef je niet eens dat het eigenlijk wonderlijk is dat het gewoon slaat en je dus bestaat zelfs voor een ander dan voor jezelf kan het kloppen en soms pijn doen fantoompijn die leegheid klopt…

Huil maar voor hen die niet echt verjaren omdat ze er wel zijn maar niet bewust zelfs in hun dromen een schulp zoeken om weg te kruipen ver weg van iedereen in een andere wereld leven met verdriet het leven glipt ze door de vingers huil maar met hen…

Wichelend met woorden proberen kieren te dichten om de kou buiten te houden wat warmte te koesteren Kom lees wat dichterbij proef van de woorden en warm je aan de zinnen Verwonder elkaar telkens weer hier in je moedertaal met je eigen verhaal…

Terwijl ’s nachts de klok traag tikt als ogen te lang staren in gedachtenduister vliegen vlug de dagen heen als de bekende schaduwen tja we worden al meer ouder grijzer kaler kouder wijzer valer zou soms weer het einde van het jaar naderen of kom ik echt elke dag al die uren tekort ik weet het niet... nu laat mijn geheugen me…

Deze straat loopt niet door zoals het wel zou moeten waardoor je altijd toch weer terug moet in plaats van vooruit toch loop je er in tegen beter weten want het laatste huis daar moet je zijn ten lange leste…

Het water brandt sprak de filosoof neem dat maar niet letterlijk zei de psycholoog Hij liep er gewoon overheen prevelde de theoloog maar wij verdrinken toch echt sipte de misantroop ja, als het zo doorgaat wel oreerde de ecoloog eigen volk dan laatst schreeuwde de demagoog appartementen met uitzicht kwijlde de planoloog En ik, ik zat daar aan…

Hoe rimpelloos is eindeloos als tijd zich vult gedachteloos…

buiten zijn we onafscheidelijk soms huppelen we door de wereld dan maak ik je vrolijk en jij mij tenminste als de zon schijnt in maanverlichte nachten zijn we slechts een schim van onszelf terwijl jij op dagen zonder zon niet eens bestaat…

In de trage twijfel van de dag die de nacht nog niet heeft losgelaten zwijgen vanzelfsprekendheden nog zijn nieuwe waardes onbepaald Zelfs gisteren is dichterbij dan de realiteit van heden deze dag wil maar niet starten wachtend op een teken van leven Daar lijkt zacht een stem te klinken tussen het tikken van de regen tegen het beslagen…

Kind van de sterren toon me je gladde handen die nog moeten jongleren met leven, liefde en verdriet nog zonder littekens van de tijd Vrouw van de maan geef me je warme handen waarmee je nu zo volop leeft liefde grijpt waar nodig is loslaat wat je kunt Vrouw van de zon toon me je oude handen waarmee je hebt geleefd laat me de sporen…