Alle inzendingen van HANS UDING

Een zuchtje wind gaat langs me heen aangevoeld de streling van je huid een lichte blos, je stribbelt nu niet tegen de jeugd verdwijnt, een vrouw beweegt op paden zonnig licht kronkelig oneindig je adem gaat soms zwaar waarom? het stormt soms op je af gedecideerd, ervaring geeft de woorden maat de keus is nooit gesteld men komt daar uit…

Vlug, vlug daar zit een mug wat is die vlug nu is ie daar daar is ie nu ik sla hem dood nu plakt ie daar daar plakt ie nu Wat is er lichter dan wat? wat is er zachter dan wat? wat is er witter dan wat? ik wilde, dat ik wat had…

De hele dag maar èèn gedachte ik wil er niet meer aan denken maar dat beeld raak ik niet kwijt het is een herhaling in zichzelf een dubbeltelling altijd naast elkaar in volle harmonie van vlees en bloed mooi in hun pracht hard en toch zacht worden met liefde omkleed gestreeld. geaaid baby in verrukking zuigt, trekt en smult groei…

Zijn jeugd is dood zijn opgroeien is terreur zijn spelen is oorlog vrienden zijn levend dood altijd samen op straat tirannie der wraak bloedstollend zijn sirenes gekrijs der vrouwen het rennen en schreeuwen dagelijks gebeuren de gewenning is grotesk een deel van zijn leven de kraaien fladderen weg naderend onheil gesticht zie ik…

Dichter is dit nu dichterbij of dichter meer gesloten of is het de dichter die dichterbij brengt contacten legt door versmelting van woorden in cadans van de eenvoud dus de dichter is de middenman die gedachten dichterbij brengt die door aaneengesloten woorden het samengaan van denken in gedichten overzet dus ga ik dichterbij in zinnen…

Messteken tussen ribben van het leven waarin ervaringen lek geprikt worden om leeg te bloeden in bloembedden waar rode rozen worden geplukt om in huizen te prijken…

In het kopje van het duifje zit een heel mooi instrument zoeken is totaal niet nodig het beestje kent en vindt zijn weg kilometers lange tochten maar èèn doel het vliegt naar huis mochten ook wij mensen wensen zo gericht te zijn op GOD zwervend falend en toch komend zonder zoeken bij HEM thuis…

De mensen zijn als glazen er vallen barsten in scherven knarsen onder onze schoenen scherpe kanten maken snijwonden bloed is niet te stelpen met hechtingen worden sommigen gered doodbloeden is aan de orde van de dag glaswerk wordt niet meer gelijmd er wordt nieuw gekocht…

De darm verteert tot uitwerpsel de wereld kotst het uit in wolken stank en stromen drek wordt hier ons lot beslist de ademnood is zeer nabij grijp maar vast naar je strot vecht terug nu het nog kan doe mee met de oprechte mens die je de kans geeft op bestaan de ogen open vol begrip hij hier wij daar en allemaal de pioniers voor…

Ontvangen niet het gevolg van geven antwoorden, snijdend scherp inzichten, die tekort schieten gevoel, dat nooit doodbloeden mag kinderen een deel van jezelf combinaties van goed en niet goed willen onbegrip eindeloze jaren lang door bekroning zal moederliefde standhouden voldoening geven in vervolmaking…

Ieder kind,ook jij zal moeten weten, dat deze wereld,vol met mensen verleiding,goed en kwaad omvat leren om die weg te nemen waar het goed is en oprecht zal ook jou doen beseffen, dat waar je bent en wat je doet je nooit alleen bent altijd vragen, altijd praten op die wijze weer begrijpen dat is nu de JUISTE WEG…

Een hart is gèèn hart als er geen tweede hart bij is een hart is gèèn hart als het niet van harte is ieder hart is een hart als het de hartenklop voor de ander is mijn hart is jouw hart jouw hart is mijn hart wat is het heerlijk om verliefd te zijn hart van mijn hart…

Het later stadium van zijn ontstaan zal de symbolen doen begrijpen die overgoten door de godendrank het inzicht zo verscherpen doet dat dan balans hervonden wordt met als gevolg, het samengaan tot aan de dood de energie der zon de voortbewegingskracht der wind een piramidaal gegeven zijn de vork der strijd verdwijnen zal in eeuwig leven…

Er danst van bloem tot bloem geen stamper laat het onberoerd een volijverig bijenkind het doet zijn werk in weer en wind natuurgetrouw zijn levensloop bepaald ten dienste van de koningin wipt bloemen in en uit de honing is een onderdeel bevruchten dat is toch de plicht en in het late zonnelicht bloeit volgend jaar een jonge plant…

We lopen hand in hand het bos is dicht en donker door de bomen zien we de zon het weiland sappig groen de koeien dampen in de warmte een paard hinnikt en rent onze hond blaft en springt een patrijs vliegt op de geur van het dennenbos gaat met ons mee we gaan zitten en genieten samen van de stilte een paddenstoel kleurt zijn omgeving…

Ik ben me terdege bewust van je aanwezigheid ik ruik je parfum toch ben je niet tastbaar waardoor ben je zo onbereikbaar? zo afstandelijk speel ik met mijn gedachten of haal ik herinneringen op nooit zal het weer zo zijn ik treur nu al weer jaren…

Hij zag er vermoeid uit ik wilde hem verlaten zijn magere hand ging omhoog ik wachtte hij zei niets lag achterover met zijn ogen gesloten een tochtvlaag ging door de kamer de kaarsen sputterden schaduwen bewogen er kwam duisternis over zijn gezicht het licht brandde weer gestaag ik zag zijn ogen, die me nog helder uit hun diepe kassen…

Waar lettertypen regels vormen het blank papier ze inhaleert is neergelegd haar onvermogen is trouw geschonken aan dit blad haar onbegrepen geest verwacht geen wonder de woorden dansen heen en weer immens schril het afscheid straks gelezen verklaring zijn van grote nood…

Een glazen bol gevuld met meeuwen rolt over de golven naar de horizon waar oranjerood zonnelicht vurig weerkaatst krachtige vleugels zoeken gespreid een uitweg om de wind te benutten die hun wil beheerst vlieg, o vlieg engelen der zeeen ontdoe u van het glazen vlies bijt door de navelstreng verspreidt vermenigvuldig neem bezit…

Begonnen is de reeks die het leven tekent hiaten zijn het kenmerk haperingen en overslaan toch keert het ritme terug onverwacht maar passend in de tijd onaangekondigd en onbegrepen in een alles of niets even is het er, direct weer weg ophalen en dicteren in zinnen spiegelend in inzichten naar een op- en afzien telt alles wel mee op…

Is mijn kennis de hemel? zijn mijn gedachten de rivieren? is mijn geest het heelal? is mijn lichaam de aarde? mijn kennis is de hemel niet begrenst mijn kunnen beperkt mijn weten de hemel eindeloos mijn gedachten vlieden voort stromen verder groot verval gèèn vergelijk rivieren zijn gèèn gedachten rijk mijn geest het heelal zo groot…

Het geluk was er het werd niet aangevochten het was er het zou er ook gebleven zijn als ......... het andere was er het leek anders het geluk was er niet meer…

Heel even is er tinteling een buiteling de laatste kracht slaakt zuchten apparatuur aangesloten een zigzaglijn knaagt zich voort er is nog leven buiten zijn lichaam zonder hoop…

Flakkerend het kaarslicht haar oogjes tranenvol druppend op haar roze dij ze veegt ze nietsziend weg schokkend nietig is haar borst zo frèle, lief en mooi verdrietig streel ik haar vragend kijkt ze me aan maak je morgen mijn pop?…

Zoals ze was zo is ze toen geworden te stuiten was ze niet ze kon zich niet bepalen haar geest miste de kracht het ging heel sluipend door er was geen redden aan zo onbegrepen als ze werd zo intens hulpeloos mijn liefde was zo grenzenloos maar kwam niet door ze was reeds weg een lange lijdensweg die was te gaan zoals ze was zo is…

Opgestaan de ochtend beleefd indrukken opgedaan de spiegel bekeken kleding uitgezocht de dag tegemoet het leven weer aanvaard in al zijn facetten denken aan noodzakelijkheden terzijde schuiven van narigheden die iedere dag weer tot mij komen mijn gedachten herhalen zich in een zekere rangorde daar ontkom ik niet aan het zijn vleugjes…

Echt iets om voor uit te komen iets verkondigen het zeggen het volhouden doordrammen het uitleggen het herhalen volhouden doordrammen het uitschreeuwen het uitkrijsen echt iets om voor uit te komen…

Het traliehek de ijzeren deur de doffe klank de muffe lucht het gedempte licht de stofjesdans het turen naar het denken aan schuldgevoel en spijt de hersenschim de jaren door dag in dag uit èèn daad èèn stap verkeerd niet hij alleen ook het kleine wicht begraven in het kille zand voor eeuwig dood een moordenaar in nood…

Eigenlijk had ik altijd rechtstreeks contact en nu wil ik toch gaan bidden ik vraag van uw tijd om naar mij te luisteren nu hoor ik u zeggen je bent weer die twijfelaar we zijn onveranderd in samenspraak de levensstroom ligt bij mij jouw angsten zijn nu rust geworden want in mijn handen is licht dat jouw aderen zal doorgloeien jij mag…

Op een mooi zwart paard gezeten begeleid door glanzend witte duiven rijd ik in nevelen gehuld door het drassige gebied de varens knappen modderspetters spatten hoog met souplesse ontweken door de snelle duifjes op een open plek blijven we staan en plotseling zie ik door de slierten mist kantelen en een ophaalbrug opaalblauwe stenen…