Alle inzendingen van Hanny van Alphen

daar ik nog maar een guppy was die veilig door het water zwom van een verwarmde vissenkom wist ik nog niets van ’t mensenras dat zich beter, hoger waande een hersenstam, volstrekt uniek -zo wreed en moordend hun tactiek- regerend over het bestaande toen ik allang geen gup meer was en voor de lieve vrede vocht er alles wist van brandend…

getverderrie, uitgenodigd ja wat moet je dan blauw gorgelen in de kou bij de asbakken die altijd buiten staan of in een dekmantel kruipen ik weet het al ik ken het al ik proef het al gezellig samen zuipen een sfeer waarin het gelag van valse mondhoeken zal druipen, gezelschapsspelletjes en ruggespraak koekhappen en klepzeiken…

nergens vind ik luwte zelfs niet onder een boom of in holle gebouwen overal die ongure schaduw van vunzige vlerken die aan me kleven, in me klauwen het dondert niet meer vreet me, ontleed me tot mijn haveloze torso de bodem raakt laat er gras over groeien en krijs, krijs dan om wat de aarde heeft buitgemaakt…

tussen wit en zwart buigt in krampachtig gevecht de laatste strohalm…

het licht van een lantaren schijnt genadeloos naar binnen er bungelt een netje aan met welgeteld twee spinnen en een mot de maan is omringd met nevellussen er is zwart en er is wit daar laveer je altijd tussen de gemene deler noem ik god zegt de verdoemde en zakt terug in zijn streepjeskussen…

ik zal je wiegen tot de slaap mag komen er zachtjes zingen over de vogels en de lindebomen aan ‘t kleine raam met jouw naam erboven dat ik voorzichtig heb opengeschoven om je te wiegen in het nad’rend licht dat straks zal schijnen op je slapend gezicht…

het water van de vaart is zwart en hard kinderen spelen, doen een wedstrijd steentje keilen een meisje achteraf zal vrij zijn vandaag tussen het roerloos riet, sterft de treiterbeat het water van de vaart is plat en hard…

ze pakte mijn hand en trok me mee haar wereld in van kakelbonte bomen op wit gespoten gras haar ogen flonkerden toen ze het verlichte huisje zag ze wist van Jozef en Maria en het kind dat in zijn kribbe lag maar niet dat ze mijn moeder was…

dat zoiets simpels -de geur van een bus de leren stoelen, grijs-groen chromen stangen, waaraan een lus, het stopknopje de hoedjes voorin die kletsten met de chauffeur het tsjjjj-geluid van de dubbele deur- je zo lang bij kan blijven…

Ze hield van bier en bluesmuziek gezicht op polderdijk en molens het oeuvre van de dichter Nolens en werkte in een koekfabriek. Ze diende niemand van repliek al dreven ze de spot met haar dan nog, geen woord in ‘t openbaar bevreesd voor dat vilein publiek zocht zij beschutting in de kerk want daar, bij haar geliefd triptiek van moeder,…

De jonge grijze muis, een spring in ’t veld zich van gevaren niet bewust, ging spelen in ’t hoog gewas, vergat wat was verteld van 't kwaad der stille jacht of pikhouwelen ze dolde, woelde, wilde alles delen met vriendjes even grijs en piep als zij maar ’t zoet van muisjes ging al snel voorbij omdat gewiekste rovers 't leven stalen en groter…

ze kan niet aarden op Drentse hei ze mist het strand, een duinenrij de waterige westenwind het lapjesland de tulpen en mei zij is de zee dit heimweekind…

de aarde doorweekt, de luchten grijs zo luidt het verhaal van donkere dagen het seizoen van regen en wilde vlagen van brakke dijken en meeuwgekrijs naaktheid alom, het landschap schraal de geploegde akkers dromen al en bomen kleumen in naakt verval met natte voeten en kruinen kaal toch hoor je buiten de straffe wind nog vrij van depressie…

op een muisdag de kater verjagen luilekker op de bank luisteren naar een mengelmoes van kinderstemmen en Jimmy’s blues…

met tijd gebroken, wellicht ontspoord op de trein gestapt een oude liefde opgedoken in de kroeg gezeten met halve vrienden een vleugje ander leven gezien van Sander, overdag herenkapper ‘s nachts onbetwist de Queen divine Jasmien en dat allemaal dankzij een vlieg die na een dag het licht niet meer zag ze viel dood op tafel en ik zweer het…

hij staat hier klein en eindeloos te wachten zo deerlijk kwetsbaar blauw – maar hij verbleekt vaalwitte vogels stalen ooit zijn krachten de wind vertelt: hier huist een hart dat breekt zo deerlijk kwetsbaar blauw – maar hij verbleekt en ik zak altoos dieper in de dagen de wind vertelt: hier huist een hart dat breekt hij legt zich neer – ik…

Kruimels rond haar mond ogen vertederend er groeit iets groots en chaotisch boven haar terwijl in haar de gekte zich stapelt steunt zij haar hoofd bang dat het breken zal.…

vlieg dier van hier naar veiliger oorden laat je niet vermoorden scheer hoger door de blauwe lucht zorg dat je jachthonden ontvlucht zij die schieten bloed vergieten blijven op jou jagen en zichzelf behagen met jenever en jouw lever…

zomaar zitten op een bankje geen gejoel en geen gejaag mijn handen in de zakken en m’n oren in de kraag dat is alles…

kleuren bij haar van nummer negen zo leuk bij het behang het getik van hoge hakken en geile gilletjes passen perfect bij zo’n madam nee, zij is niet blond maar wel strak in de verf gezet, daar houdt hij van tegenwoordig dan, hij drinkt nu rode wijn, draagt een pullover en zij pinkt pluisjes uit kasjmierwol de uitslover, weg met…

Er roffelt regen op het water een reiger in de golving van het riet heft zijn kop alsof hij iets voorziet wisten wij dat liefde weg zou drijven toen een zomerstorm in onze lijven zeilde en langzaam zwol tot windkracht tien er roffelt regen op het water en ik zie die reiger in de kromming van het riet waar ik de diepte van woorden peilde…

Ik loop zeven keer rond de molen. Mijn enkels gebonden. Die steen is een verzoeking. Ik hang mijn zonden aan de wieken en wil eerzaam sterven, verlost van het spleen. De molenaar schudt zijn kop -Wat moet ik met een martelaar, wat is dit voor land waar iedereen mag malen, bestaat er nog zoiets als boerenverstand? - en steekt een…

er was eens... zo horen sprookjes te beginnen vreemd hoe zinnen zoet ingeslikt losgekoppeld gaan stollen in de maag bij ’t laatste treffen jij diezelfde blauwe blik beneveld bij de gedachte dat wij ik denk het zou ’t einde moeten zijn er was eens...…

hé, grote grijze ik voel me leeg vandaag het groenvoer met slakken ligt nog steeds onder de haag en jij, jij krijgt om de haverklap de volle laag gescheiden, ’t doet me wat ik krijg kramp in m’n maag ach groentje, wees blij jij krijgt het bruidsboeket ik de razernij van een stamper die mijn schedel plet…

zodra ik een stukje groei steekt hij zijn takken uit niet om mij te helpen, nee hij ziet me liever aan zijn voet soms hoor ik hem wat kraken wanneer de wind ons schudt ik buig dan diep, bemoei me niet met zijn gemoed hij kan me raken, zijn kruin hangt naar onweer en zwiept en zweept en met heel m’n bast hou ik me aan de liguster vast…

zes dagen om te scheppen na de Apocalyps de ervaring van lang geleden borrelt op in zijn brein wanneer hij na zes dagen en triljoenen vragen zijn werk bekijkt is alles zoals het moet zijn weer heeft hij het hemelruim vormgegeven en deze keer, weet de Heer mijn handen zijn schoon gebleven…

het is al laat, ik moet gaan bel je morgen, oké? ik moet toch naar de stad zal ik gelijk vogelvoer meenemen ga lekker naar bed en vergeet je medicijnen niet twee blauwe en twee witte dag pa, we kaarten morgen na ’t avondeten, ik moet nu echt nee, er wordt niet gestoken rustig maar, geef me je arm dan breng ik je naar huis…

tasten is voelen maar ik voel niets anders dan mijzelf ben ik een vreemde onder de huid die te lang in het water heeft gelegen een vrouw die nooit weten zal waarom liefde uit de wortel is geperst gedood eer ze leven zou…

ik trek het niet meer die wijde wereld in godsnaam laat haar krimpen tot wat zij was een platte schijf, net groot genoeg voor hier en daar een stam bossen bomen en struikgewas rotsen en rivieren een grot om in te wonen een krijtend kind en een god die verwondert…

ziehier het leven van Drimbel en kater geschift en geperst twee druppels in ‘t water de bruggen, de wegen, kroegen en stegen overal rotzooi en altijd weer die regen verdomd het is waar, zuiver en klaar mijn kater en ik zijn beiden halfgaar van ’t vreten uit blik, ’t schooien op straat het licht was mooi maar kwam te laat ziedaar het…