Alle inzendingen van Hanny van Alphen

bestaat het te keren wat weder komt de seizoenen, de legio braakliggende uren die niet te bezaaien zijn. dode grond bevat geen kiemen en zal opnieuw verwaaien, het stof zal steken in ogen van drooggelegde haaien blauw van de nachten drijven dagen als makke schapen voorbij, de avonden vallen aan, hun bek vol van een stuiterende maan wekken…

beweging tussen natte muren Franse lelies, manshoog wuiven achter sterren er sijpelt water van de schoor die de ingezakte schedel moet schragen drip drip drup drip drip drup het ritme van leven na de dood gaat onverstoorbaar door de kamers er wordt niets geplooid of glad gestreken ontbering geeft voedsel aan alles wat niet is bezweken…

Met buurman heerlijk een sigaartje roken al wandelend en kletsend tot de kroeg. Is dat voorbij of ben ik nu te vroeg en komt een virus enkel onrust stoken? Hoezeer het buitenleven mij ook lokt, ik heb mezelf voorlopig opgehokt.…

Sla, jonge sla Kopland zou janken mocht hij -naast mij- kijken naar de lege bedjes in de moestuin van mijn pa sla, jonge sla uit de volkstuin van mijn pa werd een kropje kleiner gemaakt door de uitspraak van het Hof alleen Zaad met een Europees certificaat of een torenhoge boete wanneer u zelf aan ’t kweken slaat lust u nog peultjes…

ik pas niet in het kader van ‘t futuristisch schilderij ik ben te groot voor dat hok met kaalgevreten muizen maar tieren kan ik nog in een slinkse cirkelgang van de digitale luizen…

De Sint, die mocht vandaag toch niet ontbreken, dus werd er naarstig heen en weer gebeld. Uiteindelijk met staf en al besteld, kwam hij net aan maar liet ons prompt verbleken. Geen mens herkende die bekende baas want vóór ons stond een zwarte Sinterklaas.…

Ze ziet zichzelf weer in de schouwburg op vaders arm, de drukte, het geroezemoes weer thuis strijkt moeder stil wat kleren één koffertje maar, alleen voor haar? nee, wij komen later schat, ga nu maar er kwam niemand, ze was alleen en wist niet beter dan dat het ooit voorbij zou gaan. Hij ziet zichzelf weer in de lange rij een jochie…

Behangen, dat doe ik al twintig jaar Ik knip en plak en maak met veel plezier Uw muren mooi met elke rol papier Geen klus is mij te gek ofwel te zwaar Maar als ik thuisgekomen ben in Vlijmen Dan zakt mijn goede luim ver onder nul Ik ben alleen en voel me steeds een lul Er is geen vrouw die zich door mij laat lijmen…

kleuren bij haar van nummer negen zo leuk bij het behang het getik van hoge hakken en geile gilletjes passen perfect bij zo’n madam nee, zij is niet blond maar wel strak in de verf gezet, daar houdt hij van tegenwoordig dan, hij drinkt nu rode wijn, draagt een pullover en zij pinkt pluisjes uit kasjmierwol de uitslover, weg met…

Ja hoor, de schop kapot. Wat had ik nu dan weer geraakt? Het was een Griekse speer, twee steken onder mijn spirea Een item - volgens een expert- van de godin Diana Als honden werd er op ’t fameuze wapen jacht gemaakt maar ik had gladweg niets met oudheidkunde of musea dus ruilde – speer voor vrouw – met Bosjesmannen uit Botswana.…

geen zinnig mens kan vertellen hoezeer gedachten mij kwellen de losse eindjes, de wirwar van woorden die ik niet weet te regelen de wanorde in het doolhof van taal mijn zin is gebroken, onaf het verhaal hoe dieper ik duik hoe meer de angst me bekruipt dat geen zinnig mens kan vertellen waarom die gedachten mij kwellen…

Op de reünie zag ik mijn jaren zestig vrienden weer. De gitarist en saxofonist, beiden zonder haar en haar. Het leven was wat sporen kwijtgeraakt. Het meisje van de zanger vond een vroege dood en hij, hij was blijven hangen in de blues en zoop. Er werd gespeeld, gelachen en gejankt. De incrowd van toen, gekrompen in de was en stokoud, kreeg…

Er roffelt regen op het water een reiger in de golving van het riet heft zijn kop alsof hij iets voorziet wisten wij dat liefde weg zou drijven toen een zomerstorm in onze lijven zeilde en langzaam zwol tot windkracht tien er roffelt regen op het water en ik zie die reiger in de kromming van het riet waar ik de diepte van woorden peilde…

Het plaatsen van een vers gedicht Al is het nog zo vakbekwaam Het metrum kloppend en ook licht Men leest het subjectief op naam Geef tóch kritiek, liefst expliciet Het loont de moeite anders niet…

Je weet, ik ben niet het volgzaam kind dat regenbogen tekent of poppetjes die marcheren onder bewind. Anders dan jij hecht ik geen waarde aan verzonnen vlinders waarmee de ratio wordt weggeveegd. Ik wil niet vastgeprikt in een glazen huis. Geef mij maar aarde, dan maak ik vingers vuil zoals het weerbarstig joch dat maar wat aanmoddert en het…

hij staat hier klein en eindeloos te wachten zo deerlijk kwetsbaar blauw – maar hij verbleekt vaalwitte vogels stalen ooit zijn krachten de wind vertelt: hier huist een hart dat breekt zo deerlijk kwetsbaar blauw – maar hij verbleekt en ik zak altoos dieper in de dagen de wind vertelt: hier huist een hart dat breekt hij legt zich neer – ik…

hoe helder is hier toch de hemel hoe talrijk zijn de vette meeuwen al schuimend tussen ’t volks gewemel terwijl er noeste werkers breeuwen hoe zuiver schijnt de kustlijn er rondom het hoedend hart geslagen waar westenwinden her en der de duinen met hun kracht belagen hoe lief is mij haar zilte land het fleurig voorjaarsmozaïek de jutter…

Er is een arme drommel doodgegaan Zijn drumsticks en zijn drank jat ik Zo dacht eenzelfde stakker Want hij wordt nooit meer wakker Hij krijgt een graf, de mazzelpik Waarbij een rapper rept van zijn bestaan…

Mantelzorg, burendag Bingo en fitnessen Zwemmen met buurvrouw Van vijf tot half zes Meedoen bezorgde me Participatiestress Thuiszittend greep ik Abrupt naar de fles…

zomaar zitten op een bankje geen gejoel en geen gejaag mijn handen in de zakken en m’n oren in de kraag dat is alles…

op een muisdag de kater verjagen luilekker op de bank luisteren naar een mengelmoes van kinderstemmen en Jimmy’s blues…

ze kan niet aarden op Drentse hei ze mist het strand, een duinenrij de waterige westenwind het lapjesland de tulpen en mei zij is de zee dit heimweekind…

Van blijdschap roept de boer, hosanna! wanneer het regent dat het giet. Een buitenkans om deze tied, die stortvloed van het hemels manna. Zijn koeien douchen in de wei. De bui begiet het slappe groen van sla, spirea en pioen. Alleen zijn gasten zijn niet blij. Gemopper klinkt er op zijn land vanuit het boerententenkamp. Dat natte…

de man op de bank ziet de man van de bank hij staat daar achter het raam naar buiten te turen, en ziet de man op de bank beiden drinken wat, beiden staren wat de man in de schoudervulling rookt een spriet de man in de zwammenjas rookt wiet het licht gaat uit, de aktetassenman verdwijnt de man op de bank zwaait naar de man in de zwarte sedan…

het politiek orgaan heeft dus besloten de donorwet is eindelijk een feit dat maakt ons speelbal van de overheid een lichaam harteloze idioten ze hebben al voldoende op hun lever dus nee, geen rijksgeklier, ik word geen gever…

wanneer ik weer eens over akkers stap door brede voren ga, zo diep bevroren de kraaien zie daar op de torenkap hun jassen zwart, ze lijken hier te horen en winter weer zijn glazen offers schenkt aan sloot en vaart waar reigers onverdroten ondanks ’t stille wit van dood die wenkt nog zweven tussen hoop en niet geschoten besef ik, deze streek…

Ze roept me, haar ogen vechten tegen de lang verwachte slaap. Ik ben er, je hoeft niet op te staan. Kom, dan schud ik de kussens even op en breng je straks koffie en brood. Oké, ook de verwarming wat hoger. Tot zo. Ze roept me weer, zegt dat ze even niet weet wat ze vergeet en staart naar het oude behang alsof in het diepe blauw…

ik maak mijn voeten los al voel ik de weerstand in mijn tenen en begroet aarzelend de vrouw die weet dat ze vergeten zal langzaam loopt ze naar de zee haar bange hand in die van mij geef me een zoen, zegt zij en veegt een schuimvlok weg…

Doorleefde bomen wisten niet van wijken Die glashard hun geboortegrond bestrijken Het grauwe vergezicht groeit zienderogen Een groen verleden is voorgoed vervlogen En platgewalst tot aan het laatste blad Gaapt dat hiaat in mijn geliefde stad.…

Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en zeker niet met jou; de drama Queen die drinkt en dan tekeer gaat als een beest. Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en by the way, ons huw’lijk is geweest, dat theatrale, ik hou het voor gezien. Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en zeker niet met jou; de drama Queen.…