Alle inzendingen van Hans Andreus

Er zaten eens drie vliegen Om het hardst te liegen, Buiten op een balkon, Luierend in de zomerzon. De eerste zei: ‘Met deze poot Sloeg ik vijf olifanten dood.’ De tweede zei: ‘Ik vlieg zo vlug, In ’n uurtje naar Afrika en terug.’ De derde zei: ‘Ik vlieg zo hoog, Nog hoger dan de regenboog.’ Toen werd ’t wat kil en ’t waaide…

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht. Ik lig languit lig in mijn huid te zingen lig zacht te zingen antwoord op het licht lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen te zingen van het licht dat om…

Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf, nu het met mijn leven bijna is gedaan, de scheppingsdrift me ook wat is vergaan met letterlijk de kanker in mijn lijf, en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan, ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel, maar ik praat liever tegen iemand aan dan in de ruimte en zo is dit wel…

Gelukkig dat Het licht bestaat en dat het met me doet en praat en dat ik weet dat ik er vandaan kom, van het licht of hoe dat heet. ------------------------------ uit: 'Holte van licht', 1975.…

De herfst wordt nu kil. De meeste bomen houden hun groen vol, maar de berken, van vorm en tint toch al ijl, slinken tot geesten. Hun schemerende skeletten zijn behangen met dunne gouden munten waar de zon doorheen schijnt, versleten dukaten die zullen vallen op vochtige Hollandse zandgrond. ------------------------- uit: 'Groen land…

Ik ben nog nooit zo geweest: na een en dertig jaar zo klein als een schelp en zo moe als een oud huis, waarin spoken tekeer gaan, onvermoeibaar, Géén schelp, geen huis. Wel het vluchtend omhulsel van het sidderende dier, levensgroot verschrikt, dat mijn naam draagt. Maar de naam liefde? Zo dikwijls die naam en zo zelden die stilte. Ik heb…

Er was eens een meisje, dat zong een liedje, een heel mooi liedje, een heel mooi wijsje, een liedje met bloemetjes d'r in, een liedje met zon in de lucht, een liedje als een blauwe zee en als een zeemeeuw in z'n vlucht. En ieder die het hoorde, die wist niet wat hij hoorde en zei: ‘Zeg, hoor me dat eens aan, ik voel me werkelijk aangedaan…

Ik hou van je, jij uit het noorden, met je glimlach van geheimschrift en je kijken zuiverder dan zelfs het zuiverste licht hier. -------------------------------------- uit: 'Om de mond van het licht', 1973.…

Ik wilde dat je dichter bij me was. Het jaar is oud en heeft niets meer te zeggen. Het weer is somber. Alle dagen staat er een haveloze regen voor de ramen lam zwaaiend als een dronkelap. Ik loop door 't huis, de kamers waarin jij niet bent en die dus leeg zijn. Of ik zit maar ergens en kijk naar buiten tot het donker is. De televisie 's avonds…

Bloemen leven licht-zinnig in hun bladen. Dieren lopen vanzelfsprekend; ze zwijgen van wat ze zouden kunnen zijn; hun daden gebeuren altijd nu; dieren zijn eigen. Mensen doen alsof. Bestaan in ijskouden, denken, denken, denken dat ze bestaan. Geen mens kènt een mens. Men wil zich vasthouden. Angst laat niet los. Men kijkt zijn spiegel aan.…

Angst die ons vernedert. En het gevecht geen lange heldenzang. Een dierenangst, sidderend en duizelend, een redeloos bijten in leven, hopeloos op de grens van het bestaande. Wij, voer voor de ruimte, ketting- reactie, kralensnoer van de zon, wij verbeelden ons niets meer, zien met onze ogen niets meer, horen onverstaanbaar geluid,…