Alle inzendingen van Hans Andreus

Geen spoor meer van zomer, al haast weer winter De mistbanken van de herfst hangen laag over de grond, verschuiven traag. Het licht wordt steeds kouder en minder. En ik denk: ik ben bijna niet buiten geweest toen het gras nog hoog stond en bol van groen de bomen waren. Teveel te doen en schrijven voor brood verduistert de geest. En zelfs…

Gelukkig dat Het licht bestaat en dat het met me doet en praat en dat ik weet dat ik er vandaan kom, van het licht of hoe dat heet. ------------------------------ uit: 'Holte van licht', 1975.…

Misschien heb ik nog 't meest geprobeerd woorden doorzichtiger te maken, waarbij dan juist extra opvallen de donkere plekken, verdichtingen van wat iemand denkt, meent, voelt, desondanks met de bedoeling meer het licht zichtbaar te maken dan wie dit schrijft en zichzelf ten slotte ook niet veel anders dan stof gegeven is. ------…

De zijdelingse benadering is dikwijls de beste: uit de ooghoeken zie je wel niets scherp omlijnd, maar het licht speelt mee naarmate het minder botst op de blik en zelfs de dood- verklaarde dingen verraden dan even hun stralende afkomst. ------------------------------- uit: 'Holte van licht', 1975.…

De woorden der gemakkelijkheid, woorden van rose sluimer, kamer behangen met pastelkleurige dromen, dat is de poëzie die u lust. Volièrevogeltjes wapperen er in rond en de meisjes hebben er een zeer zoete hals en de dichter staat nimmer voor u dan gekleed in het bleekblauwe avond­costuum van de maan. Maar de poëzie die wil zeggen dat ons…

Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel…

Drank – en later een vreemd lichaam: mijn handen blijven tedere snelle werktuigen; mijn mond denkt aan iets anders. Mijn mond, mijn hele lichaam denkt: het goede lichaam, het vertrouwde is hier niet. Het woont weer in een te zachtgroen land: gras dat lispelt, gelogen bloemen. En hier dit vreemd maar natuurlijk toch eenzaam lichaam…

Wanneer ik de armen van sterren had zwaaide ik die door de grote leegte. Wanneer ik benen van sterren had, stapte ik door de grote leegte. Laatst, in onze liefde, schreeuwde je als een zeehond, maar dan mooi. Dat was het begin van de leegte, torn in de tijd. Wanneer ik ogen van sterren had, zwierven die door de grote leegte. Wanneer ik…

Reusachtig op niets geschraagd brandt en blinkt de hemel boven de groene aarde. In de tuinen werken traag mannen. Door de kantoren in de stad gaan hun doordeweekse schimmen wanstaltig nog om. Maar hier schenken hun vrouwen bier en kleppen hun kinderen helder verwarde vespers. Het gras geschoren; traag en op niets geschraagd tuimelt…

Bij de Hoge Enk een zwart schaap alleen in een weide, grazend en kauwend als één die weet dat alles voor hem is zolang de witte er niet zijn. ---------------------------------------- uit: 'Natuurgedichten en andere', 1970,…

De regen van noem mij desnoods geen regen wordt door geen oor wordt door de huid gehoord. Booglamplicht geeft waarom daarom zijn zegen; de hemel zwijgt en zwijgt van enzovoort. En niemand komt niemand dan niemand tegen. En iemand zegt ik ben een iemandswoord. En iemand zegt ik ben maar ben verzwegen. De hemel zwijgt en zwijgt want enzovoort…