Alle inzendingen van Harry C.A Daudt

Als een oude stad heb jij je ommuurd met bakstenen dubbeldik en nauwelijks poorten Je hebt geen ijlbodes te paard gestuurd Je hebt jezelf verschanst met wapentuig in allerlei soorten Het zwijgen heeft me het meest ontwapend Van inname.... heb ik tenslotte maar afgezien.....…

Moeder... ze zong het met onvaste stem Zong ze 't om hem over hem? Ik weet 't niet mijn vader.... al langer dood en begraven Moeder.... in de aarde boven hem Met onvaste stem: 'daar bij die molen die mooie molen daar woont de jongen waar ik zoveel van hou'.…

Gingen we niet naar zee? om uit te waaien Naar voorbijgaande schepen te zwaaien? Zand.... door onze handen te laten glijden? Enkel met onze vier handen een zandkasteel bij eb te bouwen? In 't rotsvast vertrouwen dat vloed hem weg zou vagen?…

Nog liggen ze er voor anker wachten.... op zomers plezier nog niet klaarwakker nog niet ...getuigd voor de vaart het is tenslotte nog maar eind maart De zeilen in het vooronder het roer roerloos Ik zie de rimpelingen van ongeduld in 't klare water.…

Het water kan wild en onberekenbaar zijn Het kent geen waterlijn geen eerbied voor de broze kust Het water van zee is als een wolf met 'n grote lust niet tot het breken van golven maar tot vraatzuchtig vreten.…

En dan...... openen zich de bloemen van de magnolia Ze zijn door zon van hun bolster ........ontdaan Het zegel van lente als door een hand -onzichtbaar-verbroken Witte sterren tegen 'n schuchter blauwe lucht ....zonder maan.…

Ik zag en hoorde een vroege hommel binnenshuis verdwaald Verdwaald..... in een vaas met bloemen Zijn dwaaltocht begonnen aan een open deur In haar vaart en capriolen door mij niet te stuiten Hier onwennig de weg -in kleuren- echt niet weten Waren het de kleuren? de geuren? van bloemen juist van de markt meegenomen? als…

Eindelijk kunnen we lente buiten laten staan Binnen waren we in de maanden januari en februari pottenkijkers en mandenkijkers waarin eerst aarde met zand en turf de bruin gebolsterde bolletjes zonder enig durf Ze lieten zich pas gaan als ik met de gieter bij de vensterbank kwam Nu blijf ik uren buiten staan en voed m'n ogen…

Alle eer aan koffie deze morgen Een kop of kom is me gelijk ook 'n beker mag Soms ken ik van 't drinken niet de maat Ik doe graag verslag van de geneugten van koffie De geur van koffie houdt zich niet echt lang verborgen En dan de smaak... alsof een aartsengel over je tongetje gaat.…

Begroeten doe ik lente het beetje meer zon Het briesje dat takken met jong groen in beweging brengt De stoel die ik van binnen naar buiten draag om het zachte pastel van bollen beter waar te nemen Het is voor mij .....geen vraag naar het zingen van die ene merel.…

Als een spiegel ligt de plas in het landschap wat ik nu snap het is een oog tussen het geboomte Het kijkt mij aan ik zie m'n gezicht als in een dicht.…

Wie wil er niet licht? daglicht door gordijnen, door vitrage door spleten, kieren Wie wil er niet het daglicht vieren? Wie wil er niet licht in een gedicht?…

Dat vloed ertoe doet juist: springvloed die zee springen doet Het land dat zich niet kan verweren verzwolgen, open gescheurd door wind als handlanger kennen niet het mijn en dijn Het is menigmaal zo pijnlijk gebeurd: 'Watersnoodramp' in ons collectief geheugen Vloed springt beukt op vensters, deuren en muren tergt familie…

'Ga je gang'..... zei hier de natuur als een uitnodiging En ik zag de gang tussen rijen bomen alsof ik thuis was Het kraakt wel onder je schoenen bruin blad, herinnering aan herfst-2016 Het is een goed ding die vanzelfsprekende uitnodiging je slaat een zijpad in weer eens wat anders als je van het pad afraakt.…

Ik hoorde hen zingen galmen is 'n beter woord Buiten werd de zondagsrust verstoord door motors die stuntten op 1 wiel Op de dodenakker achter de kerk was een levende ziel 'n boeketje bloemen in de hand Dit is het land terug gegeven-met dijken- door God aan jonge mensen.…

Een dijk van een vrouw ben jij Geen zee gaat je te hoog Jij bent eb en vloed het 'Luctor en emergo'.…

Een nat uur brengen we door in de omringende natuur We wandelen langs boom en struik in winterkledij Een in de rij kleurt al naar lente: de hazelaar We wijken niet teveel van pad of weg Het regenwater aan de lippen Mij dwingt 't niet langer zuur .....te kijken.…

En als uit een wak aan de hemel komt het zonlicht Blijft hangen in dit dicht want blij levensblij.…

De zee willen we weren het tij keren want wij hebben weet van water dat springt en kolkt brult boven de wind uit herkennen het geluid van pijn, van hulpgeroep van een onstuimige zee en nee, niet meer Zee komt tot inkeer weet zich eb en vloed wat er toe doet in de Lage Landen waar duin & dijk ..........waken als ouders…

Even is er 'n vleug van Middeleeuwen Zie je de monniken op rij die monotoon hun liederen zingen Hun -spreekwoordelijk- zwijgen in alle talen Hun handschrift -lichtschuw-opgeborgen in aloude analen Niet gehecht zijn aan aardse dingen hun sobere pij... Aan elke mode, gril doen wij mee schoeisel en kledij noch blootvoets…

Ik loop van boven naar beneden Van beneden naar boven een trede tegelijk Dit is de spil van m'n koninkrijk Ik kijk naar boven dan weer naar beneden Ik ben tevreden over mijn kleine koninkrijk.…

De lente versiert lente versiert me met goudgele hangers te groot in getal Ik mag uit mag naar buiten voel me mal.... Het voorjaar in m'n kop haal me van stal: Het is waarlijk lente.......…

We zijn een paar een paar paarden in een nog winterse wei We zijn blij met het schuwe schijnsel van voorjaarszon die de lucht van een februarizondag openbreekt We laten ons dan royaal begieten achter jong struikgewas We kijken niet op 'n plasje op een plas Want.... het is nog winter met 'n vleugje voorjaar.…

Nieuwsgierig zijn we naar tweebenige wezens we hebben er immers twee meer Deze keer komt ie op twee wielen een koddig gezicht die benen op pedalen Daarover gaan zoveel verhalen ze heten fietsen en ze hebben een bel op het stuur Lui of vol vuur wordt het vehikel .....voortbewogen door 'n stel benen Ik hinnik: 'waar gaat…

'Of wij oud zullen worden'? vroeg je me in de zondagsstilte 'Of wij samen.....' ja, dat bedoel ik antwoordde ze.... 'de wegen van God'... citeerde ik omdat dat in me opkwam Ik tuurde naar buiten 't zwijgen op de lippen elk antwoord...schuldig.…

Vorst.... heeft nog iets voor ons in petto Korst van sneeuw weer open gekrabd? Of misschien.... meer dan een nacht ijs met ijzige wind als een lint door een kil Hollands landschap de lange afstand-schaatsers tot gerief? Zal zijn regeerperiode kort of lang van duur zijn?…

In de lucht zit iets blauws dat weg heeft van 'n naderend voorjaar de winter met natte koude glad doet vergeten We weten dat zon ons meer en meer ....verwarmt Ik ben klaar met deze winter de dagen kort van hemels licht.…

Er groeien bollen vreemde bollen in m'n tuin Voorjaar beschijnt met 'r zon de wondere aarde Die baarde... -blijkbaar- deze reuzenbol omhuld door sneeuw Het is 'de ontdekking van de eeuw' en dat: in de tuin van 'n dichter.…

Er wordt ons zand in de ogen gestrooid geen schepje, een scheepje De brieven post van de overheid de non-antwoorden van Bestuurders Het zijn de kluitjes waarmee je in het riet belandt Je vindt het dagelijks in dagblad of weekkrant met schepen aangevoerd: .....gestrooid zand.…

Met zonneschijnsel lijkt lente -merkbaar- in de lucht Is het slechts van lente 'n fluisterend gerucht? De dag -zichtbaar- langer priemend groen .......in gras 'k verzucht hardop: Als het toch maar eens zover.... was.…