Alle inzendingen van Ingrid schmitz

niet denken aan morgen aan wat er gebeuren kan simpelweg gedachten op nul doen alsof er niets veranderd is maar elk detail, elke waarneming is anders simpelweg omdat ik het door andere ogen bekijk simpelweg zo anders, simpelweg…

kronkelige, dorre takken woelen in mij ze vormen een labyrint ik wil eruit maar ben de weg kwijt muren, langs voor,opzij en achter ze worden steeds hoger takken met scherpe doornen priemen erdoor ze zijn heel talrijk de doornen doen pijn dus blijf ik er af op de doornen heb ik een dikke laag cement gelegd het cement is opgedroogd…

ik zou zo graag willen huilen maar mijn lichaam kan het niet dus blijf ik zitten met dat verstopt gevoel daar vanbinnen tot de dag der bevrijding als de watervallen stromen…

huilende gitaar op een koele zomeravond warm kampvuur brandend naast mij witte halve maan achter donkere wolken magie verhuld in lichtjes sfeerportret van een prachtconcert uit mijn geheugen maar vanaf nu voor altijd in mij…

dagje op het strand voeten in het zand vlieger in de lucht de wind slaakt een stille zucht blauwe hemel witte strandhutjes kinderen lopen over de duinen terwijl verderop mensen over de dijk struinen zuivere zeelucht nog even uitwaaien vakantiegevoel ik wil jou vasthouden tot volgend jaar…

de stilte suist in mijn oren als een monotoon piepsignaal de halve wereld rust terwijl mijn brein blijft draaien als een op hol geslagen computer ik wil rust maar de rust vindt me niet waar is de "uit" knop?…

het zijn maakt veel lawaai het rijdt over me heen als een goederentrein zo midden in de nacht het legt me lam ik wacht op de zon daar aan de overkant vol ongeduld snak ik naar lichtheid zonder treinsporen…

mensen passeren mij in de grote inkomhal mensen van alle leeftijden groot en klein een oude dame wordt naar buiten gereden in een rolstoel wie weet hoe lang zat ze opgesloten in duffe lucht, vol apparatuur? een jonge vrouw streelt liefdevol haar bolle buik haar wacht er nieuw leven bedrukte gezichten komen naar binnen opgeluchte gezichten…

iedereen onderweg ieder voor zich iedere minuut telt zwijgende blikken ik ben onderweg ik zit op de trein en kijk door het raam naar herinneringen peinzend aan wie ik nu ben hoe alles veranderd is wat ik nu zeggen moet ik ben onderweg onderweg in mijn gedachten…

rusteloos dolend dwaal ik rond in huis trap op trap af op zoek naar afleiding, verlichting, om de pijn het zwijgen op te leggen weer een poging tot…

zee, prachtig groen ben jij het geruis van jouw golven is ritmisch net als muziek zand, elke korrel telt hoe klein ook op je eigen manier ben je groots zee en zand, beide steeds hand in hand…

op zoek naar sterren ergens in de nacht schitterend tegen een zwarte hemel verscheen jij in volle pracht ik sloot mijn ogen nam alles in me op ademde diep in en uit opende mijn ogen razendsnel viel jij en ik deed een wens ademde diep in en toen weer uit terwijl de koele zeewind me streelde door mijn haren…

ik wou dat ik kon schilderen ik maakte een schilderij van jou het kleurenpalet stond voor me ik nam licht blauw voor jouw mooie ogen tinten van geel en goud voor jouw lange blonde haren wit en porselein voor jouw fijne gelaat en nog wat wijnrood voor jouw lippen ik gaf je doorzichtige vleugels want je bent een elf een satijnen blauwe…

mijn voeten baden in de zee het water voelt als een helende balsem op mijn ziel schelpen zoeken, terwijl gedachten kalmeren zorgen drijven ver weg, wilde golven nemen ze mee terwijl witte meeuwen zweven door een staalblauwe hemel zonder zorgen…

jij en ik al zo lang samen zoveel samen meegemaakt in goede en kwade dagen ik heb jou nodig elke dag weer ook al laat ik dit niet zo blijken zonder jou stuurloos en verloren als ik dreig te vallen reik jij me weer de hand jij gaf me het mooiste dat iemand ooit kan geven een heel nieuw leven, verrijkt door jou ons pad is veeleer…

jij veilig, groeiend diep in warme waterstromen als een parel in een oesterschelp samen één mijn armen omhelzen je kloppend hartje gehuld in water wiegend, troostend praat ik tegen jou en zeg zachtjes jouw naam schelp gaat open daar ben je, parel, zo zuiver mooi nu wieg ik jou in mijn schoot mijn parel, en fluister nog steeds…

nachtelijke uren soms heb ik schrik van jouw drukkend gewicht verstik me niet ik kan niets anders dan jou ondergaan en stilletjes voor me uit staren geen masker geen grimas hopend dat in de ochtendstond jouw logheid wegsmelt bij het eerste daglicht bij een straaltje zonneschijn en een warm kopje thee lijkt alles weer…

fel wit licht je omringde mij zachtjes en kalmerend me aankijkend, recht in de ogen vragend, is dit de lijn? ik had geen angst maar zo overrompeld door jouw kracht ik stond op de lijn maar besefte het niet ik werd meegezogen door jou, wit licht weg van alle leven weg van mijn leven maar ik wilde blijven ik hoorde toen die stem…

wat is ons leven méér dan een spons onder water? ervaringen, geluk en verdriet worden beetje bij beetje opgezogen in elke vezel bij het ouder worden wordt ze steeds zwaarder en zwaarder om uiteindelijk zachtjes op de bodem te belanden maar als de dood aanbreekt wordt ze opgetild uit het water al het overbodige stroomt vanzelf…

zo klein zo kwetsbaar lag jij daar dan in jouw warme, glazen cocon ik wilde je dicht bij mij in mijn armen koesteren maar dat was te vroeg zo'n pijn slechts af en toe onze handen door een raampje jouw kleine vingertje in mijn handpalm zo kon ik wel uren zitten, gewoon kijken naar jou toen al wist ik deze liefde kan nooit…

ik heb een recept, een recept voor geluk het komt niet uit een kookboek maar recht uit mij geput bekijk alles opnieuw door de ogen van een kind verwondering, voor iets kleins, het kan iets simpels zijn elke dag iets nieuws in petto elke dag een nieuwe lach en plots wordt het leven mooier en het krijgt het meer zin…

mijn kind zo mooi zo puur onvoorwaardelijke liefde als een immer brandend vuur voor dat jij er was alles incompleet hoe het daarvoor was weet ik zelfs niet meer samen zoveel intenser zoveel rijker voor altijd mijn kind…

donkere nacht stilte in eenvoud doordringend tot de kern mijn gedachten zuiverend helder als kristal om dan stilaan te vertroebelen bij het krieken van een nieuwe dag…

diep vanbinnen ... vergrendeld droge woestijn terwijl buiten regendruppels huilend neervallen alsof ze zeggen willen laat ons jouw droogte besprenkelen ... diep vanbinnen…

op een dag kwam dan het verdict eerst verdriet dan de vraag waarom ik neen, langs de buitenkant onzichtbaar maar reizend door mijn lichaam grillige blauwe bliksemschicht het wordt een deel van mij pijn, energie weg mijn vijand, mijn lichaam auto-immuunziekte ga toch weg goede dagen het leven bejubelend zo mooi, het is feest…