Alle inzendingen van Jacques Kuijpers

Haiku gedicht O zoekende mens honkvast of losgeslagen, de scheefgegroeiden. Samengeplooiden, de liefde verstild,voldaan, twee en een is drie. Wij tellen uren, dagen, maanden, de jaren, voor wie telt leven? Als nadert de dood, de verlangens zijn doorleefd, is het zoet rusten.…

[Haiku-gedicht] Opdwarrelend zand het verdroogde goudgele graan smoor hete zomer. Drippende druppels kletsnatte regenvlagen waterige zon. Zwanen klapwieken egels scharrelen wat rond het verdroomde land. Mensen lieven zich traag zwiepen paardenstaarten alles in een wei.…

Sla mijn arm om je schouder kus heel zachtjes in je hals, wij zijn samen al wat ouder niet zo jong meer, niet zo mals. Liefste, zie de lach in mijn ogen ik zie de traan op je wang, het leven heeft ons niet bedrogen wees vrolijk, ben nooit bang. Wij lopen op een bed van rozen voelen beiden de doornen niet, zijn nog steeds verliefd en blozen…

Toen hij zichzelf eens terug vond, liggend naast een vrouw, zo warm, rond en verlokkend zacht, wist hij dat dit hem nooit brengen zou wat hij er van had verwacht.…

Wilde altijd zijn met jou zoveel jaren terug. Was gevangen in jouw liefde, het waren mooie dagen. Nu rest mij de ontgoocheling, een onvervulde verbazing waar niets meer is van dat wat was. Blijvend zijn de vele vragen, ik vind de antwoorden niet. Ben van binnen dor, verkilde illusies. Soms in haat, maar zelfs daartoe ben…

Ik kreeg een scheut dus naar de fysiotherapeut. Zij sprak, ga liggen snel ik help u wel. Zij maar kloppen kneden en wrijven, ik lag klem en te verstijven. Het is niet te geloven, zij heeft mij verbogen. Het was een vrouwtje om te zoenen, maar ik stond daar scheef in mijn schoenen. Wat een blamage, geef mij maar franse of thaise…

Op de nevelige heidenvelden waar, in mijn jeugd oude bomen vertelden over de veldslagen uit het verleden. Hoe edelen elkaar bestreden, de krijgsbanieren hieven leerden elkaars koppen te klieven, lijven te doorboren. Zij ontdekten hoe victotie uit ellende wordt geboren, waar paarden woest galoppeerden, de vele gewonden crepeerden…

Ik vul de stilte met woorden, ze hangen in zwijgzaamheid. Zo maar wat losse woorden, fluisteringen. Geen geregen zinnen, of doorvlochten verhalen meer. Ik luister naar haar stille zwijgen, loodzwaar hangend tussen ons, steeds weer. Verstilde woorden, geen uitgesproken gedachten, verlangens, Fantasieen. Wat blijft zijn herinneringen…

Wat in mij zit is niet zichtbaar. Uitbundig of ingetogen, vol vreugde of verdriet. Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…

Leven is jezelf ontmoeten leven is jezelf zijn, ik weet wel dat het zo zou moeten maar waarom doet dat vaak zo'n pijn.…

Heb alles netjes geregeld, bij mijn crematiepolis mijn laatste muzikale wens. Een foto, wat vluchtige woorden op een stukje papier. Snippers in de tijd. Dan ben ik jullie in tijd en ruimte voorbij. Toch hoop ik dat nog eens iemand aan mij denkt, me omarmt. Al weet ik dat dit niet staat vermeld bij de polisvoorwaarden.…

Ja, luister naar mijn gefluisterd afscheid. Laat mijn naam vloeien over je lippen, van ver zal ik je roep verstaan. Weten wat niet meer is maar binnen in je toch altijd zal zijn. Hoor... hoe leeg is de stilte. Hoor hoe hij is, veranderd onontkoombaar in hij was.…

Vroeger was ik vaak ondersteboven, keerde me binnenstebuiten, ik zong voor wie het maar wilden horen. Ging paardje rijden bokkie springen, ook ezeltje prik doen. Tikkertje en verstoppertje. Ouder worden, werd verliefd toen.…

Toen ik mijn sporen trok in de tijd, jong, onervaren maar lustig, heb ik... en werd ik vaak verleid, ik beleefde alles heftig, vluchtig. De liefde kwam in overdaad, ik trok mijn sporen in de tijd, maar het heeft mij nooit geschaad.…

Wist niet wat het betekende toen ik jou tekende, ik tekende je helemaal uit. Jij bent een plaatje, een geweldig mooi plaatje maar wel een plaatje zonder geluid, want gistreren mijn lief, maakte jij het uit.…

Beschadigde verstilde beelden hangen in mijn geheugen. Kleurloze tranen mengen mijn herinneringen. Jouw ogen vertelden mij over het naderende, scheurende afscheid. Onze woorden waren reeds gestorven in stille eenzaamheid. Toch was er rust in mij, ik stamelde mijn Amen. Ik kuste jouw stille lippen.…

Huil jouw tranen, ik wil leven je bezitten samen even, in een zinnelijk begeren het naakt ineen geplooid. Ik stamel jouw woorden maar voel me berooid want toch steeds keren zich onze ruggen als wij weer de volgende afspraak pluggen.…

Stil is het in huis, soms,als ik in de lege kamer kom hoor ik nog van ver een kinderlach, een flard van een liedje ook. Op de drempel kijk ik terug heel veel jaren. De kamer is niet rommelig meer, wel erg leeg jammer toch.…

Jouw mond vormt beweeglijk de woorden, volle lippen. Licht trilt een mondhoek. Mooie sensuele, plooibare mond, vol melodieuze klanken, schaterend soms. Volle rode lippen gerond in stille lach, steeds wisselend van vorm, vol kleur. Zo soepel, warm glanzend, speels lokkend. Je vochtige tong streelt de gewelfde ronding van de half…

Getrokken door het spoor van de tijd, vermalen in de maalstroom van het leven, kijk ik achter mij en ben verbaasd over de velen met mij.…

Zoals hij uit haar wegschoof zo is hij ook in slaap gegleden, stil, geruisloos en doof. Haar was niets bijgebleven, zij had alleen intens geleden. Liggend op haar rug, het hoofd gewend. Ogen leeg maar wijd open. Geen denken terug aan ooit, of iets hopen, zij wist het, nooit. Zij zocht weer zich zelf, zich zelf als zo vaak.…

Zoals hij uit haar weg schoof zo is hij ook in slaap gegleden, stil geruisloos en doof. Haar was niets bijgebleven, zij had alleen intens geleden. Liggend op haar rug, het hoofd gewend. Ogen leeg maar wijd open. Geen denken terug aan ooit, het stille hopen? Zij wist het, nooit. Zij vond weer zich zelf, zich zelf als zo vaak,…

Woon niet in Dokkum of Den Haag in Purmerend of Leek, ben niet van gisteren of vandaag meer van verleden week. Overmorgen haal ik niet morgen nog misschien, ben meer een man van alle dag wat geeft het ik zal wel zien.…

Voel je denken je verwacht het herkennen uit de nacht, maar overdag is alles anders overdag is vaak de pijn, de andere zijde van de liefde zal jij er dan ook nog zijn?…

Menig glas is al bekeken, menig glas is al geleegd. Maar een glas laat zich snel breken, de scherven worden weggeveegd.…

Bedacht zo even onverwacht dat in mijn leven dag en nacht het bloed stroomt door mijn lijf en duizenden impulsen zorgen dat ik leven blijf. Dat ik kan functioneren, genieten en ook leren. Mijn hart en hersens werken waardoor ik op kan merken dat ik nog altijd voor je voel, mijn lief dat is wat ik bedoel.…

het is altijd hem of haar. nu of nooit hier of daar. Ergens of nergens, wij zijn buiten ons zelf van vreugde of verdriet. Het kan vriezen of dooien, wij zijn goed of gek, uitgeblust of opgewonden. Er is niets of altijd wat, wij hebben geld of wij hadden, het is alles of niets, ik ga en pak de fiets.…

Jaren al ik zoek de woorden, woorden vol genegenheid, eerlijk warm alles zeggend, zo omvattend, barstend van bezetenheid. Maar.... ik pluk slechts schrale teksten leeg en al te vaak gebruikt, zo versleten onwaarachtig, geen betere ik ken. Vraag je liefste, laat me liefste even in je ogen zien, kan ik lezen daar de woorden…

Ochtendvreugde lang voorbij, de middag was opwindend. De avond kalm soms verdrietig, het nachtelijk duister zal ons omsluiten, o mens, wat ben je nietig.…

Wat in mij zit is niet zichtbaar, uitbundig of ingetogen, vol vreugde of verdriet. Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…