Alle inzendingen van Jan de Bas

Zie daar zijn spandoek met de tekst: ‘Kijk, wij zijn gelukkig samen!’ Maar niemand om het vast te houden, niemand om het voor te lezen.’ ‘Gelukkig niet!’ hoor ik haar denken, maar niemand om dat op te schrijven.’…

Hij draagt zijn last en met gemak is hij een voorbeeld voor ons allen. Door niet luid balkend op te vallen, maar daar te helpen waar het moet. De mens als ezel doet het goed.…

Zodra het mooi weer werd, zette zij haar zonnebril af. Ze wilde de zon recht in de ogen zien. Kijken was een poging om te constateren dat. Bij bewolkte dagen vroeg ze zich af waarom ze zo deed. De hemel gaf geen antwoord, sloot het wolkendek tot de zon weer ging schijnen.…

Door de polder racet een fiets met zo’n grote snelheid dat het publiek goed zijn best moet doen om de renner te herkennen. - Ja, vooral hij maakt de koers! – Er worden namen genoemd: Wiersema, Blekemolen, Van Nek. De coureur – kromgebogen over zijn stuur tegen de wind – blijft een vraagteken achter een korte zin: de kopgroep ontsnapt…

Het kijkt met natte ramen naar de mensen die nog één keertje omkijken, voor een paar seconden geschiedenis schrijven. Het wacht op wat gaat komen, bewaart als mooie dromen herinneringen aan lessen, aan feesten en partijen, een bezoek van Sinterklaas die met zijn schimmel over zijn dak liep, tevreden knikte en zei: ‘Hier had ik ook wel op…

De leraar droeg een harnas. Zwaaide met een goedendag. Niemand zei iets terug. De ophaalbrug bleef omhoog. Een leerling op de uitkijk gebaarde. Pek en veren stonden klaar. Net op tijd kon de ridder ontsnappen. De bel, weer een lesuur voorbij.…

Bij God ging de telefoon. Hij rinkelde heel vrolijk of je aan het geluid kon horen wie het was. En zo was het ook. God hoefde niet op te nemen. Hij wist exact wat er werd gezegd en vaker nog: verzwegen. Dit keer ging de telefoon heel kort. Had iemand hem weer neergelegd omdat hij spijt had? Angst voor een gesprek of verkeerd verbonden…

Kom niet aan mijn buren, ze komen ook niet aan jou. Maar als je aan ze komt, raak ze voorzichtig aan, teder als een peuter: geef ze een hand, een kus, een schouderklopje, een aai over de bol. Ze hebben het verdiend of ze gaan het verdienen. *Geschreven voor de site 'Kom niet aan mijn buren'!…

Noodweer. Mensen langs de kant. Langs de kant staan de mensen die het denken te weten. De weerman klimt uit het water. Het meisje onder de arm. Peter Timofeef: ´Ik heb ooit nog een diploma gehaald voor reddend zwemmen.´* De zon begint te schijnen. *Trouw, 7 februari 2003.…

´P.S.V. Waterreus. Ooijer. Faber. Bouma en Heintze (46. Lee) Rommedahl (46. Park), Van Bommel, Vogel en Robben (67. Bruggink) Vennegoor of Hesselink en Kezman.´* Opa kijkt. Wie zegt dat hij nooit iemand ziet? ----------------------------------------- *Opstelling PSV tegen FC Zwolle 6-0 (5-0); Trouw, 7 februari 2003…

Een gedicht schrijft een man. Het gedicht kijkt naar het vel. Zijn blik is somber, er valt geen woord te lezen. Littekens verzwijgen een verhaal. In de tweede strofe komen de woorden op gang: hand, die over het vel gaat, hoofd en hart. Voorzichtig krijgt de man vorm. Langzaam ontstaat poëzie. Met de pen leest het gedicht wat er niet…

De boer staat voor de spiegel. Een cliché van zichzelf bekijkt zijn spiegelbeeld naakt in een overall van huid. De pet bedekt het lulligst lichaamsdeel. ´Dit ben ik dan´, zegt hij zacht, terwijl de spiegel hem na doet. Achter hem de boerin, geen tijd voor zichzelf. ´Kom je, Arie, je wordt er toch niet knapper op.´…

We fietsten langs de fontein bij de kerk. Gelukkig was hij aan. En scheen de zon. Een regenboog. Hij wees naar water. Ik zocht een ark, dieren, een oude man met een baard, een hamer in de hand. Ik keek mijn ogen uit. Zag je dat? Ik zag het niet, maar ik geloofde. Ik wist wat het betekende. Ik knikte. -------------------------------…

De boer keek naar de lucht. Vogels vormden samen een woord. Het bewoog van de ene kant van de hemel naar de andere kant. Toen doken de vogels naar beneden en gingen recht tegenover de boer op een hekje zitten. Ze zongen het lied van de polder. De boer pakte een boterham en gaf hen allemaal een stukje brood. Na het eten vlogen de vogels…

We lieten ons overzetten in boten van licht gingen wij van land. Voor ons het water, waarvan wij niet wisten wanneer. Bij iedere golfbeweging dachten wij aan dat wat straks voorbij. De zon verblindde ons kijken, ons zien. Zo voeren wij niet wetende waarheen, niet beseffende waartoe.…

Een jongen draait rondjes om een groepje meisjes. Een omtrekkende beweging op het natte plein. Een rookgordijn ontstaat. Wie wordt er gevangen door wie? Een brommer bewijst wat in potentie bestaat. Een ritueel zo oud als het marktplein van Vianen.…

Man zit in park, man leest een boek, man kijkt in lucht, man heeft een hart. Man pakt een pen, man denkt diep na, man schrijft iets op, man heeft een ziel. Man staat weer op, man krabt aan hoofd, man gaat naar huis, man heeft geen vrouw.…

Man zit in park, man leest een boek, man lijkt in lucht, man heeft een hart. Man pakt een pen, man denkt diep na, man schrijft iets op, man heeft een ziel. Man staat weer op, man krabt aan hoofd, man gaat naar huis, man heeft geen vrouw.…

Met het verstrijken van de tijd - een nacht raakt vele sterren kwijt - kreeg hij meer inzicht in het feit. Wie zegt dat maanlicht liefde slijt?…

Ze zit in een stoel en kijkt maar naar buiten. Een auto passeert en nog één en nog één. De eerste is geel, de tweede lichtblauw, de derde lichtgroen. De eerste een BMW, de tweede een Opel, de derde een Ford. In de eerste zit een man met een baard, in de tweede een man met een snor, in de derde een man met een hoed. De eerste…

Een kikker zat op de rand van de vijver Een jonge vrouw passeerde. Ze deed boos, een opgeblazen kikker, schold stegen de gladde groene gozer aan de kant. Ze had haar onschuld verloren, juist aan de andere kant van de vijver. Met een zachte plons was het gezonken. Daar lag het, onbereikbaar, onzichtbaar. De kikker hoorde haar verhaal aan…

Een koe vraagt om aandacht van de boer, de boerin die het er niet mee eens is en ‘boe’ roept omdat haar man haar een koe noemt omdat ze om aandacht vraagt, terwijl hij een koe roept als vrouw.…

Het is al zondagmorgen en alles moet nog beginnen, de boerin met slapen, de boer met beminnen. Ze draaien zich beiden als wijzers van de klok. Hij ziet zijn klompen en zij ziet haar rok. Hun hoofden zijn vol van wachten en wijn. Zo liggen ze beiden te liggen, te zijn. * eerder gepubliceerd in Hollands Maandblad, mei 2004.…

Een heel klein stipje op je hand. Wat zou het zijn? Een u i t s c h i e t e r van gisteren, toen ik je met een zwarte pen? Ik weet het niet. Gelukkig is het nu. Want stel je voor: wij samen liggend op het stro der Middeleeuwen. Ik zag het zwarte plekje. Ik schrok me bijna dood, want het was het begin van inkt, inkt zwarte tijden.…

Ik hijs me uit de kleren, vermoeide circusclown de voorstelling voorbij. Het bed een piste zonder hoog geëerd publiek, maar met een mooie acrobate, die hele knappe kunstjes kan. Wanneer zij in de lamp wil klimmen, valt onverwacht het doek.…

De vrouw achter het snackloket staat te bakken, staat te zijn. Is dit haar keus? Ze kent geen Sartre,wel haar klanten als haar broekzak. Niks geen nieten, dit zijn frieten! En met een ferme zwaai vliegt al het zijnde door de lucht. Ze is een dichteres van elke zak patat. Ik zie haar denken: 'Vent, ga eens existeren!' ------------…

We hebben ruzie met elkaar, daarna alleen elkaar. We scrabbelen en hebben onze woorden bijgelegd. 'Drie keer letterwaarde’, gil je met een stem die juicht alsof je hottentotten- tentententoonstelling hebt neergelegd. Ik controleer het woord. Het klopt. Je lacht (me tussen haakjes uit). Ik stond erbij en ik keek er naar.…

Het luisteren naar hun onafgebroken geblaat wanneer de laatste kruimels uit de zak, want schapen zijn als mensen. Het nog even met de hand betasten van de wollen vacht, die stugger blijkt. Handen kijken beter. Het je zorgen maken dat ze in de sloot geraken en wat je ooit op school leerde bewaarheid worden zal. Het uit je hoofd praten…

Dit is een liefdesgedicht in het Nederlands en het gaat over koeien en weilanden, de wind over de sloot, de tegenwind over de sloot, de tegenwind over de roeiboot, de molen in de verte met de lachende molenaar, want het waait van geluk over de boot waarin zij zitten, waarin zij roeien met de riemen die ze hebben tussen de blanke weiden…

Voor Barbara Hoog uit de lucht viel een bosje bloemen. Wie het ving, was gelukkig. Maar het viel op de grond en een grote bulldozer plette de rozen. Niets onderscheidde de bos nog van het asfalt: alles was met de grond gelijk gemaakt. - En hoog uit de lucht viel een nieuwe bos. ------------------------------------------------ *…