Alle inzendingen van Jeroen Swaan

met het water aan mijn lippen dicht ik dijken meters hoog hopend dat later zal blijken "zijn geliefden hield hij droog"…

hij dronk zijn kopje "thee" in één, twee slokken op en zij schonk heel tevree voor hem een tweede kop zijn ogen gingen bollen de tong hing uit zijn mond zijn hoofd begon te tollen daar lag hij op de grond... ...nooit heeft hij echt geweten wat er toen is gebeurd herinnert zich slechts kreten en kleren, stuk gescheurd... ...toen zij…

zelfs met alle liefde van de wereld was hij niet tevreden zag hij niet haar wit gezicht toen zij moegestreden naast hem lag ogen dicht haar wangen zoutig nat wist hij niet dat zij begreep dat er niet meer in zat dan met alle liefde van de wereld hem te laten gaan met als zekerheid dat op een dag ook hij alleen zal staan…

duizend woorden wil ik schrijven maar mijn handen zijn zo zwaar honderd dingen wil ik denken maar mijn hoofd dat voelt zo raar te veel beelden in gedachten en mijn ogen zijn te nat iets van troost wil ik verwoorden maar ik weet niet hoe en wat de leegte is mij veel te groot om verdriet te verdringen en vind ik enkel nog wat…

door de beslagen vensters van mijn geest zoek ik naar vaste vormen naar waarden en normen en hoe het is geweest door de bestofte kamers van mijn hart dool ik door honderd hoven van onwetend naar geloven en voel mij zo verward door de bedauwde draden van het web verstrik ik in hersenspinsels van waarheid en verzinsels en verlies…

dichterbij dan in jouw gedachten zal hij toch nooit komen mag je enkel dromen dichterbij dan in jouw hart zal hij nimmer zijn maakt je kansen klein dichterbij dan deze afstand zal hij zich nooit begeven … … niet met haar in zijn leven…

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

haar hart en haar mond hebben altijd gezwegen haar ogen daarentegen spraken de waarheid keer op keer verward en gewond durfde zij zich niet te geven bleef in liefde onbeschreven eenzaam in haar strijd telkens weer…

schrijf je gedichten op de blinde muren van mijn bebloede hart zie de gezichten uit verloren uren van mijn verdrongen smart hoor de verwijten in stiekem gefluister achter vele handen voel het verslijten van mijn ziel in 't duister dicht de dunne wanden…

betraande ogen gebroken woorden in d-mineur een ontkurkte fles spraakvocht 1921 vervlogen zinnen in een damp van wijwater geschreven letters in as en stof verwelkte vingers tastend naar liefde te laat voor mij…

hij stapte weer met het verkeerde been uit bed verkeerde bed ook…

zij was half de vrouw uit zijn dromen en kwart de vrouw over wie hij sprak maar zonder haar was hij slechts een fractie van zichzelf…

ik hoor haar zoemend in de buurt van mijn oren ik zie haar zoekend naar een plek om te slurpen ik voel haar zij mij ook eens een mug, nu nog een vlek…

hij plakte watten tegen muur en tegen wand zij hebben oren *** nimmer heeft een muur één woord tot mij gesproken bang voor snelle sloop…

in opperste volmaaktheid ligt hij verwaand in 't nest bewondert hij zijn naaktheid en vindt zichzelf het best in opperste verrukking neemt hij zichzelf ter hand ziet zijn gelaatsuitdrukking in de spiegels aan de wand in opperste verbazing blijft bevrediging lang uit beseft hij zijn verdwazing als hij zijn ogen sluit? in opperste verwarring…

met haar beiden ogen dicht staat zij zich te wegen en onder haar lichaamsgewicht voelt zij de schaal bewegen langzaam telt zij dan tot tien kijkt schichtig naar omlaag wat haar ogen daar dan zien verwerkt haar hoofd maar traag tot tweemaal toe opnieuw gewogen haar geest vraagt om die zekerheid doch de cijfers hebben niet gelogen zij voelt…

terwijl haar ogen spraken rook ik geuren om haar heen zo een liefdevol ontwaken had ik nimmer, bij geen één terwijl haar handen luisterden naar mijn kloppend hart in rust en haar haren naar mij fluisterden heb ik haar teder, zacht gekust terwijl haar lippen zwegen zag ik met ogen dicht alle liefde ooit verkregen verwoord in dit gedicht…

voor ik het weet gebruik ik te veel woorden voor ik het weet is mijn geheim bekend zal mijn verhaal dat jullie half hoorden over heel de aarde zijn gerend voor ik het weet hebben muren oren voor ik het weet luistert heel de wereld mee zal men steeds opnieuw mijn rust verstoren heeft men van de waarde geen idee voor ik het…

in mijn twijfels ligt verscholen een verlangen naar verloren tijd door het door lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe…

resten van geluk in het profiel van mijn schoen ben er ingetrapt…

in de kraters van jouw vulkaan omringd door zwaveldampen ben ik al veel te ver gegaan voel ik mijn hart verkrampen in de geisers van jouw verdriet brand ik mijn ledematen ben jij het die mijn hand niet ziet en zal mijn roep niet baten in de diepte van jouw tranen trekt de stroming mij steeds mee zal mij nooit meer veilig wanen drijf…

in geel groene kleuren en zacht zoete geuren ritselt en ruist een kluwen bont blauwe vrouwen in wir war van touwen gekust en gekuist op zot zatte feesten door bar boze beesten betast en benomen een kluwen klink klare waarheid in vuil vieze klaarheid gepakt en genomen in vreemd vale kleuren en zilt zure geuren gezien en gezocht…

hij vroeg om haar hand en kreeg haar hele lichaam echter nooit haar hart…

bloemen belovend gaf hij haar modder en slijk waarin zij verdween…

soms doet luisteren meer pijn dan ik wil dragen zijn mijn antwoorden korter dan jouw vragen mijn wensen groter dan wat werkelijk kan is liefde meer dan houden van soms doet praten minder pijn dan ik had verwacht zijn jouw antwoorden positiever dan ik dacht jouw wens niet dat wat je mist is liefde groter dan je wist…

met jouw hoofd tegen mijn schouder voel ik mij niet echt veel ouder dan toen met jouw hand in de mijne denk ik terug aan die fijne eerste zoen en mijn stem klinkt nogal hees als ik de woorden lees die ik toen dacht met de kinderen in bed heb ik ons plaatje opgezet volume zacht met onze voeten schuifelend rond zijn wij ogen…

niemand waarop zij zit te wachten of waar zij de deur voor open doet niemand deelt met haar de nachten alleen zijn voelt voor haar zo goed niemand waarmee zij wel wil praten of waar zij haar leven aan vertelt niemand waarvoor zij iets moet laten alleen zijn daar is zij op gesteld niemand die voor haar moet zorgen of waar zij zelf…

vertrouwen heb ik nodig vertrouwen moet ik krijgen omdat zonder dat vertrouwen ik zal blijven zwijgen vertrouwen zal ik vragen vertrouwen zal ik geven omdat zonder dat vertrouwen ik niet echt kan leven vertrouwen zal ik zoeken vertrouwen zal ik vinden omdat zonder dat vertrouwen de angst mij zal verslinden vertrouwen zal…

verloren in gedachten vergeten in de tijd vermoeid van al het wachten verslagen zonder strijd verdreven uit jouw leven verpletterd zonder pijn verdwaald in het vergeven verbaasd in … “het niet zijn”…

nooit vergeet ik meer die avond vier voeten in het zand we telden duizend sterren billen op een krant het strand dat was nog vochtig van het spel van eb en vloed ons gesprek verliep wat “bochtig” ik wist nog niet zo goed hoe mij te gedragen ervaring was nog nul ik durfde niets te wagen voelde me een sul en jij leek zoveel ouder terwijl…