Alle inzendingen van Jeroen Swaan

tastend in het donker op zoek naar zekerheid verlies ik mijn vertrouwen in mens en eeuwigheid verdwaal ik in de gangen van elk droomkasteel waarin ik mijn verlangen luchtig met een ander deel verkoop ik mijn gedachten tegen ieder aannemelijk bod waarmee ik zwoele nachten verkwansel met mijn lot vergeet ik mijn bestemming verdoe ik steeds…

weeg de woorden langer ween de stiltes korter woedend ongeloof en wranger dicht lang niet zo als Gorter droom de dagen lichter drink de nachten zwaarder dronken ongeluk en dichter wees mijn engelbewaarder…

lippen verzegeld ogen bedekt doof voor de woorden die uit zijn gelekt bang voor de waarheid angst voor geweld liever geen mening zeker geen held leugens verjagen integriteit winnaars verliezen oneerlijke strijd respectloos vergapen aan menselijk leed de tijd zal ons leren wat het met ons deed…

zij geeft haar leven lang en zal dat blijven houden totdat haar lief haar houden niet langer meer behaagt zij geeft haar liefde luid en zal steeds blijven baren totdat haar lief dat baren niet langer van haar vraagt zij geeft haar borsten bloot en zal steeds blijven stralen totdat haar lief haar stralen niet langer meer verdraagt…

soms wens ik niet te zijn te bestaan te leven soms ... lang niet elke dag meestal maar heel even bang ben ik dan wel te gaan te geven bang ... lang niet elke dag wel te vaak heel even…

was jij het die mij liefhad beminde en streelde mij kuste op plekken waar niemand ooit kwam of was ik het die steeds dromen bewaarde en hoopte op brandende liefde een eeuwige vlam…

vreemde ogen spreken waarheid dwingen woordloos haar respect niets gelogen geven klaarheid worden niet boos onbedekt vreemde handen vormen zinnen dempen krachtig haar verdriet vragen branden diep van binnen ... maar de vreemde antwoordt niet…

de klank van woorden is voor hem voldoende om te schrijven dat echter niemand hem begrijpt daar wil hij blind voor blijven de waan voor zinnen is voor hem de reden om te leven maar voor één lezer van zijn werk wil hij zijn leven geven…

het eerste blaadje onbeschreven maagdelijk in het wit ik schrijf mijn woorden overdreven feestelijk in gelid na regel zeven als vanzelf rommelig wordt het sleur en in de buurt van regel elf dusdanig dat ik scheur *met een knipoog naar “writers’ block” van Helen Josephs…

witte vegen in het blauw vlekken groen rode stippen en wat geel aan de onderkant Jeroen het is met schilderen net als dichten je vindt het mooi of niet maar wat de maker ook bedoelde het is vaak iets anders dan wat jij ziet…

haar einde vond verstrooiing op resten groen geel gras terwijl wij zachtjes spraken kuste de wind haar as werd de geest weer helder voelde aarde warm kwamen woorden samen gaf je mij jouw arm…

je angsten verberg je in woorden en zinnen in strepen en kleuren en tijdloos geluid je zorgen verlies je in weerloos beminnen in beelden en geuren met muskus gekruid je liefde beleef je in roerloos vertrouwen op alle momenten en iedere plek je leven beschrijf je als kleurloos aanschouwen van pap zonder krenten met lekkere trek…

ogen dicht kleine vlekken dansend in het zwart zijn gezicht schroeit vreemde plekken in haar eenzaam hart adem in lange teugen ontsnappend in een zucht de waan, de zin verpakt als leugen vernevelt in de lucht…

in de schaduw van haar zorgen woekert heimwee in haar hoofd een verlangen diep verborgen naar wat hij haar had beloofd in het licht van haar gedachten verliezen woorden telkens glans het beloven en verwachten gaven haar nooit echt een kans…

links van mij de golven rechts van mij bedolven onder zand de krant van dagen terug boven mij de meeuwen onder mij het eeuwenoude land het strand schuurt zacht mijn rug achter mij de jaren voor mij jouw haren in de wind verblindt de zon mijn ogen van mij is de kust in mij heerst er rust en vindt het kind zijn schat en zijn vermogen…

roerloos zij lijkt bevroren ademt in blaast zacht uit doelloos als nooit tevoren heeft het min of meer verbruid spoorloos haar vertrouwen vraagt zich af in zwijgen gehuld stuurloos in haar rouwen voelt een straf maar kent geen schuld zielloos is de vrucht die zij meedraagt in haar schoot weerloos als zij vlucht en…

je verwart trouw met vertrouwen geen schulden met geen schuld rouw steeds met berouwen dulden met geduld zwijg en zij zal praten praat en zij wordt stil doe wat je niet kunt laten maar laat haar … als zij dat wil…

net voordat mijn ogen dichtgaan op de rand van wakker, slaap zakt een waas over mijn netvlies tel ik reeds mijn eerste schaap net voordat mijn ogen sluiten op de rand van lui of loom staar ik naar gewitte muren wacht ik op een nieuwe droom net voordat mijn ogen dichtgaan op de rand van waken, rust zak ik weg in witte watten … totdat jij…

hij omarmt haar met zijn liefde en verliest zich in haar stem en vergeet dan voor heel even dat zij niet toebehoort aan hem zij verrast hem in het minnen en verdiept zich in zijn hart en verlangt niet naar het einde van wat zij samen zijn gestart ik verjaag de dwaze dromen en word wakker door geluid hoor dan beiden zachtjes komen zie…

gisteren kon ik huilen een explosie van verdriet in de bescherming van jouw armen veiliger kon het niet vandaag zal ik nog treuren heelt de tijd mijn wonden en laat jij mij beseffen wat ik heb teruggevonden morgen zal ik koesteren als dierbaar relikwie om wat ik was verloren maar in jouw ogen zie…

vertel me wie ik ben en ik zal jou beschrijven eenzaamheid verdrijven mond en oren zijn vertel me wie ik was en ik zal mij vertonen vuile was verschonen hand en voeten zijn vertel me wat ik word en ik zal jou geloven met hart en ziel beloven altijd hier te zijn…

elke stap die ik neem brengt me verder van iets vandaan maar daarentegen steeds dichterbij naar waar ik heen wil gaan afstand nemen is vaak goed om dingen te verklaren maar soms raak ik uit de koers en geeft het enkel blaren…

geraniums verbleken als hij er lang naar kijkt potten verdroogde aarde dat van de randen wijkt zij had ze nog gekocht en water willen geven maar was daarmee gestopt zoals zij deed met leven haar bril nog op het kastje haar breiwerk op haar stoel patroon zat enkel in haar hoofd het geeft een vreemd gevoel dat hij die trui nooit dragen zal…

haar lichaam te begeren vertroebelde zijn zicht hij zag haar ronde vormen zelfs met zijn ogen dicht kon zich niet concentreren verloor daardoor zijn baan en ook zijn vrouw (zijn vierde) is er vandoor gegaan uiteindelijk na maanden kreeg hij haar in ’t vizier en warmde haar wat hitsig op beloofde haar plezier zij heeft hem afgelopen nacht…

de dood komt dichterbij ik heb hem steeds gemist net alsof ik wist waar hij langs zou komen maar er komt een dag dat ik hem tegenkom misschien is ‘t daarom dat mijn woorden stromen ik schrijf je mijn gedachten de wereld van mijn geest waarin je, als je ’t leest, ook die van jou herkent zodat je alles weet wat ik je wil vertellen…

armen gespreid ogen gesloten de wind door mijn haren de zon op mijn huid voel me bevrijd zo zonder zorgen dat wil ik bewaren is wat ik besluit zo ziet zij mij staan kan mij niet bereiken haar armen en benen voelen als lood en net voor “het gaan” moet ik naar haar kijken en zeg haar “niet wenen” “ik ga heus niet dood” bedriegende…

ik proef aan je tranen om wie je huilt ik zie aan je ogen waarom lees van mijn lippen troostende woorden het was al zo vaak andersom ik voel aan je hart om wie je weent ik merk aan je zuchten waardoor rust op mijn schouders maar even uit jij leende ze mij ook daarvoor…

schoenendozen vol herinneringen lieve woorden in vergeeld karton foto’s van jonge hartsvriendinnen lachend in de Scheveningse zon poëziealbums vol geplakte plaatjes hanenpoten op gekleurd papier namen van lang vergeten vriendjes elke woensdagmiddag was plezier schoolagenda’s vol met popidolen dezelfde als op posters aan haar muur koffers…

mijn woorden kunnen kussen mijn handen helen pijn mijn adem kan verwarmen zolang ik hier mag zijn mijn tranen kunnen sussen mijn ogen kunnen praten mijn liefde kan omarmen zolang jij dat toe zal laten…

haar handen steeds gebonden haar hart te veel bezeerd de weg nooit goed gevonden geen antwoorden geleerd het kind niet mogen zijn dat zij toch echt moest wezen haar wereld veel te klein haar blad nog ongelezen haar woorden onbegrepen emoties in de knoop haar liefde ongeslepen haar dagen te veel soap geen warmte kunnen geven zij heeft het…