Alle inzendingen van Jeroen

Vogels vliegen in de lucht Als ik weer in gedachten vlucht Vogelvrij vliegen levenslang Gedachte vrijheid duurt nooit lang.…

Ik ben altijd te laat ze houdt niet meer van mij in gedachten ben 'k er niet meer bij Wil niet dat ze me verlaat 'k Wou dat ze me nog een kans gaf bang dat ik zelfs die zou verpesten want in haar grijze ogen ben ik laf Bindingsangst overkomt ook de besten M'n zonneschijn zit in haar lach haar stem klinkt als muziek in de oren zoals…

Een ongebreideld verlangen naar dat wat komen gaat niet stilstaand bij het hier en nu ga ik fantaseren over de werkelijkheid en realiseren dat het een droom behelst die in ons allen vergaat ons verenigt en pas de aarde verlaat vergezeld van het wezen waarin ze bestaat…

ergens ben ik mijzelf uit het oog verloren en leef nu zonder spiegelbeeld zonder voetafdruk in het natte zand op de rand van het bestaan herken nog slechts mijn naam en vaag nog het gezicht dat toen het werd belicht er was en nog niet wist vandaag te zijn vermist…

één moment verstild in tijd tel ik wensen spaar ik dromen één moment waarin het lijkt dat hart en ziel samenkomen in één sentiment... het gevoel dat je veilig bent…

ik fluister met schaduwen dwaal met de lichten die blauwachtig schijnen op zerk en graf luister naar stemmen die tijd in mij doden en steeds blijven vragen om wie ik echt gaf ik strijd met de geesten vlucht in gedachten die trouw aan gewoontes vervliegen als gas ontwijk alle spiegels die mij confronteren met wie ik moet zijn maar eigenlijk…

zelfs woordeloos weerkaatst haar stem tegen ver van hem verwijderde muren en staart hij uren naar de schaduw van haar droom zelfs levenloos verplaatst haar zucht de ijle koude lucht die hem omgeeft waarin hij leeft met de pijnen… het fantoom…

als een touwtje om m'n vinger wind ik je op, ik laat je er om heen draaien en trek je strak tot je geen rek meer hebt jij doet wat ik zeg, want ik heb je vast en langzaam kom je steeds verder vast te zitten tot ik zelf een probleem heb door mijn controle over jou: ...ik heb zojuist mijn vinger afgebonden...…

verfrommel mijn gedachten tot woordeloze prop vernietig de fragmenten versnipperd in mijn kop bevrijd mij van de ballast belastend en te zwaar schoon mijn grijze cellen wis waarachtig waar…

met een onbestemd verlangen legt hij vingers op haar lippen die vochtig zwijgend toestaan dat de trilling haar verrast zal zij komen moet hij weggaan is het fictie of een waarheid dat intense “willen hebben” dat hen eigenlijk niet past in een grondeloos beleven legt hij handen op haar lichaam dat lief en leed vergetend in een vacuüm verkeert…

In mijn zitzak keek ik zomaar wat TV Ineens keek Verlangen met mij mee En ergens vroeg ik: wie ben je? Aan het ontbijt zat ik te mijmeren Verlangen schoof zachtjes aan En ik wilde toen spontaan eens vragen: wat ben je? Telkens was er ergens iets, waardoor het er weer was Zoals in de winkel (die keer toen op de fiets) Zat het onzichtbaar…

Ik sta bij het station Kleumend op het perron Denkend aan gezelligheid Waar een treinreis mee begon Kijk, daar zit ik! Zie je dat ik lach? In de warme restauratie Op een koude najaarsdag.…

Hoe vaak was ik verloren? Zo vaak als ik moest verweren Hoe vaak dacht ik ‘ach laat maar dan’? Steeds ging ik maar weer door Hoe vaak heb ik gezocht? Vaker dan ik iets kon leren Hoe vaak was het ‘maar niet heus’? En vroegen gedachten: ‘Waar ben je dan?’ Ineens zie ik ‘hier ben je!’ Ineens is vorm verkregen Ineens is er intens gekust…

het schuim op mijn lippen is zee het zout op mijn huid zijn tranen haar ogen de oceanen waarin ik langzaam verdrink het haar in beweging is duin de wind om mij heen haar adem de afstand nog slechts één vadem waarin ik telkens verdwaal haar lichaam in ruste is strand de hand uitgestrekt een baken die hartstocht weer doet ontwaken…

een werveling als een zuchtend flirtend kind in een spelend strelend leven een sterveling bleek je…

de schaduw van mijn tranen vervaagt in lichte bries de zee kust teder tenen het zand verbergt verlies hier waar jij rond mijn lichaam in vettig grijze as hier kom ik je bezoeken zolang ik ben, jij was…

Kan jij de lucht Dan kan ik een arend Wil jij de zon Dan zal ik schaduw Ik zal de grond Dan zal jij een boom Ik zal de stam Dan zal jij de takken Ik zal geworteld Er zullen vruchten Vallend kunnen we samen Tussen zonnenstralen Zon en schaduw zullen elkander Een arend zal dalend Een nest zal het onze Zijn…

het verschijnsel dat mijn huid steeds meer gaat lijken op die van een geplukte kip je moet dan ook niet vreemd gaan kijken als ik zo op een stokje wip…

de grenzen van mijn dromen heb ik nog niet ervaren wellicht wil ik die onbewust voor het laatst bewaren ik loop dan wel de kans het moment suprême te missen door tussen droom en werkelijkheid mij in de route te vergissen…

vruchtvlees vrezend kauwen kaken smakeloos pitten tot puree zonder passie mond half open pruimen lippen ontevree is zij Eva ben ik Adam slangenkuilen om mij heen appelogen lezen leugens wie waarschuwt wie? wie telt voor twee?…

de kwaliteit van leven wordt in sterke mate beïnvloed door de kwantiteit van mensen die jou na je dood echt zullen missen dus wat kan ik voor je betekenen?…

Zo stil lig ik in mijn hangmat Het minimale wiegen Schrijf ik toe aan mijn hartslag Of dat klopt maakt niet uit Alleen mijn hart is in beweging Heel zachtjes diep ver weg Haakt het slagen aaneen Tot elke vorm van tijd Mijn adem is er niet Mijn ogen drijven af Gedachten zeggen zachtjes Wieg mijzelf tot mezelf…

dichtgevouwen bladeren verbergen geheimen die schrijver en lezer beroven van tijd droom je een weg door woord en verbeelding verlies je in liefde verdwaal in een strijd leef tussen kaften met uren als muren totdat op het eind de epiloog je bevrijdt…

wuivend gras bewegend bos zwijgend loop ik verder als een slechte herder schapen zijn gedachten geen hond houdt ze bijeen…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

Een nacht waarin een nachtvlinder op mijn arm land En dan weer ritmisch tegen het plafond stoot Totdat ik het licht uit doe Een dag waarin ik geen voldoening voel Al spoel ik al mijn glazen af Totdat ze blinkend schoon zijn Een nacht waarin ik vast zal slapen En mijn REM-slaap zich onverstoorbaar herhaalt Totdat ik langzaam wakker…

zoals ik mijn ogen open zonder dat ik naar binnen kijk zo voel ik dat ik anders lijk en zacht zie ik wat jij voelt buitenkant zie je het is er wel het is er niet zoals ik uit mijn ogen kijk zonder te verliezen zo wil ik naar je kijken en zacht voelen wat jij ziet…

waar strand en zee schuimend de liefde bedrijven schuren zand en zout zonverbrande lijven moet ik in wind en duin kind en kruin beschermen terwijl gaap en slaap zich over mijn geest ontfermen jij kust de rust en sluit het zonlicht buiten ik tel de schapen die wollig ook mijn ogen sluiten…

als ik in het donker van de nacht in de diepte van mijn hart in het duister van mijn denken mijn dromen kwijtraak heb ik niets meer dan het donker van de nacht de diepte van mijn hart en het duister van mijn denken heb ik niets meer dat ik kwijtraak…

vijftig en nog steeds een kind die dromen vindt in uitgelezen boeken steeds zoekend naar geluk vijftig en nog steeds de wil om ergens stil met speelgoed te gaan spelen mijn broeken gaan nog stuk vijftig en nog steeds de drang met woord en zang de wereld te verrassen een open doek en licht vijftig en nog steeds de dwaas die door…