Alle inzendingen van Jeroen

zie haar stappen in het wit maagdelijk vlies van moeder aarde zal zij snappen hoe het zit ondraaglijk verlies van grote waarde streel haar voeten koud als ijs bevroren door gebrek aan aandacht ik zal boeten verdiende prijs volg haar spoor tot waar de maan wacht…

in mijn twijfels ligt verscholen een verlangen naar verloren tijd door het door lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe…

Een lach op je gezicht Zo zoet en zo hemels Twee pareltjes glimmen Als de zon op de zee Het zijn je ogen die me aanstaren Wat moet ik er mee? Je bewegingen zijn soepel Je danst als een elf Ik voel me vreemd Jij voelt je jezelf Elfje owh elfje! Je raakt me aan Op een manier Zoals nog niemand Dat ooit heeft gedaan Mijn hoop vervliegt…

zijn hand zal schrijven wat zijn hart wil zeggen maar zijn mond blijft zwijgen over wat zijn ogen zien haar hart zal weten wat zijn mond wil zeggen maar haar oren blijven doof voor wat zijn ogen schreeuwen…

toen de glazen glazig bleven de borrelnootjes weggehapt kruitdampen moeizaam weggedreven peuken waren uitgetrapt appelflappen, oliebollen in magen waren weggepropt kinderhoofdjes zachtjes tolden gapen werden weggestopt honden, katten weer verschenen opa's, oma's langzaam waren weggezakt voornemens al weer verdwenen nog voordat ze waren…

met beverige beentjes handjes klam van het zweet sluipt het kleintje op zijn teentjes zonder dat iemand het nog weet de trap af naar beneden blijft wel drie keer luisterend staan twee maal bij het kraken van de treden één maal na het kraaien van een haan komt geruisloos de kamer binnen legt zijn vuistjes in oudjaar's schoot weet…

in onze boom groen als nooit tevoren brandt één lampje niet het valt niet op het zit niet van voren eigenlijk niemand die het ziet het lampje is niet stuk of zo het geeft gewoon geen licht en wij … wij laten het gebeuren het zit toch niet in het zicht maar ergens in de nacht als alle andere lichtjes doven zien wij soms onverwacht…

Alleen in een kantoor Waar computers zoemen Boven slapen kinderen Als gesloten bloemen Woorden vliegen Te vlug binnen de muren Het late werk dat ligt hier nog Tussen de trage uren Een kas geteld Overdracht geschreven Thuis gebeld De nachtrust wacht nog even Dan toch even krabbelen Intern wat babbelen 'Hersensabbelen' Als waterkabbelen…

Een dichtbundel lezen Is als leven Met steeds een nieuw begin Is als geboren worden Bij elke eerste prille zin Is als sterven Bij elk slot van een gedicht: Een indruk achtergelaten Zoals de expressie bij het verlaten Van een oud verweerd gezicht…

Als je ogen mij ontwijken Als je stem mij niet meer hoort Als echt begint te lijken Als alles jou zo stoort Als samen twee keer één is Als delen niets vervult Als telkens blijkt ‘er is iets mis’ Als schuld Dan ontwijk ik je ogen dan ben ik alleen met de waarheid die me stoort Dan wordt een flauwe optelsom die maar niet wil kloppen…

een nieuw jaar is hoe vrolijk ook ook afscheid nemen van van alles wat je achterlaat maar niet vergeten kan een nieuw jaar is hoe druk dan ook ook stilte in je hoofd om alles wat je niet volbracht maar wel in hebt geloofd…

hij droomde honderdduizend lichten in onverlichte straten waar nietszeggende gezichten in gapend zwarte gaten vol uitgedroogde lijken hem aan leken te kijken hij droomde honderdduizend wensen in onbewoonde steden waar doodgezwegen mensen uit een bloederig verleden vol waanzin, moord en nijd hem smeekten om wat tijd hij droomde honderdduizend…

Herinneringen blijven maar hangen in de kelders van mijn geheugen als opgeslagen donkere vaten waar nooit meer uit gedronken wordt waarop de jaartallen vervagen en de inhoud vergaat omdat ze slecht zijn afgesloten en ik ze zo maar laat.…

Laatst heb ik de dood ontmoet Ze keek met lede ogen Jeugdig keek ik terug Vol van onvermogen Toen besloot haar gezicht Zo bleek, klaar te zijn Haar ogen bleven daarna dicht Langzaam verdween de pijn Een lichaam bleef achter Met rust op haar gelaat En haar wangen nog iets zachter Een laatste kus kwam net te laat -Laatst is nooit later…

met in z'n ene hand de sterretjes en in de ander een oliebol kon 't ventje deze ene nacht de hele wereld aan de sterretjes doofden al na enkele seconden maar gloeiden in z'n oogjes nog minuten na…

Ik las het levenswerk van een dichter in een week en gaf me over aan een vloed van woorden, letters en een zee vol hersenkronkels - Hij bezweek voorgoed die ook mij wilden verslinden zoals een zeemonster doet Langzaam trok het water zich terug in het boek Mijn geest vatte slaap en stak de draak ermee…

Aan de keerzijde van de medaille bevindt zich de held…

Mensen vullen hun leven met het vullen van leegte…

Het vriest. Nederland doet zijn plicht. Men strooit zo veel, het lijkt wel sneeuw wat er ligt.…

tussen de resten van haar leven vond ik brieven zonder woord boeken die niet zijn geschreven vragen die nooit zijn gehoord tussen de resten van haar leven vond ik beelden uit haar jeugd liefdes die niet zijn bedreven kinderjaren zonder vreugd tussen de resten van haar leven vond ik foto’s zonder kleur dromen die niet zijn gebleven rozentuinen…

gesloten als een oester deed zij niet van zich spreken wachtend op de visser smachtend naar een teken opdat haar hart, een parel, juist zou worden bezeten bang te worden beschadigd bang te worden vergeten (met dank aan “lizzy” voor haar “oester”)…

Op een ogenblik besloot ik Een betere thermostaat te kopen […Te vervangen met een simpele klik Waarna warm water spoedig circulair begint te lopen…] Helaas de simpele klik blijft achterwege Onderwijl komen de elfsteden bijeen gehaast Buiten immer nog min negen De eerste tochten zijn uren geleden al geschaatst […Draai alvorens te beginnen…

Zachtjes wiegen takken Die geen takken zijn Met een scherpe contour Over de muren en de vloer Aaien doen ze en de muur Gloeit er warm van op Een rode gloed glijdt noodgedwongen Op koud gesteente en behang De zonnegloed mag door het raam Maar de kou moet buiten blijven Daar blijft ook de vogelzang En het fluiten naar de wijven Binnen…

luisterend naar jouw hartslag wiegend op jouw adem zoekend naar een antwoord dat ik ken sluimerend deze zondag veilig in jouw armen wetend als geen ander dat ik ben…

vertrouwen heb ik nodig vertrouwen moet ik krijgen omdat zonder dat vertrouwen ik zal blijven zwijgen vertrouwen zal ik vragen vertrouwen zal ik geven omdat zonder dat vertrouwen ik niet echt kan leven vertrouwen zal ik zoeken vertrouwen zal ik vinden omdat zonder dat vertrouwen de angst mij zal verslinden vertrouwen zal…

zijn verbaasde ogen keken mij doordringend aan wij hadden hem belogen over Sint Nicolaas’ bestaan zijn hersentjes verwerkten de informatie traag maalden en bewerkten een te verwachten vraag “de Kerstman en de Paashaas zijn beiden een verklede vent dat geldt dus ook voor Sinterklaas papa . . ., ben jij wel wie je bent?”…

begrijp mij niet verkeerd als ik mijn woorden schrijf anders dan ik spreek ik heb praten niet geleerd mijn lippen voelen stijf emoties vaak van streek tijd die weg zal tikken als jij de woorden leest die daarna weer vervliegen verstilde ogenblikken als balsem voor mijn geest laten mij zachtjes wiegen voel je niet bezwaard je ogen…

verdwaalde zielen dwarrelen om mij heen verdrongen zinnen dompelen onder in verdriet verwrongen gezichten weerkaatsen in mijn geest vergeten geliefden wentelen zich om in mijn hoofd verwenste gedachten gebeiteld in steen verbloemde gewoontes gedijen in wat je ziet verlate excuses verlangen nog het meest verzonnen epistels verjagen…

neem je woorden uit je mond ik heb ze niet meer nodig omdat je er niet achter stond zijn ze nu overbodig neem je brieven van mij af leugens die ik bewaarde omdat je nooit echt om mij gaf zijn ze nu zonder waarde zeg je vrienden waar je bent ik heb ze nooit gemogen ze hebben mij niet echt gekend maar wel teveel bedrogen neem je foto…

op het randje van de nacht de slaap wil nog niet komen zegt hij haar goedenacht belooft van haar te dromen op het randje van zijn geest gevoel van onbehagen het stoort hem nog het meest dat het steeds komt met vlagen op het randje van de dag zijn dromen zijn vervlogen verdwijnt nu ook zijn lach weet dat hij heeft gelogen op het randje…