Alle inzendingen van Jeroen

is er nog leven na de geboorte? is er nog tijd om dood te gaan? is er nog geven na het verkrijgen? of zal ik voor eeuwig in het krijt blijven staan? is er vertrouwen na de vriendschap? of zul je me haten voor elke kus? is er nog bouwen na de afbraak? of laat je me praten met mijn nek in een lus? is er nog aarde waarop ik meedraai…

het zolderraam een schilderij vol zacht wiegende bomen om in weg te dromen met bovenin een wolkenbrij die lacht in blauwe luchten om in weg te vluchten het eendenjong in drassig land van gras, kruiden en water oefent zijn gesnater blauwe reiger in “éénpootstand” verrast kikkers en vissen door ook veel te missen het eksternest…

diep snuivend door het bos lopen lentegeuren keuren lentekleuren geuren voorzichtig de knopen van je jas losmaken kijken hoe het gras groeit samen luisteren naar het kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig…

wat heb ik u te zeggen dat u mij steeds weer leest is het mij uit te leggen wat het nu is geweest dat u zo hoog waardeerde ik vraag het mij echt af dat u mij zo "verteerde" mooie reacties gaf wat vindt u in mijn gedichten dat u mij lezen wil ... lezers zonder gezichten ik sta even bij u stil…

Druppels vallen op het doek boven zakken slapend vlees Warme adem blijft gevangen het snurken zacht en hees Een uil kijkt naar de sterren verslikt zich in wat lucht repeteert nog eens zijn kunstje nu in vogelvlucht Zachtjes vallen dromen synchroon met strepen ster Na al die vele kilometers is thuis nog steeds niet ver…

Klein lief diertje je piept niet meer beweegt niet meer en je zal ook nooit meer eten Klein lief diertje je werd zo oud nu voel je koud gister liep je nog wat rond Klein lief diertje je droomt niet meer loopt niet meer je zal het niet meer weten Klein lief diertje nu is je plek zo stil en leeg in het hoekje op de grond Klein…

verdwaal in mijn gedachten ze zijn aan jou gewijd door onderhuidse krachten verloor ik alle tijd verdwaal in mijn vertrekken de deur staat op een kier ontzie de zere plekken ‘k bewaarde ze steeds hier verdwaal in al mijn woorden ze zijn aan je besteed omdat ze jou niet stoorden wat het bij and’ren wel deed verdwaal in mijn gedachten…

ik zou je bloemen willen geven zomaar onverwacht misschien dat dan heel even ik het ben naar wie je lacht ik zou je tranen willen kussen zomaar onverwacht misschien dat ondertussen ik wat van je pijn verzacht ik zou je woorden willen lezen zomaar onverwacht ik hoef ze niet te vrezen omdat jij ze hebt bedacht ik zou je "leven" willen…

Overal waar ik zal gaan zullen mijn woorden komen Ze duwen me naar voren en zachtjes leun ik terug Op woorden gedragen zijn mijn handen Die vlug schrijven een weg vooruit…

Slechts een handjevol woorden kan ik je geven Verhullend dat ik nog minder ben Lees mijn woorden en zie Ik ben het niet meer Pak mijn woorden Meer zal ik niet zijn Gebruik mijn woorden Aan mij heb je niets…

diep, intens gelukkig zijn was haar laatste wens zwevend, levend op een wolk als een herboren mens vrij van schuld of schuldig zijn geen lasten op haar rug geen zonden, wonden op haar ziel omhoog en nooit meer terug geest en lichaam in harmonie geen onvolkomen woord verleden, heden smelten samen niets dat haar nog stoort diep, intens…

met zijn mond vol losse tanden en zijn hoofd vol puddingpoeder beweegt hij weerloos met zijn handen en roept inwendig om zijn moeder kan nog net de pijn verdragen maar weet er komt nog zoveel meer wil wel om de handdoek vragen maar zijn lippen doen te zeer en met bloeddoorlopen ogen wacht hij op de laatste dreun zonder enig mededogen verliest…

De nacht is een broeierige deken over blote schouders lippen verglijden in een lispelend duister Vingertoppenfluisterend wind ik koele doeken om je krommende wervels Ik tel De wind fluit liedjes want vannacht komt ze ook bij jou langs en dan, in een vleug door een kier Achter het, voor boze mannen gesloten, raam zal ze…

kijk me aan zeg wat je zeggen wilt doe wat je wilt doen sluit niet je ogen wees niet bang voor mijn woorden wees niet kwaad op jezelf kijk me aan huil als je huilen wilt voel wat je wilt voelen open toch je handen verlies je in mijn dromen leeg toch eens je hart kijk me aan praat als je praten wilt sla me als je wilt slaan streel…

ik zal je woorden huilen je tranen schrijven je ogen kussen ik zal je laten schuilen je warm wrijven je vuren blussen ik zal je lippen strelen je hart bewaken je handen wassen ik zal je lakens delen je zuchten slaken je lichaam passen ik zal je laten dromen je ziel beroeren je lasten dragen ik zal je angsten tomen me niet verroeren…

in de stilte van haar tranen woedt de storm in haar hoofd blijft haar ziel zich in het donker wanen van elk licht ruw beroofd in de kilte van haar hart woedt het vuur van blinde haat als zij compleet verward tegenover haar belager staat in de stilte van haar schreeuw woedt de woede in haar lijf duurt een seconde wel een eeuw voelt haar…

woorden afgewogen verstoren je bestaan wie heeft wie bedrogen? wie laat wie nu gaan? vertrouwen is tweezijdig je kunt het niet alleen waarheid blijkt partijdig liefde lijkt van steen je hart blijft, zonder te begrijpen, -lijkt doof en blind geweest- gehavend samenknijpen totdat het weer geneest je ziel dwaalt zonder baken op een…

een vloek weerkaatst in stilte brekend hout spattend bloed schreeuw van pijn vallende hamer blauwe duim…

doelloos malen haar gedachten in een raamloos hoog vertrek gevoelloos eindigen haar nachten in een naamloos blauwe plek hoorbaar schreeuwt haar lek geheugen in een monotone dreun zichtbaar eindigt hier de leugen in een hartverscheurend gekreun onontroostbaar haar geweten onomkeerbaar haar verdriet onbemind en steeds vergeten nog voordat…

pas toen de “frisse wind” ging waaien voelde zij de adem in haar nek en nog voordat zij zich om kon draaien zat er een ander op haar plek bij de directie kreeg zij geen vertrouwen van haar collega’s enkel medelij en haar baas -geen fan van vrouwen- draaide slijmerig rond de brij zonder afscheid stond ze buiten met haar spullen in een doos…

als ik de pijn niet meer kan dragen en mijn ogen het jou vragen... laat je mij dan gaan? als mijn lichaam van mijn geest verliest en mijn verstand voor slapen kiest... laat je mij dan gaan? als mijn handen niets meer schrijven en de stiltes langer blijven... laat je mij dan gaan? als de tijd mij tegenstaat en ik alles lopen…

je leek hier wel te rusten in een droom van zacht satijn tot straaltjes zon je kusten het moest weer ochtend zijn ontwakend zijn je ogen knipperend tegen 't licht ontwapenend hun vermogen te verleiden tot dit gedicht…

ik kus je woorden wakker jij rekt je zinnen uit en ademt witte wolkjes ik lees jouw zachte huid laaf mij met de letters en spel jouw lichaamstaal jij luistert naar mijn liefde … ik schrijf een vers verhaal…

Een Nederlandse leest liever een boek in haar eigen of een vreemde sponde. Wellicht dat ik nu een Belgische zoek voor het spel der vleselijke zonde. Eén, om mijn gedichten voor te schrijven. De ander om wakker mee te blijven. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - … Het slaapgedrag van Nederlanders…

woorden waaien door mijn hersens zinnen vormend zien zij licht ik kleur ze in met mijn gedachten proef hun klank met ogen dicht laat mijn vingers stil bewegen streel de toetsen van het bord laat mijn lippen woorden fluisteren oren luisteren naar wat het wordt als het ritme blijkt te kloppen berg ik alles netjes op zullen woorden…

met in zijn hart de tranen die hij spaart omdat hij ze bewaart... met in zijn hoofd haar kussen, haar bed en al zijn nachten met... met in zijn hand haar allerlaatste brief waarin ze schrijft: "mijn lief..." met in zijn oren haar zo vertrouwde stem haar liefste lach voor hem... met in zijn kamer haar laatste zelfportret dat hij…

met het water aan mijn lippen dicht ik dijken meters hoog hopend dat later zal blijken "zijn geliefden hield hij droog"…

hij dronk zijn kopje "thee" in één, twee slokken op en zij schonk heel tevree voor hem een tweede kop zijn ogen gingen bollen de tong hing uit zijn mond zijn hoofd begon te tollen daar lag hij op de grond... ...nooit heeft hij echt geweten wat er toen is gebeurd herinnert zich slechts kreten en kleren, stuk gescheurd... ...toen zij…

-Het zonlicht dwarrelt schuw door de kamer De schaduw die schuchter volgt- Zijn huis is leeg zijn wereld is zijn huis Zijn gedachten zijn rommelig als de kamers (Vazen in de keuken kuchen neerslachtig stof) (Kinderlaarzen dromen water en weten niet meer of ze lekken) (Een deuntje tracht met dof geluid voorbije sferen te behouden…

zelfs met alle liefde van de wereld was hij niet tevreden zag hij niet haar wit gezicht toen zij moegestreden naast hem lag ogen dicht haar wangen zoutig nat wist hij niet dat zij begreep dat er niet meer in zat dan met alle liefde van de wereld hem te laten gaan met als zekerheid dat op een dag ook hij alleen zal staan…