Alle inzendingen van Jos Zuijderwijk

in de horeca zelfs op het terras is het ook niet altijd feest vooral als je er tussen uitsteekt breed maakt te veel plek inneemt volgens de krant dertien centimeter het mag er één meer of minder zijn geweest maar ze moesten er allemaal af sommigen zullen wel zeggen dat ze zout op slakken leggen lopen te zoeken die ambtenaren maar hou…

In Ree en Runstraat liep hij uitgelaten nu nog bij gelegenheid alle cafés zwijgend voorbij soms ging blijkbaar voor bekenden gezeten op terras of achter glas beschroomd zijn hand kort omhoog Ook fietsers passanten weinigen die hem nog herkenden vrolijk zwaaiden naar ooit de tijger zonder sluitingstijd Een vrouw gerimpeld grijs haar…

u weet wel zij ik die hier altijd samen kwamen ze friemelde zo lief met haar laarsjes terwijl ze in tolkien las we woonden in de baarsjes u weet toch wel jullie zeiden poeslief lekkerding die ik op het surinameplein opving terwijl ze haar gezicht kwijt was met al haar spulletjes om het er weer op te doen u weet wel de schat voor wie…

hoe verrassend het parcours gezeten in tramlijn zeven langs Weesper- en Frederiksplein de natte brug over de Amstel Sarphatistraat Weteringschans café Heuvel op de Spiegelgracht de zon op de Boerenwetering tot ik gewaar werd dit was de route naar het Leidseplein en potjandrie niet die naar het Roelof Hart niet dat ik al dat moois echt…

de schilder moe bij de vrouw aan de koffie saampies knus biechtte ’s avonds laat de schoenen vol lood het model was plots zomaar zoek hij stond droog achter het doek uiteraard zwoel in zijn gevoel kunst een stuk dat inspiratie bood knielde en bad tot Sint Antonius geef mij die schoonheid vlug terug hij sprak mijn bede werd stante pede…

sprekend van stilte ik heb daar beslist nog veel weet van het was doorgaans zo dat alleen de natuur aan stond vooral de mieren mij niet koud lieten als het regende waren er ramen van glas om door naar buiten te kijken naar de regen liefde was er volop iedereen zei dan ook dat ik vooral heel lief moest wezen aannemelijk zodat…

ach wat sprak de opposant als immer fel en gedreven zwaar geschut van mijn kant het wordt zo overdreven neem mij als brokken Haknougat uit Gouden Blik van Rens Joosen Suikerwerken eerst staat de vorm dusdanig tegen dat je denkt geef mijn portie maar aan fikkie je neemt toch een likkie open geest die je bent om zwaar onder indruk te merken…

waar ik nooit echt aan wen is dat ik geen lefgozer ben soms denk ik hoi je komt er aan het is op til schop er nog wat branie bovenop waarna ik telkens weer in alle ootmoed constateer het wil niet en niet omdat ik niet wil maar ergens houdt het op…

alles verandert als alles verandert dacht de regelaar van temperaturen in dit voorjaar rupsen piekten keurig vroeger mooi weer tegelijk op pad met de uitloop van hun voer zomereik vers in het blad koolmezen moeten het bezuren bleven seizoensgetrouw wachten tot de dagen lengden zodat snavels zojuist uit het ei vergeefs om rupsjes smeken…

vannacht op een bank midden in het park bedacht ik hoeveel liefde wel niet kan in zo'n park daarna dacht ik goudvissen hoeveel goudvissen kunnen daar wel niet bij hier in dit park eenmaal opgestaan dacht ik kijk daar in de plas en ja wat ik toen wel niet zag echt alleen maar liefde en goudvissen echt joh je wil niet weten…

oh Heer hoe beklemt de hitte alles valt mij dusdanig zwaar dat ik eenmalig nu wil vragen om de verklaring geen bezwaar uw goedkeuring uit te zitten en niet te hoeven wegdragen…

als ik iets zo om me heen zie is dat niets sommigen weerhoudt om als in een perseveratie voort ijlend in een klaagzang van algemene strekking zonder ik-beperking gewoon maar door te lopen tegenstribbelaars onderweg in het voorbijgaan alsof het in de haast gewoon is terloops zo maar op te knopen vraag mij niet bovenstaand hard te maken…

crazy my dear wat een bof dat hij ene wim bij de plas trof die zei luisteren niet pielen geef eens volgas op rijwielen uitgerust met trommelremmen als je je trappers stilhoudt gaat de fiets vanzelf snorren maar dan wel zonder te remmen hij gaf toe dat die fietsen zonder te rijden zich niet door snorren laten onderscheiden…

integratie van anjers en gerania bij victoria falls in kenia via teeltprocessen verloopt gesmeerd aangezien kwekers uit ons land tijdig en gedetailleerd zeggen wat ze moeten doen en de inheemsen ook doen wat ze gezegd wordt te doen zo ook die van rozen waarbij extra is gekozen voor waak tegen lekken of zelf ontdekken men houdt met…

stel je komt niet lekker uit de winter buiten wat was je een eitje je vreet je te barsten aan lelie van dalen denkt ik popje prachtig ben zalmrose nimfachtig terwijl jij engerling met je eigen slijmschijt al je brede rug besmeert zodat je meer lijkt op ‘n hoopje vogelstront maar als je dan doorschiet naar je imago zwarte kop verder…

Wij vertrokken ooit heel stiekem bepakt voor wereldreis naar Istanboel per Oriënt Express naar ons gevoel De eerste trein liep via Haarlem Hadden we tot lijnrecht zuidwaarts besloten via Abcoude - helaas zullen we het nooit weten of we dan ook de trein uit zouden zijn gesmeten om in de Koepel verzekerd te worden ingesloten Die bavoflikken…

geluksbesef in treinen oostwaarts op lijnen van het begint te dagen zie de zon gaat stralen is echt niet het mijne het is namelijk zwaar balen dat ze niet vooruit rijden door zonne-energie gedragen geheel gelijk op met de tijden daar het mij van nature stoort dat 't niet gans de dag gloort…

in hengelo weer de kip of het ei wie was er het eerst ik of hij je zou zeggen ik zet als eerste persoon gewoon voor scherpte-diepte de toon helaas hij stond op de automaat en dan gaat de fotograaf bij een ik in veel beweging door zijn sluiter de mist in de afstelling is de kunst in het fotograferen kijk mijn hoofd maar op foto's vol tekens…

'hoewel ik hem persoonlijk niet mis omdat toen ik voor hem open stond niemand zei dat hij ook echt bestond ben ik thans reuze blij dat hij er is met regelmaat te gast in mijn poëzie staat hij continu gereed voor het geval ik serieus aan het werk in een gat val of in mijn cryptogram geen heil meer zie ook op reis vertrouw ik hem ten volle…

mens ach wat spontaneïteit broodnodig voor je gezond verdulleme fatsoen gaat domweg om doen leven kies eens in hippietijd spetters maatjes volle pond niet zwetsen lach om los te gaan vrij in liefde vrede komt er aan eenzaam op zolder gelaten ontwaken hoor treden op trappen die kraken wat oh wie komt daar aangeslopen nimf bloot in…

vroeger toen het ook al anders was hoewel tevens wel veel gewoon was schoon ik nog niet aan coma toe was in mijn pan nog niet gebroken was soms plots heel wat lachers op mijn hand had heremetijd van vrind kleinejan bij wie ik in een veilingjas wijn schonk van 't vat bij opbod en afslag in boeken deed van blubberbas die jan die nu al…

de winter was nog niet voorbij of we zaten al weer in de lente tijd om mijn imago op te poetsen gelijk de vogels en de koetsen in wat heet de poetsmaand mei breekbaar maar wel met glans greep ik de eerste beste kans om het publiekelijk te testen in scherven en gruzelementen lig ik nu blinkend in de nesten…

er is heel veel om ons heen om op af te dingen zoals het wezen der dingen ik zie het niet ik hoor het niet ik proef het niet ik ruik het niet ik voel het niet ik denk het niet nee er is niet veel ik denk zelfs helemaal niks om af te dingen op het wezen der dingen…

wat heeft het een voeten in de aarde plaatsvervanging na wederopstanding van Jezus de Christus - bij opstijging in wolken aan het gezicht ontrokken - uit zittend surplus in stenen gebouwen uit rotsen gehouwen door één op één na hoogste eerwaarde…

het is toch van de zotten dat de juffrouw van de vis bij mij van kleur verschiet als ik gekleed beleefd verzoek om 400 gram venusmosselvlees 500 gram lulas in ringen haar baas erbij haalt die er politie bij haalt die er een professor bij haalt die het dan uit het hoofd vertaalt in 400 gram Miolo de améijoa en 500 gram calamares in anilhas…

het ziet er niet uit stel je ziet hem of haar in aquaria je schrikt je een ongeluk vraagt wie ligt te sneven zie dit laatste teken van leven die vishouder ging zeker stuk drukkend op zijn duimdiploma neem een bundel zakken ieder met acht kamers die het allemaal apart doen in en uit één eigen zakgaatje omringd door acht tentakels om…

speciaal de doden nog bij leven slechts met woorden vergeven blijken in hart en brein kennelijk van onder de zoden wroetend met vragen diep op alle dagen in wat heet het geweten aanwezig te zijn…

buurvrouw is de 95 gepasseerd toch niet te geloven zo bij de tijd ze dicht op internet eigengereid wakker gewiekst en onverveerd onder zeventien schuilnamen één hunner zit reeds twee jaar pikant jong drieëndertig jaar op walletjes voor de ramen uiteraard gaat de klandizie voor maar tussen de bedrijven door doet ze aan hersengymnastiek…

op de dam dacht ijzeren hein ook al is thuis goedkoper ik blijf een kroegenloper op dus naar het rembrandtplein hij wrong zich op lijn negen tussen een keur aan wijffies met weinig om d’r lui's lijfies ter wrijving niks op tegen hij sprak ik voel hoor zie veel drang uit de provincie geniet met mij het levenslied helemaal van de betuwe…

wij speelden vroeger elke dag dramatisch stukken in de salon die ik ter plekke zelf verzon met normen katholiek van inslag favoriet was ‘aan gekken geen gebrek’ onbeperkt aantal rollen om te acteren immense vrijheid om te improviseren met de biechtstoel als mijn regiestek speciaal onthaal kreeg buurmeisje marjan met haar speelden we ‘…