Alle inzendingen van Jos Zuijderwijk

heb de geest gegeven van mijn zoontje Sacha vandaag de dag Tien Tien Negentien Zeven-en-Tachtig De artsen zeiden zuurstof Gebrek in hersentjes Hooguit plantaardig zijn bestaan wij vroegen waardoor waaraan wat wij wel weten WIJ hebben het gedaan WIJ stonden er bij Keken naar Ik heb het gedaan Wat hoe heb ik gedaan? Blijf zoeken ik…

een soort wippen soms hang je d’andere kant was zwaarder soms val je d’ander stapte er van af verend wip kippen ‘t echte werk alles in eigen hand los van keurmerk gezien een mevrouw handjes los schokdempers valbrekers toch vrij gevallen jong nog altijd alleen gebleven…

van heimwee naar de vermicellisoep met selderij balletjes gehakt heel zout stomme vieze sliertjes verder helemaal niks uren getrokken afgespateld het grijze schuim zo ontzettend geel die soep hij haatte hij moest ze wel eten precies ja net als de karnemelkse pap de bitterkoekjespudding die was lekker…

aan de overkant van mijn rivier de boom met bladeren haar paraplu waaiert boven ‘t water nog groen twee takken niet nee die zwaaien eerder af herfst geeft ze nu al brui rood bruin lover nu met avondzon zo waar geel oranje dat belooft heel wat tot de wind de blâren heeft geschuierd de vissen niet meer kunnen schuilen onder moeders’ paraplu…

sneeuwwit willen wij ons tapijt weg met zwervend vuil als ’t kan in ‘n kuil kom voort maar met de schone geit geen vieze lappen op de grond we pakken ze om te steriliseren normaal toch huishoud’lijk beheren erfgoed van vloer tot plafond wat we niet werk'lijk rein krijgen extra te behand’len tegen parasieten willen zonder zorg genieten…

recht vooruit geheven je pet je neus je meet je pas af aan die van je kameraad bij de generale staf het hoofd van staat sta je stok stijf stil je draait je hele lijf in enen een kwart slag je trilt de staf kijkt of je broek glad zit je pik gesteven binnen vlak houdt de president van zambia glimlacht strijk zet je draait terug…

op 't hoofdkussen ontvangt hij genadiglijk z’n plussen vallende in minnen raakt hij buiten zinnen bij vijftig min stond hij nog plus pas bij vijftig plus ging hij in de min ooit was hij voor wie de bal durfde kaatsen nu is hij voor ’t minnen van de naasten hij zegt "mijn hart wordt oud altijd al van binnen goud dus…

een groot dichterlijk gevoelen bevloog mij bij de ping pong match tegen holendrech' citaten strofen vlogen over tafel mijn fantasie sloeg toe helaas de poëzie in de bal raakte kant noch wal m’n coach adviseerde au revoir voor mon imagination au pouvoir ik deed wat hij zei en won m’n partij…

een groot dichterlijk gevoelen bevloog hem bij de ping pong match tegen holendrech' citaten strofen vlogen over tafel zijn fantasie sloeg toe z’n poëtische bal raakte kant noch wal de coach adviseerde au revoir voor imagination à son pouvoir gestopt z'n rijmelarij en ja hij won de partij…

de Wereld der Letteren kent ook regels en wetten: wat echt beurt beurt buiten beeld zo was er gister ‘n waar lijk gestorven als dichter onderwijl wandelde 'n tom pouce met sprieten zachte bef onder bestreling de deur uit de neerlandicus had 't nakijken…

hij zoekt haar hij zoekt het op de gracht het portiekje in de nacht hij bromt rood geblomd kom kom nou gauw zijn handen grijpen zoeken haar wespentaille de fluwelen gesp herinnering groeit in zijn val naar tranendal hij huilt ginder roeit een nachtelijk bootje…

in grote steden volle straten pleinen hete sferen dragen zware dampen vrije mannen meiden massa’s deinen zwoel taps hun gezucht bij 't slampen genot in drift drijft begeerlijk lonken jonge blommen zoeken in rust’loos dwalen lijven ogen neuzen monden om te bepalen zonder knel hun keus diep in splonken ziet het water stijgt ze tot de lippen…

daar ligt hij dan de man van de uitgestoken nek het is nu klaar de rek is er uit hij kan gaan waarom getreuzel vroegoude man uitgestoken nek? waarom waarvan welk geneuzel hij moet opstaan die rare rek die verrekte pijn kan het zijn beste man dat je domweg te dom was te veel hooi op je vork nam? nee geen nood aan de man…

als ik val dan val ik in mijn bloementuin op de mannequin niet op d'anemoon ook geen duizendschoon salvia dahlia gerbera begonia of rosalia passie- pinksterbloem 'k zie u denkt d'aster lijkt 'm veel gepaster herfst vaarwel zacht en teer voor't mooie weer mijn blom voor altijd luim is echt de mannequin zo slank zo steels…

het oog van Rita bereikte nu de kust angst regeert d’immer koele Texaan z’n hebben en houen gaan er aan ongevraagd de rampspoed kwam als must dun duin stormen die hier komen gaan bij Ter Heijde waar men weer zand spoot zelfs dan wordt ’t talud nog ontbloot het dorp zal nu of straks weer vergaan beleidscircuits zijn hevig in beweging conflicten…

algemeen bekend ‘t weer is onbestemd stemming is als het weer wat je ook stemt alles komt op je af zoals het was liefde is van tweeën één stem je op elkaar af het wordt altijd nooit weer wat het nooit was…

in de oorsprong van uw eigen werkt u pro deo precies net als pro deo advocaat uw zakken worden gevuld door’t proletariaat…

brengt helderheid bij regen zon maan in hunne schijn immer tere tederheid je ziet de wereld opgeklaard je ervaart de wankelheid als wereldkaart: de wereld weegt beweegt en wankelt zo edelachtig zie je eigenlijk zelden nooit hoe weerloos wankel de wereld waarlijk werkelijk wel niet is…

in 't land van duizend en nog 'n nacht blijkt Allah heel anders dan tot nu werd gedacht ze leeft in Nirwana als Tabula Rasa speelt kiekeboe geeft Fata Morgana bij droogte en morgenstond ze heeft ook 'n oase met catering voor eigen rekening…

naar school gaan was jaren achtereen ’s morgens vroeg om half zeven begin van leven douchen kleden voor druilerige regen fietsend wind tegen door de duinen niet verzuimen hand opsteken naar de lange regenjassen de mannen van het gesticht langs de weg dicht op de halte van de busstop ogen binnen gericht roerloos in stand in hun stille…

als ik door loosduinen rij denk ik altijd wat men hier vroeger zei we hebben tot in eeuwigheid vrede rust komkommertijd d’hofstad groeide grandioos de kromme jongens bleken broos nu zijn ook de tuinen loos…

is laven ter ontschaven van weerbarstig kreupel hout van 't woud al heel jong gekapt bekneveld gebutst domme nagels zomaar in getimmerd uitgedroogd ingeteerd afgestempeld verzegeld voor onbekend en onbestemd ziet nu: loten lopen uit lang leve de brouwerij zo ziet men maar nog ongelaafd is onbeleefd…

bundeling is verbladering in de herfst je waait weg je blijft liggen weggerot geveegd op hopen je weet niet meer je vergeet door d’ontluist’ring na d’ontblad’ring storm en beregening ontlezing als herinnering zo blijkt telkens weer bij lang verleden dichters die ooit in bundels waren…

al schietend wordt teveel gebeden vooral in nachten wordt geleden d’eng’len gods pikken het niet meer wat niet verrassen zal de schutters minder in getal mannetjes putters zijn meer gericht ze komen harder aan zo mailt d’engel gabriël: ‘denk om de genade stop de canonnade d’ hemel wordt ’n hel molens geven minder wond wieken bidden…

moderne artsenij is liefst preventief zoekt op haar qui-vive bejaarden die gevallen zijn vraagt hoe en waar men zich ingeleefd aan de ander geeft je bent nooit te oud om in liefde te vallen een dag niet verliefd is een dag niet gevallen geen betere kussers dan 65-plussers ook blijkt dat veeljarig ervaren leidt tot gepaster…

overgaan is als het goed is het zelfde als weer gaan zitten met andere boeken nieuwe schriften schoon ondergoed…

vlam in de pan hard en stevig ‘n eigen hartendame voor de pluk in bramentijd op de Bloedberg* daarna de zee bespatten met liederlijk schuim de hartendame bezwadderen beklinken haar betoasten welriekend bestuiven in een pannetje in duin bij avondzon als honnepon z’n eigen duinmargriet -----------------------------------------…

als het wegzingen van beelden in spinsels van gedachten kroelend kronkelend twinkelerend steeds rakend dan hangend op samen vloeiend druipen druppels tot vormen luister! ze klikken in het hoofd stollen woorden dan tot zinnen aaneen gesloten zwemmend maar met oog voor contact…

de zomer ligt nog open in IJ- En Kinselmeer de dijk tussen d’oude gehuchten Uit- en Durgerdam de fietser kruist weerszij groen van bloeiend gras kragen van riet water klotst vogels zingen snateren strijken neer vliegen op winden zuchten licht de fietser staat stil hij schreeuwt SCHRRAUWWWW twee hoofden heffen zich coïtus…

laten we wel wezen liefde is het geven van je hart voor heel diep bij ‘n ander daar van binnen je dient de mens die smart naar hart voor lief en leven doneren van lever nier of been is zeker ook heel goede zaak misschien minder of zelfs niet met in het verschiet van lief in de maak bij een hart van steen Toelichting…