Alle inzendingen van Katty

Ze verdween tussen de massa, weg was haar kader in het bewegend schilderij. Rondom haar begon het te dagen: geuren werden kleuren, vormen gaven hun grenzeloosheid prijs en duwend volgde ze de voor haar nog onbekende paden. Haar kennis was een bak vol scherven, scherven van stukgeslagen wijsheden, onophoudelijk wisselend van orde…

Als eendagsvlieg geboren worden, groeien, eten, voortplanten, sterven, een heel kort leven aan scherven. Misschien beter zo, heel intens, want langer hier op aarde kan je ideaalbeeld bederven. Seks, drugs, Rock & Roll, laten we de politiekers niet vergeten, vastklampend aan die ene hete zwoele nacht passé composé behorend tot het verleden…

Dode takken, geknakt als riet in een zware storm, liggen verstrengeld, bedekt met glanzend groen sponsachtig mos krakend in hun breekbaarheid. Wollige witte knoppen van magnolia's hoge kantvaren en monarchrozen sieren de nevelige openbrekende hemel. Miezerige regen blijft vallen in stille eerbied. En met tijdloze blik sta ik ontroerd naar…

Suffig sta ik met één voet in de nacht naar de open bloeiende dag uit te kijken en snuif de zoete geur van vochtig gras. Regen valt met verstild getik op elk boomblad, varens buigen en knikken in druppelende cadans. Blonde grassoorten, tussen beuk en esdoorn verscholen, rimpelen goud-deinend in een bries. Het korstmos op stenen schittert…

Gedragen op ragfijne vleugels van dromen, de dood en het leven onder mijn huid opgesloten, ontwaak ik. Geluidloze klanken van de nachtelijke hemel sterven weg in ijle dissonanten en veranderen in zacht ochtendgegons. Sterren dansen wijkend nu de dageraad eindeloos worstelt om de nieuwe dag van licht te voorzien. Ik wals in schemerlicht…

Versluierend hangt het nachtelijke gordijn beschermend veilig als een schemerige voile rond het Zielen samenzijn.…

Verbolgen stapte ik uit mijn weerbaarheid, zette ongenadig strepen door een asgrauw verleden liet het verdwijnen in vergetelheid werd broos en breekbaar als porselein ...en brak!…

Morgen zal ik mij onderdompelen in de stroom van herinneringen meedeindend op de rust van beeldende gedachtengangen. Om als een kind mij te nestelen in de schoot van het leven, voedend in het eeuwige groeien. Morgen neem ik tijd om uren te verdromen om te dwalen in voetsporen waarvan de afdrukken zichtbaar zijn in het stille…

Met een sierlijke boog duikt mijn wezen in haar vloeibare goud. Mijn vreugde huppelt juichend over de witte spetters van haar deining. Ademloze stilte in de schaduwzijde van haar overkoepelende kracht waarbij erosie de ruwste parels verzacht. In het donkere jou omhels ik de stilte in haar mooiste vormen. Zo roerloos, rimpelloos…

De aan- en uitknop staat op rood, het lukt niet om haar te beheren. Tikkende vingers op een zwart-wit klavier, dansende letters in fracties van seconden verdrukt. Het moet nog inhoud hebben terwijl zij met kort gerokte benen voorbij het raam uitdagend komt passeren, zwarte netkousen deels cellulitisch maskeren en hij haar, zijn lippen…

Mijn hand maakt draaiende bewegingen in de regen van vandaag en schrijft in elke druppel een gedachte neer alsof ik zo het leven dat voorbij gaat kan vastleggen op mijn denkplaat. Ingetogen beweegt mijn hand door het striemend oppervlak van duizenden regenbogen, gekleurd door 't felle zonlicht door elke druppel op d'aarde…

Zo vele dromen jouw levenstrein snelt voorbij vervlogen de tijd. De spiegel van jouw doodsbeeld verankerd op mijn netvlies.…

Met weinig verweer stap ik de luid borrelende geluiden van de inktzwarte nacht tegemoet. Mijn denken in mijn armen meedragend wetend dat de zinloosheid van het onwetende, het weten is en het bestaan gewoon zijn gangetje gaat. Beelden, gedachten, herinneringen waaieren voorbij; slechts sprakeloze woorden spelen een spel tussen jou en mij.…

Zelfs de stilte is nu breekbaar terwijl elke ademhaling de lucht snijdt. Je hartslag klopt nog in de ruimte met tussenpauzes van net niet opgeven. Wat bindt je nog in dit leven dat je krampachtig vasthoudt? Ik voel jouw vingers die niet meer bewegen en jouw huid voelt klammig koud. Hoe cynisch is dit wachten, wachten op jouw heengaan.…

Heel zacht streel ik jouw zilverwitte haren die een paar maanden geleden nog zo vol grijs waren. Jouw ogen zijn stil gesloten en jouw mond ligt tandloos open. Traag gaat jouw ademhaling soms reutelend op en neer en prevel je onverstaanbare woorden misschien dat je ons toch nog hoorde. Ik fluister in je oor hoeveel ik van je houd en…

Je kust de vreugde in haar vlucht en koestert haar teerheid die als een dauwdruppel sterft tijdens het lachen. En in een vage droom zoek je troost bij je meest dierbare aangename metgezel: de eenzaamheid, eeuwig trouw aan je zijde. Je lacht naar de zon en koestert haar warmte.…

Och ik heb mijn driewieler opzij gezet, hij staat te pronken in de schuur, een rode stoel en wat spinnenwebben, ik werd wat ouder en vergat hem op den duur. Als peuter veroverde ik de wereld, ook al was 't maar het terras, het kleine mierenvolkje en lieveheersbeestjes, ik bleef niet klein en groeide al ras. Mijn eerste grote fiets…

Laat mij wiegend wiegen op de takken van de treurwilg tussen het ritselend gebladerte en het jonge groen van zijn lentekleed. Laat mij wiegend wiegen luisterend naar de taal van de licht wervelende wind en zijn eeuwenoude verhalen van moeder aarde en het Lentekind. Laat mij wiegend wiegen op de melodie van tokkelende, druppelende…

In de ruïne van je gebroken leven groeide een klaproos. Ze bekroonde het gevoel van jouw kwetsbare broos zijn.…

Oud, grijs, afgedankt zit je tussen vier muren wiegend op je stoel turend met die droeve blik naar de klok en haar getik.…

Leeg zijn de blinde ogen die de dood voorbij staren en nog slechts genot uit alcohol vergaren. Met verdwaasde blik doorlopen ogen likt zijn vinger die laatste aromadruppel uit een ledig glas als een verzopen vlinder die zich vasthoudt aan die ene druppel nectar. Afstoten, aantrekken, afstoten, aantrekken - holle woorden verwaaiend…

Gebogen en klaar met voeten in het startblok spieren gespannen ogen gericht op 't einde oren gespitst op 't startschot!…

Spinnend ronk je langs haar zij kronkelend zacht glijdt jouw vinger over de lijn van haar dij slechts mogelijk in naakte geborgenheid: een momentopname met een vingerknip weer voorbij...…

Sluipend, zonder weten, zal de tijd daar staan in de stilte die de nacht omsluit. In de verte is een zachtere kracht die tot ons spreekt zonder woorden. Doch telkens bij het ochtendgloren mogen we voelen, mogen we bekoren en wakker worden uit het donker naar het licht, weer in de cirkel worden herboren nooit wetend wanneer het einde…

Verborgen in naakt streelt sensueel de doorn het levendig rood. Mooi de vrouwelijke bloem aan 't menselijk oog ontbloot! Opname: fotografie Dawe, www.dawe.be…

Het masker valt af schaduwzijde staart je aan gesloten ogen ondoorgrondelijke pijn ontsluierd in het zacht zijn.…

Stil fluistert het riet de melodie van de wind krekels zingen zacht zonsondergang aan de kim bij het vallen van de nacht.…

Fluweelachtig zwart daalde de donkere nacht als een zachte deken, dekte de slapende dag tot het weer ontwaken toe.…

Vanaf mijn geboorte tot nog niet zo lang geleden heb je mij gelezen en de jaren aan elkaar geregen. Bladzijde na bladzijde ben je mij blijven verbeteren: je haalde door, je schrapte, gomde, vlakte af, verving hier en daar een woord, soms zelfs hele zinnen. Je gooide veel van mij overboord waardoor ik helemaal verdween en niet meer bestond…

Oh vrij zo vergankelijk, even bij het ochtendwaken. Vluchtig ijl je voorbij in het samen zijn, in wij! Och vrijheid dans nog even vrij nog zo heel even met mij!…