Alle inzendingen van Klaes

op het wad komen woorden samen van anderstaligen deinend dobberend in golven van hoog hoogtelijnen scheren door ons achterland uit de fles wordt geschonken berenburg of hooghoud woorden in half vergane taal bekoren ons op bogen van wilgenhout krassen wij onze gedichten eb drijft letters uiteen wat blijft zijn de pieren die…

de inwoners hebben nu gestemd toch een nieuw museum in het centrum het komt nu tussen de winkels ingeklemd dat was de uitslag van het correctief referendum de politici hebben het toch voor elkaar gekregen voorstanders in minderheid, want tweederde was tegen NB:gisteren was het referendum,de architect Abe Bonnema liet Leeuwarden 18 miljoen…

jouw schoonheid, sierlijk ontleend aan de broze teerheid van bloesem ontwakend in tijd van het uur van puur pogend te blinken in het spoor van elegantie schoonheid wat simpel speelt op de achtergrond in de transparantie van zachtheid bespeeld met jouw deinende ogen in een lichtval van begeerd geluk, reikend over de horizon…

mijn gedachten teer naakt ontkleed breekbaar in behoedzame onschuld waarin mijn moedertaal ligt geborgen ongrijpbaar stort het de woorden in ongebreidelde poëzie ontknopend uit de slapen van mijn denken ontvouwend, ontwikkelend uit mijn hand tastend en gissend zichtbaar op het papier…

onscherp mijn potloden mijn puntenslijper eveneens een nieuwe zo gekocht en met de wulpse ronding van punt wordt de leegheid van papier gevuld tomeloos tastend worden woorden in drift op papier gesmeten in de ranke rijpheid van lyriek in een rol weggelegd in liefde van taal…..…

de lente scherpt haar profiel steeds dieper behaaglijke schoonheid in kwetsbaar zoet waterhoentjes zoekend hun heil in groen en riet meeuwen die daken bedekken met stront vlinders die hiphoppen van struik naar struik net als vroeger zoals de lente kleurt mijn geheugen zigzag fladderende bijen door bloemengeuren gelokt een dijk…

ik stemde af op jouw frequentie bracht je in je kaart en je brak door in totalitair schrijven het waren niet de minste woorden die je schreef je raakte de draad niet meer kwijt je oogt nu als een gedicht…

de deur staat op een kiertje het kind in mij kruipt er kirrend doorheen mijn treintje doet spontaan mee frank en vrij ontdekkend de nog zuiverheid van het leven zoekend en dwalend in alles wat in handbereik ligt het treintje legt heel wat af hobbelend over het vloerkleed soms neemt het de hellingproef en die zul je nog wel eens moeten…

in het frêle ochtendlicht contouren van de prille dag het bespeelt de meibomen rustig balancerend op de wind het draait de deuren open van donker naar licht waarin mensen ontwaken in de spiegeling van eigen creatie de dag trapt af in wiegende beelden vloeibaar wuivend over de schoonheid van het landschap…

mijn keel schraapt met gesnoerde tong in gebroken woorden als een luidkeelse zwijger steeds weer stikkend in wat zich verbeeldt in mijn hoofd waarvan de inbreng nihil bleef…

vrede wees een apotheker niemand kan aan je tippen weet het zeker je bent van ongekende klasse geef oorlog tabletten om de wereld te ontsmetten het universum in hapering geef het een medicinale versnapering geef het weer beltegoed om te horen en luisteren laat de oorlog achterwaarts tollen en vrede als dominosteentjes vallen…

de dagen werden geverfd in bruin en zwart wolken bebloed in rood het leven in het ijle van dood het land bevochtigd in bittere meidauw maar nimmer werd het hoofd gebogen voor deze immense tirannie hoor de noten op de muziekbalk klinkend in liefdevolle vrede onnavolgbaar breekt zij de duisternis van oorlog open…

doelmatig als taalmakelaar probeer ik poëzie wat niet gelust word toch aan de vrouw te brengen trage onverkoopbaarheid transformeer ik in ratelende poëtische marktwerking miskende talenten doop ik in een elitair sausje,en pulp gaat naar de Slegte zo werkt de markt nu éénmaal op taal funda komen kopers en verkopers…

de schrijver staat aan het roer van zijn boek smeed woorden in een hevige hunkering van storm regels glanzen over de reling letters swingen op het dek het scheepsjournaal in mooie woorden het boek, het boegbeeld van het schip met luchtige verzen in de zon waarin zinnen kraken in zeekoorts adjectieven bungelend overboord…

onbeweeglijk stil stoft het op planken van boeken soms vliegen de blikken nog wel eens over de kaften eens trots gelezen boeken waar de schoonheid in gekerfd staat verloren tastend staan ze in de schemering van de herinnering………

dansend op akelig lange stelten waaien ze naar binnen schuifelend langs de stoelen flessen omgooiend van de gedekte tafel bedrukt kijkend door de ramen hangend de jassen aan de kapstok het hoofd verloren op hol in gedaanten verschijnen jouw woorden in een signaal waarin kijken tot kunst is verheven…

druk maar niet meer op mijn deurbel vul mijn fles maar niet meer vanuit mijn doorgezakte stoel stap ik uit de kringloop van leven breekbaar als glas ben ik een mens in de volle maan neem ik afscheid misschien niet doodnormaal maar mijn leven op dood spoor voor mij hoeft het niet meer wil niet langer leven in een schaduw…

krokant gebakken schrijf ik mijn woorden in een ouderwetse elegantie op de tafels langstelige rozen de wijnkaart leest als een gedicht met mooie flessen rode bordeaux de kaart hedendaags werelds maar ook gerechten in perfecte eenvoud koks als ware kookregisseurs bedrijvig gastvrije serveersters in een entourage waar…

de wereld is niet meer van nu verdwijnend van binnen uit tastend als een blinde rustend op een bed waar het matras van versleten is het maakt het niet meer waar waar het voor geschapen is de wereld slechts nog een dorp op het podium van onvrede waar mensen door elkaar lopen in vleugels reppend op zoek naar hun…

jouw kwaad in een dik gewaad met gebalde vuisten vrat het rillend door het duister je kon het buitenskamers horen het stapelde zich op klaar om geslagen te worden met jouw lange handen op haar smoelwerk in de laatste ontmoeting heeft zij zijn geest gebroken en de kans bestaat dat dit eindelijk voorgoed is…

geschikt geslepen mijn woorden langzaam uitgezocht van beide zijden gestoffeerd met streepjes wegwijs in de poëzie van nu schijnend door de poort van toekomst op zijn plaats in mijn gedichten meegaand zonder grootspraak sluimerend in grote hoeveelheid vertoef in mijn welluidend gedicht het is eeuwig houdbaar prik…

jouw romantische ziel verloofd met een slanke blondine met een hartjestatoeage op haar linkerborst mystiek lijfje waaiend op het ritme van het leven stoeiend en vlinderend samen in een nieuw leven om te zijn waar je bent…

ik heb een tomeloze drang tot schrijven halfbewust schrijf ik deze woorden mijn woorden paren omgevormd en barend in zinnen vanuit mijn taaldomein bedien ik klankkleuren mijn woordmacht wortelt op het draaipunt van mijn denken gerijmd of ongerijmd sporen van woorden op weg van oorsprong naar begin…

het leven los van draad geen speld in die hooiberg het licht en donker in een verschrompeling de precisie vast geklonterd bengelend aan de buitenkant van de hemelrand wentelend in een raadselachtig spel maar ik… klop met mijn knokkels op jouw tere huid gewichtloos laat ik jou vluchten littekens en wonden likkend…

je kijkt door de holle ramen van een gebannen toekomst ik drijf af uit jouw horizon verslonden in ogenblikken in een vingerafdruk van verdriet onuitwisbare liefde ik kon je niet meer troosten mijn woorden niet sterk genoeg jij was het gebroken wit wat verloren ging in het zintuig van vergeten door het zure heen…

jouw woorden in een stank van poepluiers afbuigend langs de afvoerput van deze wrange wereld jouw poëzie verschoond in regengordijnen gladgestreken met een vooroorlogs strijkijzer jouw zinnen eens geschreven in een brevet van onvermogen verzinsels in een taal die ons wereldvreemd is jouw gedichten waarin de bliksem is ingeslagen…

in mijn plooibroek met scherpe vouwen sleur ik de woorden met mijn knuisten al wandelend door het raam terwijl de zon op mijn geheugen schijnt plooi ik met mijn tienvingere handen de lichtzinnen uit de stilte een gedicht in vergadering ik luisterde afwezig wat er aan de orde was niet opgewassen tegen traagheid peuterde…

de gordijnen sluiten bijna in een rillend houvast grijp ik om mij heen maar de dood treedt binnen het onlicht doet mij trillen de warme dood omhelst mij in een dribbelend blauw zwenk ik de melkweg op op weg naar een nieuw landschap veldboeketten in velours zie ik in een trechter van licht en jonge vrouwen met warme tranen…

als een bijzettafeltje onverwoestbaar mooi voel ik mij in het leven er onder kruimels brood en pindadoppen en stinkschoenen ernaast ik zou met je willen wandelen alleen je pootjes zijn fragiel vannacht op je blad een brief geschreven ik liet hem verscheurd wegwaaien ik kon blijkbaar niet met taal uit de voeten… met…

verwachtingsvol daalt de zwangere lentebruid door haar landschap, toeschouwer maar mee duffelse drachten verruild in zachtgroen thermometers stijgen optillend in kwik het jaagt de kou uit de botten en neemt het roer in eigen hand verborgen leven in hoorbare energie tulpen ,lammetjes bijpassend nu ook het weer winter naar binnen, voorjaar…